Waar verloren bagage naartoe gaat

Het is een ongemakkelijke waarheid, maar er zijn momenten in het leven dat jouw verlies echt de winst van iemand anders is. Neem bijvoorbeeld de persoon die in de zomer van 2012 een Tom Ford Whitney-zonnebril heeft achtergelaten aan boord van een vliegtuig. Ik vond die glorieus oversized tinten bij de Niet-opgeëist bagagecentrum in Scottsboro, Alabama, in oktober van dat jaar. Ik had ze al tijden begeerd, waarschijnlijk nadat ik ze op een onmogelijke toon had gezien Echte huisvrouwen ster in een piepkleine, kleine bikini. Toen ik het prijskaartje van $ 50 zag, sprongen mijn oogbollen bijna uit mijn hoofd. Ik liep naar het register.

Hoe zijn mijn geliefde zonnebrillen in een kringloopwinkel op honderd kilometer van het dichtstbijzijnde vliegveld terechtgekomen? Het is een vraag thriller onlangs verkend, en het achtergrondverhaal is behoorlijk fascinerend. In de VS komt minder dan één procent van de ingecheckte bagage niet bij de bagageband terecht, meldt de outlet, maar ergens tussen de 80 en 90 procent van die resterende bagage

zijn binnen 48 uur geretourneerd. Achtennegentig procent van de verloren bagage wordt binnen zeven dagen teruggebracht. Van daaruit wijdt de luchtvaartmaatschappij een periode van 90 dagen aan het matchen van zoekgeraakte tassen met hun rechtmatige eigenaren. Uiteindelijk is de kans dat je "je tas echt kwijtraakt op een Amerikaanse vlucht één op tienduizend", schrijft Matt Meltzer van Thrillist.

Daarna zijn luchtvaartmaatschappijen wettelijk eigenaar van de verloren bagage en zijn ze aansprakelijk voor het vergoeden van elke passagier tot $ 3.500, volgens De heuvel. Klanten die het compensatieaanbod redelijk vinden, geven op dat moment meestal de zoektocht op. Anderen "overdrijven wat er in de tas zit om een ​​grotere verzekeringsuitkering te krijgen" en nemen hun risico met de fraudeafdeling van het bagageteam, aldus Thrillist.

Verzekeraar Doyle Owens richtte in 1970 het Unclaimed Baggage Centre op met $ 300 en het geniale idee om achtergelaten koffers te kopen bij een lokaal busstation. Hij verkocht de inhoud van zijn eerste bulkaankoop op kaarttafels in een huurhuis. Het bedrijf was een hit en breidde zich snel uit tot aankopen bij zowel commerciële als vrachtluchtvaartmaatschappijen, wat de heel veel Norma Kamali-jurken met labels er nog aan die ik tegenkwam tijdens mijn bezoek aan de winkel van 40.000 vierkante meter ruimte. Tegenwoordig heeft UBC een exclusief contract met de luchtvaartmaatschappijen en heeft het bijna 2 miljoen pond aan goederen per jaar in voorraad, waaronder elektronica, sportuitrusting, boeken en trouwjurken.

Het centrum verdient een groot deel van zijn geld met handbagage die zijn achtergelaten - luchtvaartmaatschappijen beweren niet verantwoordelijk te zijn voor dingen die in de rugleuning zijn achtergelaten zakken of overheadbakken - wat resulteert in kratten vol elektronische gadgets en andere waardevolle spullen zoals, hoogstwaarschijnlijk, de zonnebril die nu van mij is.

UBC heeft ook een filantropische kant, dus u kunt er zeker van zijn dat uw verloren bagage niet alleen ten goede komt aan hebzuchtige dealzoekers zoals ik. Het bedrijf heeft relaties met tientallen organisaties over de hele wereld en doneert regelmatig voor miljoenen dollars aan medische benodigdheden aan ontwikkelingslanden. Een van zijn initiatieven herbouwt kapotte rolstoelen voor kinderen en volwassenen die ze nodig hebben. Het programma "Luv Bagage" levert met de hand beschilderde koffers aan kinderen die naar pleeggezinnen verhuizen.

Soms heb ik een vluchtig gevoel van medelijden met de vrouw die haar Whitney-zonnebril kwijt is geraakt tijdens een vlucht. Aan de andere kant, als ik de volledige detailhandel had betaald voor iets van Tom Ford, zou ik er waarschijnlijk aan denken om het uit het vliegtuig mee te nemen.