Beloven aan een studentenvereniging

De afgelopen negen weken heb ik Delta Sigma Pi beloofd. Het is een gek proces geweest, een waar ik niet eens aan kan beginnen om hier te beschrijven, simpelweg omdat het uren en uren uitleg zou vergen, maar ik werd eindelijk ingewijd op Zaterdag. Het eindresultaat van negen weken hard werken en hardcore bonding class bonding was bijna een anti-klimatologisch einde van de hele ervaring. Het daaropvolgende inwijdingsbanket was echter fantastisch! Ik droeg de couture-jurk die ik afgelopen zomer heb ontworpen, en had veel te veel plezier in witte chiffon en parels.

Toen ik voor het eerst naar de universiteit ging, overwoog ik even om lid te worden van een Griekse organisatie. Grieks gaan was nooit iets groots voor mensen die van mijn middelbare school afstudeerden, simpelweg omdat ze vaak naar scholen gingen zonder broederschappen of studentenverenigingen of waar het niet erg was. Nu ik enig perspectief achter me heb, zou ik zeggen dat het zeker de moeite waard is, al was het maar om spannende nieuwe mensen te ontmoeten!

Mijn favoriete persoon in de wereld is misschien wel mijn grote. Haar naam is Natalie en ze is een junior in het Huntsman-programma op Penn. Ik denk niet dat ik ooit iemand heb ontmoet waar ik zo'n goede band mee heb. We delen dezelfde intellectuele interesses en waarderen dezelfde auteurs (Rand), muziek (Rachmaninoff) en kunst (Lempicka). Het is gek. Ik kan met haar over alles praten - school, jongens, advies, alles. En ik zou haar niet hebben ontmoet of deze hele kleine relatie hebben gekregen als ik nooit de beslissing had genomen om te beloven.

De afgelopen negen weken hebben nauwelijks als weken gevoeld; ze waren meer als een zeer lange dag. Zo blij als ik ben dat het eindelijk voorbij is, kijk ik ook uit naar wat de toekomst brengt.