8Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Dames, het is tijd om te worden aangeworven! Dat klopt, het is wervingstijd voor studentenverenigingen aan de Universiteit van Florida!
Mijn rekruteringsweek was zeker een ervaring die ik nooit zal vergeten, vol bloed, zweet en tranen. Letterlijk: bloed, zweet en tranen!
Laten we beginnen met het zweet. VEEL zweet. Meisjes die door de spits gaan, brengen VEEL tijd buiten door, wachtend om de huizen binnen te gaan om de meisjes van de verschillende studentenverenigingen te ontmoeten. Houd er rekening mee dat dit Florida is, midden in de zomer, met temperaturen tot 100 graden en een maximale luchtvochtigheid. Dus we zouden allemaal bij elkaar zitten, in de hitte en zweten, en onze supervisors vertellen ons dat we niet moeten stoppen met het drinken van water, en hoe dan ook alles uitzweten. Het was zenuwslopend om de huizen binnen te gaan zoals het was, maar nu we allemaal doorweekt waren van het zweet en de geur zoiets als een computerprogrammeur die een mijl rende zonder deodorant op, het was bijna onmogelijk om kalm te doen, KOEL
verzameld. Het was echter altijd erg leuk om de mooie AIR in te lopen
GECONDITIONEERD huis, en om te worden begroet door een lachend meisje.
Nu voor het bloed, dat kan worden gebruikt als een voorbeeld van mijn genade, of het gebrek daaraan. Het was tijd om een van de huizen te verlaten, dus het meisje met wie ik aan het praten was, ging me naar buiten laten zien. We waren heel diep in gesprek en ik keek zeker niet waar ik heen ging. Het volgende dat ik weet, veeg ik weg op de stoep buiten het huis, schraap het vuil uit mijn knie en begin overal te bloeden! Ik kon niet anders dan lachen, maar het werd een beetje ongemakkelijk toen ik plotseling werd omringd door de helft van het huis en me water, verband en hulp aanbood. Omdat ik koppig was, weigerde ik en probeerde het gewoon weg te lopen omdat ik me zo schaamde!
Eindelijk tranen, heel veel tranen. Rondrennen naar feestjes lijkt misschien niet erg emotioneel, maar in de laatste ronde ging ik door MINSTENS een doos tissues. Laat me eerlijk zijn, ik ben niet een erg emotioneel meisje. Ik ben op zijn zachtst gezegd een tomboy, die nooit mijn emoties laat zien. Maar tijdens deze ronde was ik een puinhoop! Een meisje las een brief over hoe de studentenvereniging haar hielp door
de plotselinge dood van haar vader, een andere studentenvereniging had een meisje dat had
kanker en sprak over hoe haar zussen haar sterk hielden. Deze horen
meisjes praten over deze tragedies en hun studentenclubzussen met zo
veel oprechtheid raakte me echt, daarom was ik een blubberende puinhoop
tegen de tijd dat ik elk huis verliet.
