Meisjesatletiek aan de Rice University

Als ik mijn middelbare schoolvrienden vertel dat ik poedervoetbal speel op de universiteit, lachen ze.

Waarom?

Ik ben ZO onatletisch. Zoals, walgelijk onatletisch.

In feite heb ik tijdens mijn eerste jaar van de middelbare school een van de slechtste beslissingen van mijn... buitenschoolse carrière toen ik mijn softbalster-vriend toestond me over te halen om bij de eerstejaars te komen softbal team. Tegen het einde van het seizoen had ik genoeg meegemaakt om mezelf ervan te overtuigen nooit meer teamsporten te proberen, inclusief verstuikingen BEIDE van mijn enkels bij het glijden naar het tweede honk, meerdere keren in het gezicht geraakt worden met softballen, en natuurlijk proberen te stelen
eerste basis als ik erg nerveus was tijdens een wedstrijd. Bovendien kon ik amper een bal gooien! Op de middelbare school was ik de bandpresident in mijn laatste jaar - ik hield van muziek en ik deed niet aan sport. (Hoewel een fanfare een sport zou moeten zijn, is het fysiek zwaarder dan je zou denken!)

Nou, hier ben ik dan, vier jaar later, en ik speel met het Will Rice Powderpuff team! Poederdons is eigenlijk meisjesvoetbal met minder spelers, wat het leuk maakt omdat je niet bang bent om geraakt te worden door een of andere grote jockboy.

Rice's residentiële collegesysteem stelt ons allemaal in staat om in teamsporttoernooien tussen de colleges te spelen. Sporten en competities moedigen universiteitstrots aan, vooral als je wint. Het toeval wil dat Will Rice College de reputatie heeft echt competitief te zijn - we denken graag dat we meer genieten van winnen dan wie dan ook. (Wij zijn tenslotte de beste universiteit!)

Het Powderpuff-seizoen vindt plaats tijdens dit eerste semester, en hoewel het wat aanmoediging van de meisjes uit de hogere klassen vergde om me aan het spelen te krijgen, besloot ik het uit te proberen. Onze aanvoerders en coaches verzekerden me dat als ik het niet leuk vond, ik gewoon kon stoppen.

Ik niet!

Het blijkt dat, hoewel ik nog steeds niet de beste vanger/loper/werper ben, ik zeker vlaggen kan trekken en een aanvallende lijn kan vernietigen, ondanks mijn (relatief kleine) omvang. De verdedigende coaches besloten me in de verdedigingslinie te plaatsen, waar ik andere mensen kan raken (ik kan heel agressief worden als ik competitief ben!), en de quarterback opjaagt. We oefenen twee keer per week - onze coaches zijn de beste van alle poederdonscoaches, de meiden uit de hogere klassen zijn ongelooflijk behulpzaam, en mijn mede-eerstejaars en ik hebben zoveel plezier.

Tot nu toe heeft ons powderpuff team wedstrijden gespeeld tegen twee andere hogescholen. We verloren van Lovett, omdat het onze eerste wedstrijd was en we niet goed geoefend waren (plus ze hebben veel upperclassmen-meisjes in hun team). Afgelopen weekend hebben wij wontegen Duncan College in overwerk voor een goed stel fans van Will Rice! Het was een zware wedstrijd en beide teams hebben goed gestreden. De adrenalinestoot was buitengewoon verfrissend, vooral toen we eenmaal wonnen. Dit weekend spelen we Hanszen College, en ik ben ZO opgewonden! Het concurrentievermogen van Will Rice werkt op mij af, en ik? Echt wil winnen. In feite, terwijl ik dit nu schrijf, praat ik met een andere eerstejaarsvriend in de Will Rice Commons over welke toneelstukken we gaan spelen tegen de Hanszen-aanval!

Dames, zelfs als je al het bewijs van de wereld hebt dat je ergens aan zuigt, zeg nooit tegen jezelf dat je het niet kunt. Ik had nooit gedacht dat ik op de universiteit aan sport zou doen, en nu kan ik niet enthousiaster en blijer zijn over ons powderpuff voetbalteam =)

PIJNTREIN ZAL DE PIJN BRENGEN - Go Will Rice POWDERPUFF!!!