Ik ben op mijn 18e getrouwd en op mijn 19e gescheiden

Ik was altijd het meisje dat naar de universiteit zou gaan. Iedereen in mijn familie wist dat ik zou gaan. Dus nadat ik naar mijn droomschool in South Carolina ging, was iedereen verrast toen ik naar Californië verhuisde om in plaats daarvan te trouwen. Maar wat er gebeurde nadat mijn vriend en ik "ja" zeiden, was de grootste schok van allemaal.

We zijn begonnen als middelbare school schatjes

Mijn ex-man Albert en ik groeiden samen op, maar we werden pas echt hecht op een dag in december, toen ik eerstejaars was en hij tweedejaars. Ik dronk een Arizona Iced Tea in de bus van school naar huis. Toen de bus plotseling stopte, knalde ik tegen de stoel voor me en morste ik thee over mezelf. Ik draaide me om omdat ik hem achter me hoorde lachen. Ik herinner me alleen dat ik dacht, Wauw. Dat is een glimlach waar ik aan zou kunnen wennen om te zien. Hij heeft echt de meest perfecte glimlach met deze prachtige witte tanden.

We sms'en de komende 10 dagen non-stop. Hij vroeg me officieel mee uit in een sms op eerste kerstdag. Hij zei: "Weet je wat mijn kerst echt geweldig zou maken? Als ik je mijn vriendin zou kunnen noemen." De volgende jaren waren een wervelwind. Ik was een cheerleader en hoewel ons voetbalteam verschrikkelijk was, zag hij me bij elke wedstrijd optreden en bracht hij me blauwe Gatorade en Skittles na elke rustroutine. Er was een drama op de middelbare school en we gingen een paar keer uit elkaar, maar toen mijn afstuderen dichterbij kwam, wist ik zeker dat we er voor de lange termijn in - we deden alles samen, we hielden van elkaars families en we praatten opgewonden over onze toekomst. Albert maakte plannen om in het leger te gaan, en ik kon me niet voorstellen dat ik niet aan zijn zijde zou staan.

Drie maanden nadat ik klaar was met de middelbare school, vroeg hij me ten huwelijk.

"Je mag nu de bruid kussen"

Op 25 november 2015 hadden Albert en ik een rechtbankhuwelijk. Ik had geen trouwjurk of een chique receptie of iets dergelijks, maar gewoon bij Albert zijn was genoeg voor mij. Vijftien of twintig van de belangrijkste mensen in ons leven kwamen kijken hoe we trouwringen uitwisselden en zeiden: "Ja." Dat hele "je mag nu de bruid kussen"-ding voelde als een film. Daarna gaven onze ouders een feestje in een plaatselijk restaurant en hadden we een mini-huwelijksreis in een hotel vlakbij het strand. Het was de gelukkigste dag van mijn leven.

Toen ik eenmaal getrouwd was, voelde ik me ineens zoveel ouder. Wanneer Albert en ik naar restaurants gingen, zag ik serveersters mijn ring opmerken en naar mijn gezicht kijken, alsof ze mijn leeftijd probeerden te achterhalen. Niemand denkt ooit dat ik er ouder dan 16 uitzie. Ze zouden zeggen: "Wauw, je bent heel jong getrouwd." En ik denk dat ik dat deed, maar er veranderde niets echt. Die eerste week was zo zalig.

Ons leven samen beginnen als pasgetrouwden

Een week na de bruiloft plaatste het leger Albert in Californië. We konden niet meteen naar de basis verhuizen, dus zaten we de eerste zeven weken in het westen opgesloten in een krap hotel. Het was een pure hel. Er was een magnetron, maar geen keuken, dus kochten we een kleine draagbare grill zodat we hamburgers en kip konden koken. Dat is alles wat we konden koken. Ik blies door de $ 7.000 die ik had gespaard van mijn baan als serveerster op de kamer, onze auto en onze maaltijden. Ik was een beetje verbitterd over het uitgeven van al dat geld, maar we waren getrouwd. Ik dacht wat van mij is, is van hem en wat van hem is, is van mij. Ik was blij om hem te helpen.

Het leven werd er niet beter op toen we ons huis op de basis betraden. We konden er huurvrij wonen, maar het was een beetje een puinhoop. Het toilet was altijd verstopt; de douche heeft nooit gewerkt.

Albert moest werken van 6:30 of 7:00 's ochtends tot 6:00 's avonds. Ik heb ver en hoog gezocht naar een baan, maar niemand wilde me aannemen. En omdat ik me op geen enkele universiteit in Californië had aangemeld, kon ik niet naar school. Dat betekende dat ik de hele dag alleen was, vijf dagen per week – soms zeven dagen per week als hij weekenddienst had. En zelfs nadat Albert thuiskwam van zijn werk, zou hij of naar de sportschool gaan, of hij zou te moe zijn om iets te doen. Ik was zo eenzaam. Ik ontmoette een paar legervrouwen, maar ze waren ouder en hadden kinderen, en ik kon niet met hen omgaan.

Om mezelf bezig te houden, keek ik Netflix. EEN kavel van Netflix — Grey's Anatomy, Gossip Girl, One Tree Hill, House of Cards... eigenlijk alles. Mijn zus Tara en ik praatten elke dag op FaceTime. Ik maakte het huis schoon, ging naar de commissaris op de basis voor goedkope boodschappen en zocht recepten op voor taco's en kipkotelet en zalm. Ik was eigenlijk een huisvrouw - alleen zonder de kinderen.

