Het leven een jaar na de middelbare school

Dat is alles, mensen. Ik ben klaar met mijn eerste jaar van de universiteit, en ik kan nog steeds niet bevatten hoe snel het jaar voorbij ging! Er werd afscheid genomen, er werden tranen gevloeid en nu staar ik naar een miljoen kwaadaardige dozen die wachten om uitgepakt te worden. Tijdens het proces om mijn kamer thuis zo in te richten dat het eigenlijk een beetje bewoonbaar is, heb ik verschillende herinneringen aan mijn jaren op de middelbare school doorgenomen. Wat vooral grappig was, was dat ik door al mijn jaarboeken terugkeek en me realiseerde hoe anders mijn leven is dan een jaar geleden, toen ik mijn laatste jaar aan het afronden was. Dus hoe is het om een ​​jaar niet naar de middelbare school te gaan, vraag je? Het is een vreemd gevoel waarvan ik denk dat ik het nog niet helemaal heb begrepen.

Omdat ik net een jaar geleden ben afgestudeerd, is het heel vreemd hoe mijn middelbare schooljaren al aan het worden zijn

een waas. Veel mensen omschrijven de middelbare school als de het beste en meest gedenkwaardig jaren van je leven. Voor velen, waaronder ikzelf, was de middelbare school echter niet het ideaalbeeld van plezier; in feite was het ronduit vreselijk soms. Mijn grootste frustratie met de middelbare school was dat mensen te veel op zichzelf gericht waren en niet gefocust waren op hun toekomstige ambities. Hoewel ik zeker werd gerespecteerd door mijn leeftijdsgenoten en veel vrienden had, ben ik nog steeds absoluut haatte de gedachte aan kliekjes. Ik heb nooit het idee begrepen om me aan te passen alleen maar om bij de mensen te passen die dezelfde saaie, geconstrueerde persoonlijkheid delen. Ik denk niet dat ik een beter of passender citaat had kunnen kiezen om onder mijn foto in mijn laatste jaarboek te gaan dan dit:

"Hier voor de gekken. De buitenbeentjes. De rebellen. De onruststokers. De ronde pinnen in de vierkante gaten. Die dingen anders zien. Ze houden niet van regels. En ze hebben geen respect voor de status quo. Je kunt ze citeren, het er niet mee eens zijn, ze verheerlijken of belasteren. Het enige wat je niet kunt doen, is ze negeren. Want de mensen die gek genoeg zijn om te denken dat ze de wereld kunnen veranderen, zijn degenen die dat ook doen."

—Jack Kerouac

Tot op de dag van vandaag probeer ik de gevoelens achter dat citaat waar te maken, maar pas toen ik mijn eerste jaar op de universiteit had voltooid, leerde ik volledig hoe belangrijk dit citaat is. Ik heb geleerd dat de universiteit de plek is waar je gedijt vanwege je uniciteit en creativiteit. Dat is niet zo in wat vaak de wrede gangen van de middelbare school zijn. Achteraf gezien weet ik niet waar ik nu zou zijn als ik echt populair was op de middelbare school. Als ik me zou conformeren, zou ik volkomen tevreden zijn geweest met waar ik was in mijn leven, en ik zou nooit een punt hebben gemaakt om mijn dromen te verwezenlijken. Ik denk zelfs dat de reden waarom ik zo'n sprookjesachtige universiteitservaring heb gehad, is omdat ik de kliekscène op de middelbare school niet omarmde.

Dus, hier is mijn enige advies aan al mijn lezers die nog op de middelbare school zitten en het gevoel hebben dat ze de strijd aan het verliezen zijn aan de kliekjes en het drama: blijf vasthouden en durf anders te zijn. Het is moeilijk, ik weet het. Maar weet je wat? Het wordt beter. Je gaat van de universiteit houden, en als ik je vertel dat dit je niet van dat feit overtuigt, bekijk dan deze zieke afspeellijst die volgens mij beschrijft wat je nu voelt:

Taylor Swift — Vijftien

John Mayer - Zoiets niet

Katy Perry — Vuurwerk

Kelly Pickler — Weet je niet dat je mooi bent?

Geen zorgen beef curry, XO's en al die andere jazz,

Katie :)

Hoe was je middelbare schoolervaring en hoe kijk je uit naar de komende veranderingen op de universiteit? Laat het me weten door hieronder een reactie achter te laten!