Ik haat mijn lichaam

Het was de avond van de eerstejaarsdans. Ik heb al mijn vrienden uitgenodigd. We ruilden kleren en roddelden over alle jongens in onze klas. Nadat we onze push-up bh's en rode lippenstift hadden aangedaan, verzamelden we ons voor de spiegel om ons eindproduct te bekijken. Toen begon het ritueel. Vechten om te zien wie zichzelf het meest kon degraderen. Donder dijen. Knikken. Grote neus. Gele tanden. Platte borst. Kroeshaar. Dikke kont. Geen kont. Lelijke voeten. Korte benen. Bruto mollen. Sproet gezicht. Acne. bacne. Te kort. Te lang. Te bleek. Kraaloogjes. Grote oren.

We hebben ze allemaal gehoord. We beschuldigden onszelf ervan een van hen te zijn. Sommige mensen noemen het "vissen naar complimenten", maar het is veranderd in een veel grotere demon. Ergens in de geschiedenis van de meisjescultuur hebben we het idee van 'vertrouwen' verward met 'zelfgenoegzaamheid'. Dus scheuren we onszelf uit elkaar, allemaal in een poging om er nederig uit te zien. Jongens moeten opscheppen, meisjes moeten zich niet bewust zijn van hun eigenschappen. Maar door te proberen ons niet bewust te zijn van onze eigenschappen, beginnen we alleen onze 'gebreken' te zien. Gisteravond besloot ik een verontschuldiging aan mijn lichaam te schrijven. Probeer het!

"Beste lichaam,

Het spijt me dat ik de drie moedervlekken op je rug haat. Het is eigenlijk best cool dat ze een perfecte rechthoekige driehoek vormen! Het spijt me dat ik je benen donderdijen noemde en dat ik wenste dat ik je slungelige tenen kon afhakken. Ik voel me vreselijk over die keer dat ik je vertelde hoe ik wenste dat je op dat andere meisje leek. Dat lichaam heeft niets met je te maken. De waarheid is dat ik je eigenlijk wel aardig vind... Gangbare tenen en zo.

Voor altijd spijt,

Carina."

Vertel eens, hoe kom je over je lichamelijke onzekerheden heen?