7Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Dus het is niet echt liefde op het eerste gezicht, maar zo nu en dan krijg ik liefde op het eerste "lezen"... en word ik uiteindelijk smoorverliefd op fictieve boekpersonages. Gek? Kan zijn. Het is tenslotte alsof ik een denkbeeldige vriend in mijn hoofd verzin, toch? Maar als ik de woorden lees die ze beschrijven, kan ik het niet helpen dat mijn hart een beetje sneller gaat kloppen.
Een van mijn eerste literaire verliefdheden was Oliver Wood in J.K Rowling's Harry Potter en de steen der wijzen. Het is niet alsof hij zelfs maar zo'n prominent personage was, maar op het moment dat ik zijn naam las, had ik gewoon iets met hem. Ik had hem perfect in mijn hoofd afgebeeld... en toen de films kwamen, was het alsof de castingdirectors in mijn brein sloopten en een foto stalen van mijn #1 Qudditch-speler. Sean Biggerstaff, die hem in de films speelde, werd officieel mijn Harry Potter-crush (en dat accent deed ook geen pijn).
Maar al snel werd mijn verliefdheid op Wood overschaduwd door Cedric Diggory. Ik viel samen met Hermelien en Ginny in zwijm wanneer hij verscheen. En ik viel bijna flauw toen hij Cho Chang meevroeg naar het Yule Ball (ik denk tenslotte graag dat zij mij is- Ra"Cho" Chang-ha!). Nogmaals, die Harry Potter casting director verraste me door Robert Pattinson uit alle jongens in de wereld te halen... die zo'n beetje een exacte replica is van de Cedric waar ik over droomde in mijn hoofd. Toen ik eerder met Robert aan de telefoon sprak Harry Potter en de Vuurbeker kwam naar buiten, hij zelfs klonk zoals ik me had voorgesteld dat Cedric zou klinken. En hij was zo aardig en bescheiden over zijn rol... en had de liefste lach... dat ik letterlijk verliefd werd op de menselijke versie van mijn literaire verliefdheid.
Dus hoe groot was de kans dat Robert met een geheel andere boekenreeks over een geheel ander onderwerp opnieuw werd gecast als? een ander fictief personage waar ik voor viel? Ja, zoals Edward Cullen in Stephenie Meyer's Schemering.
Ooooh. Zelfs als ik zijn naam typ, krijg ik koude rillingen. Edward Cullen. Zou er ooit een meer verpletterende naam kunnen zijn? (Oké, blijkbaar ben ik tot over mijn oren verliefd.) Elke keer dat hij Bella's gezicht aanraakte of de perfecte woorden tegen haar zei, kon ik het niet helpen. Hoe meer pagina's ik omsloeg, hoe meer ik van Edward hield. Zoals hij zachtjes over Bella's gezicht streelde. De manier waarop hij haar oppakte en droeg. De manier waarop hij die luide maar kostbare lach had. Tot het punt dat ik, net als Bella, totaal vergat dat hij niet eens een mens was. Ik wilde alleen maar uit mijn raam kijken en hem zien stoppen in zijn zilveren Volvo (ironisch genoeg ook mijn eerste auto in het echte leven!) en me het bos in wijzen.
En laten we het feit vergeten dat deze jongens allemaal tovenaars en vampiers zijn. Zelfs als ze waren echt, het zou niets helpen. En dit zijn dus niet het soort verhalen waar ik normaal gesproken interesse in zou hebben, maar de menselijke eigenschappen van deze supermensen maken ze gewoon de perfect jongens... althans in mijn verbeelding.
Dus vertel me jongens, ben ik helemaal gek om verliefd te zijn op Edward, Cedric en Oliver? Is het tijd om de realiteit te begrijpen? Maar nogmaals, is dat niet het punt van deze boeken? Een perfecte verhalenboekwereld creëren met deze hete - zij het denkbeeldige - jongens? Vertel me wat je denkt... en wie je literaire verliefden zijn (als je net zo gek bent als ik).
Ik kan niet wachten om van je te horen!
Rachel Cullen
Entertainment-editor

