Kelsey: Een klein beetje trauma doet nooit pijn

Ik schaam me niet zo snel. Ik bracht veel tijd door tijdens mijn laatste jaar op het podium om aankondigingen te doen voor de hele school, soms verprutste ik wat ik ging zeggen of deed ik iets geks met een vriend. Het stoort me allerminst. Maar onlangs kwam ik thuis van een late avond uit met een paar vrienden, en er gebeurde iets heel, heel gênants (ugh - ik had nooit gedacht dat ik dat zou zeggen!)

Ik woon op de vierde verdieping van mijn gebouw, en aangezien ik die dag niet de kans kreeg om te rennen, dacht ik dat ik de trap zou nemen. Alles is beter dan niets, toch? Ik zette mijn ipod op en maakte me klaar om te sprinten.

Ik luister graag naar muziektheater-soundtracks terwijl ik aan het sporten ben - ik krijg er echt energie van en ik hou van choreograferen danst op de liedjes terwijl ik op de loopband zit (de tijd verstrijkt, ik zweer het!) Ik zet het lied "You Can't Stop the Beat" op van

Haarlak toen ik de trap op begon te rennen. Nee, rennen is een understatement. l vloog als de wind die trappen op.

Plotseling, toen ik de hoek omsloeg voor mijn laatste trap, rende ik slaan in deze schattige jongen. Nu, als ik zeg dat ik tegenkwam, bedoel ik zoals in tekenfilms wanneer de twee personages elkaar raken en beide achterover vallen. En als ik schattig zeg, bedoel ik lang, kort blond haar, niet te gespierd maar schattig op een computernerdachtige manier - helemaal mijn type. Ik zie hem nu al een paar weken komen en gaan van het gebouw en heb de moed niet kunnen opbrengen om met hem te praten.

Nou, we stuiterden allebei op elkaar en raakten de grond in een wirwar van koptelefoons. "Het spijt me zo," zei ik, terwijl ik probeerde op te staan ​​zonder hem nog meer te laten knipperen dan ik misschien al had gedaan (ik droeg toen een heel schattig jurkje). Hij schudde min of meer zijn hoofd en probeerde op te staan. 'Lieve hemel,' zei hij, en tot mijn opluchting glimlachte hij min of meer, 'waar ga je zo snel heen?'

Ik probeerde iets geestigs te bedenken om te zeggen, maar hij schudde het gewoon van zich af en begon de trap weer af te lopen. Maar toen hij langskwam, draaide hij zich naar mij om en zei: "Trouwens, ik hou van Hairspray." Mijn iPod speelde het nummer nog steeds op vol volume en je kon het helemaal door mijn koptelefoon horen komen. Ik glimlachte een beetje stom en kon niets bedenken om te zeggen. Ik was helemaal doodsbang!

Er is één goed ding dat uit dit verhaal naar voren kwam. Elke keer als ik de man in het voorbijgaan zie, knikt hij naar me alsof we een verhaal delen (ja, dat ik een dwaas ben!) Nu weet ik het dat ik overdag gewoon moet gaan rennen en 's nachts de lift moet nemen - ik denk dat het me veel bespaart pijn en trauma!

xx kelso