Voices of Change: Isabel Mavrides-Calderón vecht voor gerechtigheid voor gehandicapten

Toen Isabel Mavrides-Calderón op 11-jarige leeftijd arbeidsongeschikt raakte door een dwarslaesie, zei ze dat ze "echt boos" was op zichzelf. "Telkens wanneer ik voor een barrière stond, gaf ik mijn lichaam de schuld", vertelt ze Zeventien. “Ik had veel geïnternaliseerd bekwaamheid. Ik dacht dat ik, om volledige toegang te krijgen tot kansen om te gedijen, zou moeten worden hersteld of genezen, wat natuurlijk zou niet gebeuren.” Maar al snel ontdekte ze de flagrante ongelijkheden en discriminatie waarmee mensen met een handicap dagelijks worden geconfronteerd basis.

"Ik besefte dat mijn lichaam niet de barrière was, maar de samenleving", zegt Isabel. "Het deed me afvragen: 'Waarom hebben we niet altijd toegankelijkheid en accommodatie?'" Dus ging ze aan het werk, waarbij ze haar belangenbehartiging doorkruiste met haar ervaringen als gehandicapte Latina.

Als eerstejaars op de middelbare school deed Isabel onderzoek naar het lokale, nationale en internationale beleid voor mensen met een handicap. Ze leerde zichzelf over de bestaande bescherming, of het gebrek daaraan, en transformeerde haar sociale media-accounts in een ruimte om bespreek vaardigheden, toegankelijkheid, inclusie en vertegenwoordiging van handicaps in het onderwijs, de gezondheidszorg, de werkgelegenheid en de media. Ze organiseerde, protesteerde en pleitte, toen de COVID-19-pandemie toesloeg, in de gemeenteraad van New York voor doorgaan met onderwijs op afstand, zodat gehandicapten en risicovolle studenten een eerlijke toegang tot onderwijs behouden onderwijs. Met de toepasselijke titel @powerfullyisa is haar TikTok-account sindsdien uitgegroeid tot 32,5.000 volgers en 1,3 miljoen likes.

Nu Isabels middelbare schoolcarrière ten einde loopt, richt ze haar zinnen op Columbia University in de herfst en haar volgende stappen in de strijd voor de burgerrechten van alle gehandicapten. "Ik wil van de wereld een betere plek maken waar gehandicapten kunnen gedijen", zegt ze. Hier, Isabel, Zeventien's nieuwste Voice of Change beschrijft haar reis en haar missie om gerechtigheid en vreugde voor mensen met een handicap te versterken.

17: Hoe heb je digitaal activisme benaderd en je platform laten groeien als activist voor gehandicaptenrecht?

Isabel Mavrides-Calderón: Het verspreiden van deze rekeningen en beleidsregels [over rechten van gehandicapten] was erg ingewikkeld. Ik probeerde een manier te vinden om ze toegankelijker te maken, omdat ik me realiseerde dat ik zo voor mezelf kon pleiten. Maar ik moest een manier vinden om het gecondenseerd te maken. Ik hou van spreken in het openbaar en zoveel van mijn activisme is altijd gebaseerd geweest op spreken, op conferenties en protesten. Dus ik probeerde die kennis te gebruiken en naar TikTok te brengen. Ik realiseerde me dat iedereen daar heen ging, en net als elke andere 15-jarige in die tijd, was ik daar van nature naar toe gegaan.

Ik realiseerde me dat ik zoveel meer macht had op TikTok dan op welke conferentie dan ook. Telkens wanneer ik op een conferentie of universiteit sprak, was het een zelfgekozen publiek van mensen die ofwel al op de hoogte waren van de rechten van mensen met een handicap of er om gaven. Maar op TikTok kwamen mijn video's terecht op de feeds van willekeurige mensen, net als andere mensen van mijn eigen leeftijd. Ik kon meteen een groter publiek bereiken dan ooit tevoren. Ik realiseerde me dat het zelfs na de pandemie de meest toegankelijke en krachtigste optie is die ik heb.

17: Wat was de grootste uitdaging sinds de lancering van je platform?

IMC: De grootste uitdaging was om ongelooflijk ingewikkelde problemen samen te vatten in video's van seconden, zonder het probleem al te simpel te maken. Ik heb onlangs geprobeerd dat op te lossen door een American Civil Liberties Union-serie te maken met de naam Educating for Access, waar ik mijn video's neem en een lang webinar maak, waarin ik ze dieper uitleg.

Mijn andere uitdaging was ervoor te zorgen dat mijn video's niet het meest deprimerende ter wereld zijn. Veel van mijn video's behandelen deze verschrikkelijke dingen die in de wereld gebeuren, omdat veel nieuws en media er geen aandacht aan besteden. Maar ik wil ook gehandicapte vreugde tonen. Ik heb geprobeerd dat steeds meer naar mijn platform te brengen en mensen te laten zien dat, ja, dit gebeurt allemaal in onze wereld, maar we leven ook deze ongelooflijke levens.

