Hoe het is om universiteitssporten te spelen

Hoi Zeventien lezers!

Afgelopen zomer heb ik met ontzag naar zwemmers gekeken Missy Franklin en Natalie Coughlin in de Olympische Zomerspelen 2012. Ook al stond ik op het punt om naar de universiteit te gaan en had ik veel zorgen, ze inspireerden me om lid te worden van het zwemteam van mijn universiteit! Ik nam contact op met de zwemcoach en vroeg hoe het zou zijn om in het team te zitten. Het belangrijkste dat hij me vertelde, was toewijding. Ik besloot het een kans te geven en sloot me aan bij het team, ook al was mijn enige zwemervaring het spelen van Marco Polo met mijn vrienden! Ik had geen idee van de uitdagingen waar ik voor stond. Ik wist alleen dat ik wilde leren zwemmen.

Toen het seizoen eenmaal begon, moest ik elke doordeweekse dag om 5.30 uur wakker worden om te oefenen - en dat was een aanvulling op de avondzwemmen! Na een training van drie uur ging ik naar

klas, deed mijn huiswerk en ging op pad met mijn nieuwe studievrienden. Er waren tijden dat ik super jaloers was op mijn vrienden die mochten uitslapen en tot laat konden blijven feesten toen ik vroeg terug moest naar mijn slaapzaal om te slapen, maar over het algemeen waren de beloningen veel groter dan de offers.

Zwemmen veranderde mijn lichaam en ik ontdekte spieren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden! In het begin heb ik Echt worstelde. Maar nu kan ik een 50M-estafette doen in minder dan een minuut! Zwemmen daagde me fysiek en mentaal uit terwijl het me hielp om nieuwe vrienden te maken. Als je overweegt om lid te worden van een universiteitsteam, denk ik dat je ervoor moet gaan. Je weet nooit wat je kunt bereiken totdat je het probeert. Klaar voor de start, af!

Kim