Geregeld of gestoord?

Sinds ik wist wat gearrangeerde huwelijken waren, heb ik altijd gezegd dat ik er nooit een zou krijgen. Het hele idee leek absurd! Omdat mijn ouders nooit te traditioneel zijn geweest, heb ik nooit het idee doorgrond om zelfs maar een relatie te overwegen die op enigerlei wijze is opgezet door mijn ouders of wie dan ook. Ik zou tenslotte zelf iemand moeten kunnen vinden! Rechts?

Ik ben opgegroeid met ruimdenkende ouders en vrienden die ook zo waren, dus het drong nooit echt tot me door dat veel mensen nog steeds in gearrangeerde huwelijken geloven. Ik kwam naar de universiteit en hoorde over meisjes met verschillende etnische achtergronden die al ouders hadden die "op zoek waren" naar geschikte vrijers!

Ik begon echt te gaan zitten en hierover na te denken. Toen kwam het bij me op... hoe vaak hadden mijn vrienden geprobeerd om me met iemand te koppelen? Ok, dus het heeft nooit echt gewerkt (behalve een keer toen ik dacht dat de jongen schattig was); maar toch, was dit niet een "regeling" op zich?

Nu zou ik nog steeds nooit blindelings trouwen met iemand op basis van astrologie, uiterlijk, hun cv en/of wat mijn ouders dachten dat een match made in heaven was. Maar misschien lopen 'geregelde relaties' – zelfs die van vriend/vriendin niet helemaal uit de hand.

Misschien is het slechts een eerste kennismaking die is opgezet door je beste vriend, klasgenoot of zelfs moeder, die kan leiden tot een relatie die je zelf misschien niet hebt gevonden.

Wat denk je? Zou je ooit spelen met het idee om door je ouders aan iemand voorgesteld te worden?

De jouwe,

Divya