17: Wat was het grootste hoogtepunt?

IMC: Tijdens de pandemie heb ik besproken hoe Zoom het voor mij gemakkelijker en toegankelijker maakte om naar school te gaan. Ik heb een video gemaakt over hoe opties op afstand, iets waar gehandicapten al jaren voor strijden, de toegankelijkheid vergroten. Ik had duizenden reacties die me vertelden hoe Zoom hun leven zoveel gemakkelijker maakte. Dat bracht me ertoe om twee onderzoekspapers over dit onderwerp te schrijven, en één wordt momenteel gepubliceerd met een USC-professor. Dit bracht me er ook toe om te getuigen in de gemeenteraad van New York en met toekomstige leraren over deze kwestie te spreken. Uiteindelijk, in New York City - mijn huis waar ik naar gemeenteraadsvergaderingen ging, protesteerde, werfde, en praten met lerarenvakbonden - opties op afstand werden hersteld vlak voordat ze zouden worden gebruikt weg. Dit liet me zien dat ik niet machteloos ben.

17: Is er iets dat je eerder had willen weten over digitaal activisme?

ICM: Ik wou dat ik meer emotioneel voorbereid was geweest toen ik begon. Ik wou dat ik alle privé-informatie had genoteerd waarvan ik niet eens wist dat die er was om mijn veiligheid te garanderen, en ik wou dat ik sneller grenzen voor mezelf had gesteld. Ik ben hiermee begonnen toen ik er heel slecht aan toe was met mijn gezondheid. Ik heb net een grote operatie ondergaan, dus ik ging niet persoonlijk naar school. Ik had heel veel tijd om elke dag een video te filmen, maar nu het een stuk beter met me gaat, ga ik dat doen school, volgend jaar naar de universiteit gaan en een baan hebben, is het veel moeilijker om video's te maken over hetzelfde schema. Ik wou dat ik de grens had gesteld om te beseffen dat het oké is om niet elke dag een video te plaatsen. De hele beweging gaat niet instorten als ik geen TikTok plaats. Ik ben hierin niet de enige.

17: Wat is het beste advies dat je hebt gekregen?

IMC: Onderschat uw werk niet. Mijn stem is niet minder krachtig vanwege mijn leeftijd. Een ander probleem dat uniek is voor de ruimte voor activisme voor gehandicaptenrechten, is dat er zo veel zijn niet-gehandicapte mensen in het gesprek, en vaak zijn zij degenen die de organisaties leiden en beleidsgroepen. Zo ben ik vaak niet alleen de jongste in de kamer, maar ook de enige gehandicapte in de kamer. We hebben meer gehandicapten nodig in de strijd. We moeten onze stemmen terugnemen. Dit is hoe we verandering gaan brengen.

17: Hoe bescherm je jezelf tegen burn-out?

IMC: Absoluut mijn familie, vooral mijn moeder [houdt me gemotiveerd]. Ik heb echt geluk dat ze altijd mijn pleitbezorger was, in dokterspraktijken en daarbuiten. Ik had altijd iemand die met me aan het vechten was, inclusief gehandicapte mentoren en andere mensen in de ruimte voor gehandicaptenrechten die me eraan herinneren dat het oké is om een ​​pauze te nemen. Het heeft het zoveel gemakkelijker gemaakt om te weten dat ik niet de enige ben in deze strijd.

17: Wat hoop je vervolgens te bereiken op je activismereis?

IMC: Er is zoveel. Mijn grootste angst op dit moment is dat er meerdere zaken van het Hooggerechtshof op rij zijn geweest om de Amerikaanse handicapwet te ondermijnen. Wij als beweging hebben met succes beide [zaken] neergehaald die de grootste gevaren vormden voor de ADA, maar ik vrees dat het feit dat dit binnen zo'n kort tijdsbestek gebeurde, betekent dat dit een continu proces zal zijn probleem. Dus mijn grootste langetermijndoel is om een ​​manier te vinden om de Amerikaanse Disabilities Act te beschermen. Er kan geen zaak van het Hooggerechtshof komen die onze burgerrechten wegneemt. We zouden niet elk jaar moeten strijden voor de Amerikaanse Disabilities Act.

Op korte termijn wil ik manieren vinden om de bereikbaarheid die we hadden tijdens de pandemie te behouden, omdat zoveel studenten verliezen online opties, wat betekent dat ze een manier verliezen om onderwijs toegankelijk te maken voor hen. Ervoor zorgen dat dat doorgaat, mijn paper publiceren en zien hoe dat hopelijk kan leiden tot meer tastbare beleidsverandering in verschillende staten, is mijn belangrijkste focus.

17: Wat betekent het voor jou om een ​​Voice of Change-onderscheiding te zijn?

IMC: Als activist voor gehandicaptenrechten wordt onze stem al zo lang uitgesproken. Er hebben mensen voor ons gesproken. Geëerd worden als Voice of Change laat me zien dat ik mijn doel heb bereikt om mijn eigen stem te hebben, die hopelijk verandering kan brengen.