De eenzaamheid was klote, maar het andere moeilijke was dat we het nooit over mijn opleiding of mijn carrière hadden. Ik had mijn studie uitgesteld en mijn familie en vrienden achtergelaten op 18-jarige leeftijd om door het land te verhuizen ter ondersteuning van de militaire carrière van mijn man, maar we konden niet eens praten over wat ik van het leven wilde - zijn focus lag op zijn nieuwe leven. Ik deed onderzoek naar certificaatprogramma's, waar ik negen maanden naar school zou gaan en een gecertificeerde medische assistent zou worden, en presenteerde de voor- en nadelen van elk programma, samen met hoeveel ze zouden kosten. Maar hij bleef de geldkaart trekken en zei dat we ze niet konden betalen. En dat was dat.

Toen ik trouwde, dacht ik dat ik voor altijd getrouwd zou zijn. Ik ben echt gezinsgericht; Albert en ik wilden begin twintig kinderen krijgen. We wilden een hond nemen en samen naar de spelletjes van onze kinderen gaan en de rest van ons leven in liefde doorbrengen. We fantaseerden de hele tijd over onze toekomst.

Maar het leven in Californië was zwaar. We leefden letterlijk in een woestijn - er was geen greintje gras en we moesten 45 minuten reizen om het dichtstbijzijnde restaurant te vinden. Het geld was erg krap, dus we konden niet reizen of iets speciaals doen. Ik had aangenomen dat militaire families redelijk goed konden leven, maar het was een strijd. De spanning begon zijn tol van ons te eisen. Als we samen waren, zaten we gewoon uren in huis, eigenlijk niet eens pratend. Hij zou zijn videospelletjes spelen en ik zou Netflix kijken of avondeten maken. Het was wat onhandig.

We wisten dat onze relatie bergafwaarts ging en deden er alles aan om het te redden. Een keer per week hadden we, hoe moe we ook waren, een date night; we aten samen en keken films. We hadden lange, moeilijke gesprekken over onze gevoelens. En we hebben een paar vrienden gemaakt die buiten de basis woonden. Door met die vrienden naar barbecues en zwembadfeesten te gaan, bleef onze relatie zo lang overeind. Maar van binnen begon ik me steeds minder verbonden te voelen met Albert.

Het moment dat alles uit elkaar viel

In juni, na zeven maanden samenwonen, kwamen Albert en ik overeen dat ik terug zou vliegen naar New Jersey om de diploma-uitreiking van mijn zus bij te wonen en de zomer door te brengen met geld verdienen in mijn oude serveersterbaan.

Mijn plan was om genoeg geld te sparen om mijn leven met Albert gemakkelijker te maken, en dan in augustus terug te vliegen naar Californië. Maar terwijl ik thuis was voor de zomer, hadden Albert en ik een enorme ruzie over FaceTime. Dingen werden vervelend, dus ik vertelde hem dat ik ruimte nodig had. De volgende twee dagen spraken we elkaar niet.

De volgende keer dat we praatten, was het alsof al onze problemen uit Californië er net uit tuimelden. Uiteindelijk was ik gewoon klaar. Ik kon het niet meer. Ik wilde niet meer samen zijn.

Albert vloog een week of twee later terug naar New Jersey omdat zijn vader geopereerd moest worden. We ontmoetten elkaar om te praten. Het gesprek duurde uren, maar uiteindelijk kwamen we tot dezelfde conclusie: we houden van elkaar, maar we zijn niet meer verliefd.

Ons huwelijk kon niet ontbonden worden, dus nu zijn we gescheiden. We praten niet meer. We sparen geld om legaal te scheiden, maar het is duur. Het kost tijd. Voor het eerst sinds mijn 14e zijn Albert en ik helemaal niet meer in elkaars leven.

Ik had nooit gedacht dat ik 19 zou zijn en gescheiden zou zijn

Het was niet gemakkelijk om iedereen te vertellen wat er was gebeurd. In het begin vertelde ik het alleen aan mijn moeder en mijn zus. Zelfs mijn vader wist niet meteen van de scheiding. Als ik mensen tegenkwam die naar mij en Albert vroegen, vertelde ik ze dat alles in orde was tussen ons, gewoon omdat dat makkelijker was dan de waarheid uitleggen. Maar langzaam, naarmate de weken vorderden, begon ik open te staan ​​over wat er werkelijk was gebeurd. Sommige vrienden zeiden dat ik moest proberen het uit te houden met Albert, maar de mensen die het dichtst bij me staan, houden van... mijn zus en mijn vriend Macie, wisten alle bloederige details over wat onze relatie eigenlijk was Leuk vinden. Ze begrepen dat Albert en ik moesten doen wat ons gelukkig zou maken.

Ik schaam me voor wat er is gebeurd. Ik heb het gevoel dat ik ergens in gefaald heb, ook al weet ik dat dat niet echt waar is. Niet alles in het leven lukt. Zo is het leven nu eenmaal.

Soms leun ik achterover en denk, wauw, wat dacht ik? Ik heb geen spijt van die tijd, want ik hield echt van hem, maar ik denk wel aan waar ik vandaag zou zijn als ik niet al die tijd en energie had besteed aan zijn carrière. Wat als ik al die tijd en energie in mijn eigen carrière had gestoken? Hoe zou mijn leven er nu uitzien? In de toekomst moet ik de lat voor mezelf hoog leggen en mijn dromen nooit opgeven.

Ik hou nog steeds van het idee van trouwen, maar ik denk niet dat ik opnieuw zal trouwen tot ik in de dertig ben. Op dit moment is het tijd om mezelf op de eerste plaats te zetten - eindelijk.

VERWANT: Ik was een tienerbruid