Alan Rickman is de reden waarom "Harry Potter" zo goed is

Waar was je toen Sneep Perkamentus vermoordde? Ik lag in mijn bed in de slaapkamer van mijn kinderjaren en las tot diep in de nacht, want ik kon onmogelijk gaan slapen zonder dat boek uit te lezen. Ik voelde me net Harry: betuigd in mijn overtuiging dat Sneep al die tijd Perkamentus had overreden, en schok dat dat echt waar kon zijn.

Elf jaar later sms'te een van mijn beste vrienden me dat Alan Rickman was overleden. Mijn eerste reactie was weer een schok, maar deze keer werd het meteen gevolgd door een waar, diep verdriet. Het voelde alsof iemand die ik ken was overleden.

Ik ben een heel, heel grote Harry Potter-fan en ik zal de boeken altijd zwaar verdedigen boven de films. De films zijn geweldig en het is ongelooflijk om de scènes in je hoofd als echte plekken op het scherm te zien, maar ze missen alle nuances en voorafschaduwingen en aandacht voor detail die de boeken zo geweldig maken verhalen. Ze zijn in alle opzichten superieur, behalve één: Sneep. De Sneep in de boeken is niet sympathiek. Zelfs nadat je erachter bent gekomen dat hij de hele tijd echt goed was, voel je geen verdriet over zijn leven en dood; misschien jammer. Maar Alan Rickman haalde dat personage van de pagina en maakte van hem het complexe, herkenbare personage dat hij zou moeten zijn. Hij blies leven in een personage dat, tot dat moment, gewoon een boze eikel leek die nog steeds verbitterd was over hoe hij op de middelbare school werd behandeld.

Iedereen die leest Harry Potter zelfs één keer kan je vertellen dat de serie een grote wending neemt tussen boek vier en vijf, en verschuift van a kinderserie over een goochelschool tot een complex, duister verhaal voor jong en medium en oude volwassenen. Tussen die boeken zit ook het moment waarop de eerste twee films uitkwamen. Plots kwamen de plaatjes die net in je hoofd zaten tot leven, en je moest beslissen welke je invloed op je lezing wilde laten hebben. Hoewel ik het nooit eens zal zijn met de afbeelding van het Zweinstein-terrein (ik weiger dat meer te accepteren) of Tweede Perkamentus (waar is de eigenzinnigheid, ik vraag het je), de films transformeerden Sneep volledig als een karakter. Ik begon hem te lezen als de Sneep geportretteerd door Alan Rickman, wat betekende dat ik er helemaal mee stopte partij kiezen voor Harry dat Sneep slecht was, punt uit, en begon zich meer af te vragen wat Sneep's deal was was. Zonder de Sneep van Alan Rickman, weet ik niet of het me ooit iets zou hebben kunnen schelen.

Ook dit komt door J. K. Rowling: Alan Rickman gaf toe dat Rowling hem aanvullende informatie over Sneep's achtergrond had gegeven voordat alle boeken uit waren, hoewel niet zijn volledige verhaal. Maar toen hij eenmaal het volledige verhaal had: verdomme. Het laatste boek kwam uit voordat de opnames van de Sneep-meest film begonnen, Harry Potter en de Halfbloed Prinsen Alan Rickman schijnt. Ik heb een tweemaandelijkse Harry-Potter-en-sushi-avond met een groep vrienden, en ik overdrijf niet als ik zeg dat we kijken HBP minstens een derde van de tijd.

Ik denk niet dat ik de enige ben die zich als iemand voelde wist stierf toen ze het nieuws van zijn overlijden hoorden. Het komt niet vaak of nooit voor dat een film een ​​boek beter maakt, maar Alan Rickman deed dat voor Harry Potter. Wanneer ze onvermijdelijk de films over 30 jaar opnieuw maken, weet ik zeker dat we allemaal problemen zullen hebben met de casting van Sneep in het bijzonder. Omdat Alan Rickman is Sneep.

Altijd.