Het einde van Netflix's "The Wonder", uitgelegd - Hoe heeft Anna het overleefd?

Inhoudswaarschuwing: dit artikel bevat spoilers en verwijzingen naar seksueel misbruik dat sommigen misschien verontrustend vinden. De discretie van de lezer wordt geadviseerd.

Netflix' nieuwste periodedrama, Het wonder, vitrines Maak je geen zorgen schat En Duinen' Florence Pugh als een Engelse nachtegaalverpleegster genaamd Lib Wright, die wordt gebeld door een arme, religieuze gemeenschap om een ​​11-jarig meisje genaamd Anna (Kíla Lord Cassidy) te observeren, die al vier jaar niet heeft gegeten maanden. Losjes geïnspireerd door het waargebeurde verhaal van The Great Famine of Ireland (ook wel bekend als The Great Hunger) dat plaatsvond van 1845 tot 1852, de film en het gelijknamige boek geschreven door Emma Donoghue ziet de patiënt beweren dat ze op wonderbaarlijke wijze overleeft van 'manna uit de hemel'. Zoals de sceptische verpleegster Lib probeert te maken gevoel van het medische wonder dat sommigen in de stad als een goddelijk wonder beschouwen, probeert ze ook vast te stellen wiens oordeel ze kan vertrouwen.

De film, geregisseerd door Sebastián Lelio, vertelt op vernieuwende wijze het verhaal, beginnend met het doorbreken van de vierde muur (oftewel wat de artiesten scheidt van het publiek). "Hallo. Dit is het begin', zegt actrice Niamh Algar, die Anna's oudere zus Kitty speelt, terwijl de film begint met een panning shot van een magazijn vol filmapparatuur. "Het begin van een film genaamd Het wonder. De mensen die je gaat ontmoeten, de personages, geloven met volle overgave in hun verhalen. Zonder verhalen zijn we niets. En dus nodigen we je uit om hierin te geloven. Het is 1862. We verlieten Engeland, op weg naar Ierland. De Grote Hongersnood werpt nog steeds een lange schaduw en de Ieren houden Engeland verantwoordelijk voor die verwoesting. Daar zit een verpleegster. Een Engelse verpleegster die helemaal alleen reist. En het is met haar, we beginnen."

Over de openingsscène gesproken, zei Lelio in een interview metGamesRadar+"Ik vond het belangrijk dat de film zelf tegen de kijker zei: 'Luister, je wordt blootgesteld aan de kracht van fictie, je ongeloof zal worden opgeschort. En dan wordt je er vriendelijk aan herinnerd dat je, hopelijk, vurig in de film gelooft, op dezelfde manier waarop de personages hun eigen verhalen geloven.'"

Hij voegde eraan toe: "Het is ook een film over de botsing tussen rede en magisch denken of wetenschap, en extreme religiositeit; tussen spirituele en intellectuele elasticiteit versus fanatisme. In die zin zegt deze kleine omlijsting tegen de kijker: 'Waar geloof je in? Zit je vast in je positie? Of ben je bereid te veranderen, aan te passen en te evolueren? Wat voor soort kijker ben jij?'"

Ontdek hieronder wat er precies met Lib gebeurt, hoe Anna schijnbaar overleeft zonder te eten, en hoe de gemeenschap reageert, terwijl we het einde van Netflix's uitpakken Het wonder.

Het wonder Einde uitgelegd

Nadat Lib Anna isoleert van haar familie, begint het kleine meisje te verhongeren, wat het vermoeden van de verpleegster bevestigt dat het geen religieus wonder was. Lib realiseert zich dat Anna overleeft van voedsel dat haar moeder kauwde en door kusjes in de mond van haar dochter stopte. Er wordt ook ontdekt dat het jonge meisje ervan overtuigd was om net als zij deel te nemen aan een religieus vasten seksueel gewelddadige broer was vier maanden eerder overleden en Anna's moeder hield haar verantwoordelijk voor haar dood van broer. Anna gelooft dat ze door haar eigen leven op te offeren door te vasten, haar broer kan redden van de eeuwige verdoemenis.

Wanneer Lib de raad die toezicht houdt op haar verpleegwacht waarschuwt dat Anna op sterven ligt, komen ze niet tussenbeide om Anna te redden. De ouders van het meisje geven niets toe, houden vast aan hun religieuze overtuigingen en accepteren dat hun dochter op sterven ligt. De raad van geestelijken is het met de ouders eens en dringt erop aan dat het experiment wordt voortgezet. Om Anna te redden, ontwikkelt Lib een plan met haar minnaar journalist William (Tom Burke), om de dood van het meisje te vervalsen. Lib geeft Anna opioïde-geregen melk en vertelt haar dat het brouwsel 'Anna' zal doden en dat ze herboren zal worden als een nieuw klein meisje genaamd Nan. Eenmaal bewusteloos, neemt William Anna mee om zich te verstoppen bij een geheim meer, terwijl Lib Anna's huis afbrandt en zichzelf zelfs verwondt om het verhaal geloofwaardiger te maken. Nadat hij de gemeente heeft verteld dat het meisje is overleden, ontmoet Lib Will en Anna. De laatste scène toont Lib, Will en Anna (nu Nan) op een schip met bestemming Australië. Ze zitten aan tafel en Anna zit angstig te eten.

Het scherm draait dan weg van de scheepsscène en trekt zich terug om de set van de film te laten zien. Algar, niet langer gekleed als haar personage, Kitty staat helemaal in het zwart. Ze zegt op gedempte toon: 'In. Out. In. Uit."

Deze vier woorden verwijzen naar de thaumatroop die Will Anna eerder in de film laat zien, van een vogel die tegelijkertijd zowel in een kooi als vrij lijkt. "Is het gevangen, of is het gratis?" vraagt ​​Anna aan Will als hij haar het optische speelgoed laat zien. Will antwoordt: "Dat is aan jou om te beslissen. Binnen. Buiten. Binnen. Buiten." Terwijl het beeld van de thaumatroop vervaagt, herhaalt Anna wat hij zegt en zegt: "Binnen. Uit. In. Uit,"

Lelio legde uit GamesRadar+ dat het doel van de begin- en eindshots in de moderne studio is om over te brengen hoe het verhaal resoneert in de moderne tijd. "Om te praten over de opening en de rol die Kitty speelt, dat bewustzijn, zelfbewustzijn van de film, het is ook een manier om te zeggen: 'Van dit is natuurlijk niet echt 1862.' Het is misschien vanzelfsprekend om het te zeggen, maar laten we het zeggen omdat de personages fictief zijn, maar wat ze vertegenwoordigen is niet. En de machtsdynamiek zou in de jaren 1860 hebben plaatsgevonden, maar ze resoneren volledig met de machtsdynamiek die nog steeds actief is. We zitten dus op de een of andere manier gevangen in hetzelfde soort verhalen vertellen. De opening en het einde is een manier om te zeggen: 'Dit is vandaag. Dit is nu.'"