Binnen de Manchester Ariana Grande Concert Bombing

Ik ben nooit bang geweest om ergens heen te gaan. Mijn moeder maakt zich grote zorgen over alle terroristische aanslagen - ik had een schoolreisje naar het West End rond de tijd van die steekpartij op de brug, en ze wilde echt niet dat ik ging. Maar ik zei tegen haar: "Je kunt je niet laten stoppen door dit spul. Dat kan niet, want dan winnen ze!" Ik was er nooit bang voor, maar ik had het nooit meegemaakt. Daar is gisteravond verandering in gekomen.

Ik was een paar keer in de Manchester Arena geweest - ik heb Justin Bieber daar een keer gezien - maar dit was mijn eerste Ariana Grande-concert. Mijn vader nam me mee, samen met de twee kleine kinderen van onze familievriend.

We zaten in een VIP-box zodat we alles konden zien. Ik zag dit ene meisje onder ons - ze zag er zo opgewonden uit en danste het hele concert. Ik heb de hele nacht en dag non-stop Twitter gecheckt en mijn maag zakte in toen ik een foto van haar zag. Ik denk dat ze een van de vermiste meisjes is.

Het was zo'n geweldig concert geweest. Ariana liep om 21.00 uur het podium op. en zong tot 22.29 uur — ik weet de exacte tijd omdat mijn vader wilde dat we vroeg zouden vertrekken, aangezien het een schoolavond was.

Haar laatste nummer was een verrassende toegift van 'Dangerous Woman'. Het was zo geweldig. Honderden van deze roze ballonnen vielen uit het plafond. We dachten eigenlijk dat al het bonkende geluid dat we later hoorden alleen maar knallende ballonnen waren.

Mijn vader bleef ons pushen om te vertrekken omdat hij het verkeer voor wilde zijn. We begonnen meteen na 'Dangerous Woman' om 10:33 uur naar buiten te lopen. De menigte was heel dicht opeengepakt en vormde al deze wachtrijen, maar ik dacht dat dat normaal was.

Het eerste vreemde dat ik zag, was een groep meisjes die hysterisch huilden. Ik zag een meisje met bloed op haar wang. Ik dacht dat ze misschien ruzie hadden gehad, of dat iemand ze in de menigte had geduwd. Toen we eenmaal buiten waren, kocht mijn vader een T-shirt voor me van een van de verkopers. Opeens begon iedereen om ons heen te rennen.

In eerste instantie dachten we dat iedereen gewoon probeerde het verkeer voor te zijn zoals wij. Dus ik pakte de hand van mijn vader, en toen de handen van de kleine kinderen met ons, en we renden de parkeerplaats op in de richting van ons busje. Toen zagen we de brandweer aankomen, en de politieauto's die snel ter plaatse waren. Er was zoveel lawaai - sirenes, schreeuwende mensen, toeterende claxons en zoveel telefoons die rinkelden. Al deze tieners, zelfs 12- en 13-jarigen, schreeuwden in hun telefoons en probeerden hun ouders ertoe te brengen hen te horen.

Misschien was ik me niet bewust, maar ik was nog niet bang. We bleven maar rennen en rennen. Mijn vader begon te zeggen: "Er is iets ernstigs aan de hand. Er moet iets gebeurd zijn." Hij vat het nog steeds het moeilijkst op. Hij heeft vandaag gehuild en vroeg zich af wat er zou zijn gebeurd als we een minuut langer waren gebleven.

We concentreerden ons alleen op het bereiken van het busje en daar weggaan. We zagen twee meisjes op een eiland in de weg staan ​​terwijl we passeerden, met bloed op hun hoofd. Zou het een rel zijn geweest? Een mes aanval? We wisten het nog steeds niet. Ik controleerde Twitter en zag dat sommige mensen zeiden dat het een zelfmoordaanslag was, maar ik dacht dat dat niet klopte. Het was een kinderconcert. Wie zou dat doen?

Toen realiseerde ik me dat ze onze tassen niet hadden gecontroleerd tijdens het concert. De beveiliging keek niet - een van mijn vrienden die daar was, sloop zelfs alcohol via haar tas naar binnen. Ze hebben mijn tas niet één keer gecontroleerd. Ik had kunnen brengen wat ik maar wilde.

Mijn vader zette me rond middernacht af bij het huis van mijn moeder. Ik kon niet gaan slapen. Ik had zo'n honderd berichten en gemiste oproepen van mijn vrienden, en ik probeerde iedereen te beantwoorden, zodat ze wisten dat ik nog leefde. Ik bleef tot 3 uur 's nachts op, zat alleen maar te denken en Twitter te lezen, op zoek naar meer updates.

Het was zo vreemd. Je ziet altijd beroemdheden twitteren na rampen, hun liefde sturen of wat dan ook. Nu stuurden ze liefde naar Manchester, naar mij.

Ik heb het gevoel dat ik dingen niet meer vertrouw. Ik zou volgende week naar het winkelcentrum gaan om nieuwe make-up en schoenen te halen voor een grote muziek festival in Manchester volgende maand, maar mijn moeder wil niet dat ik weer de stad in ga, laat staan ​​naar de festival. Er was hier vandaag al een andere terroristische dreiging.

Ik hoop dat Ariana in orde is. Haar verklaring gisteravond over 'gebroken' zijn gaf me een vreselijk gevoel. Als ik met haar kon praten, zou ik zeggen: "Maak je geen zorgen. Het had ieders concert kunnen zijn. Het had van alles kunnen zijn. Je weet niet wat er om de hoek is."