Katie: rij, rij, roei je boot

Voordat ik naar de universiteit ging, zeiden veel mensen tegen me: "De universiteit is een plek om je interesses te onderzoeken en te ontdekken wat je echt willen doen." Ik heb mezelf uitgedaagd om spontaner te worden en nieuwe dingen uit te proberen, niet om een ​​bepaalde reden, maar daarom.

In die geest ging ik vorige week wildwatervaren in het Wharton Leadership Ventures-programma. Laten we zeggen dat het een ervaring was.

Toen we op de site aankwamen, hebben we een korte training ondergaan en vervolgens ongeveer een mijl gelopen om het water op te komen. Clare (een van de andere meisjes op mijn boot) en ik spraken over onze remmingen - we waren geen van beiden bijzonder 'buiten'-meisjes. Wat als de boot omslaat? Wat als we in het water vallen nadat de waterval is gevallen?

Er was geen ruimte voor de wat-als nadat we op het water waren gekomen. Het kostte het team een ​​tijdje om ons te oriënteren en ons tempo te vinden, maar al snel duwden we ons door de stroomversnellingen.

Dat wil zeggen, totdat een naburige boot besloot onze lunchemmer te stelen. We brachten de rest van de tijd ruzie met hen door; emmers water naar ze gooien, proberen een van hun leden te gijzelen en uiteindelijk onze lunch (en die van hen) ophalen!

Met de ups kwamen natuurlijk ook de downs. Op een gegeven moment was ons team zo verstrikt in ons gesprek dat we geen enorme rots onze kant op zagen komen! Het duurde een paar seconden voordat mijn hersenen registreerden wat er net was gebeurd, terwijl ik in het koude water dreef. Ik zwom naar de oppervlakte en keek verwoed naar de boot, terwijl de stroming me stroomafwaarts trok. Eindelijk trok een van onze teamleden me terug in de boot en we waren weer op weg.

Toen we eindelijk klaar waren (na twintig kilometer roeien!), droogden we ons af bij een kampvuur en bespraken we de dag. Voor mij was het ongelooflijk leuk geweest en een welverdiende pauze. Daarom.