8Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
"Erika!" riep mijn moeder zo vriendelijk van beneden. Natuurlijk negeerde mijn ontevreden tiener ik haar geschreeuw. Schreeuwen was bij mij thuis geen zeldzaamheid, maar mijn moeder deed in de eerste plaats al het ouderschap in de typische zin van het woord. Uiteindelijk werd ze het schreeuwen beu; ze kwam naar mijn kamer en eiste dat ik ging inpakken voor de universiteit.
"Rustig maar, ik heb nog 2 weken," antwoordde ik, zonder zelfs maar op te kijken van mijn laptop. Ze liep weg, wachtend op later om deze voortdurende inpakstrijd voort te zetten. Maar toen realiseerde ik me dat mijn ouders het ouderschap nooit 50/50 verdeelden. Mijn moeder ging elk schoolbezoek met me mee, maar toch was ze de slechte agent; mijn moeder dwong mijn broer en mij om aan het aanrecht te zitten totdat ons huiswerk af was voor jaar, ondanks de tranen en "ik haat je!" dat volgde.
Aan de andere kant was mijn vader degene die me $ 20 gaf als ik met vrienden uitging, of me een creditcard gaf wanneer ik online kleding wilde kopen. Mijn broer en ik leerden nooit naar onze moeder te gaan met verzoeken om geld en materiële zaken. In plaats daarvan was ze onze go-to voor al het andere. Toen ik geen zin had om de rest van de schooldag te blijven, riep mijn moeder me - zonder vragen te stellen. Telkens als mijn broer of ik een "slecht" cijfer kregen – een B – was het onze moeder waar we bang voor waren, niet onze vader. Eigenlijk liep mijn broer van huis weg nadat hij een B had gekregen, omdat hij bang was dat mijn moeder tegen hem zou schreeuwen. Zo hard was mijn moeder met cijfers. Geen enkel kind van haar zou een B als acceptabel beschouwen.
Mijn ouders zijn getrouwd en mijn vader woont bij ons, maar zijn aanwezigheid is beperkt. Hij helpt niet met huiswerk en straft ons niet – hij weet gewoon niet hoe. Dat laat hij altijd aan mijn moeder over: ze zegt tegen mijn broer dat er tijdens het schooljaar geen Xbox is, terwijl mijn vader toegeeft en zegt: "Niet vertellen Mama." De meeste mensen zouden denken dat ik me dichter bij mijn vader voel vanwege de manier waarop hij ingaat op mijn eisen, maar dat is het verst verwijderd van de waarheid. Sterker nog, ik voel meer wrok jegens mijn vader dan tegen mijn moeder. Hij is een goede vader en ik hou van hem. Maar hij was altijd een te goede agent.
Mijn mama is degene die me naar de universiteit brengt. Mijn mama is degene die naar buiten gaat en me tampons haalt als ik ongesteld ben en besef dat ik weg ben. Mijn mama is degene waar ik naartoe ga voor bijna alles en nog wat. Dus de "bad cop" is niet minder geliefd, of meer gehaat: als kind dat opgroeide met het "good cop/bad cop"-systeem, had ik meer een hekel aan de good cop. ik hou van beide van mijn ouders, maar mijn moeder – de bad cop – heeft me gemaakt tot de persoon die ik nu ben. En eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen iemand anders te zijn. Ik ben 18, een gepubliceerde schrijver en een student aan een hogeschool voor vrije kunsten. En dat is allemaal te danken aan mijn "bad cop"-ouder.
Heb je een geweldig verhaal dat je wilt zien op Seventeen.com? Deel het nu met ons door een e-mail te sturen [email protected], of dit formulier invullen!
