Critici beschuldigen Pixar's "Inside Out" van bodyshaming, internet wordt meteen gek

Iedereen die de meest recente film van Pixar heeft gezien Binnenstebuiten probs verlieten het theater met tranen in hun ogen. De film, over een 11-jarig meisje genaamd Riley's emoties die met elkaar vechten over hoe om te gaan met zijn ontworteld uit haar huis en verhuizen naar een nieuwe stad, legt perfect vast hoe je je voelde toen je 11 jaar oud was kind.

De film heeft van de meesten geweldige recensies gekregen, maar één negatieve recensie heeft tot veel controverse geleid. In een artikel voor de Huffington Post, criticus Joni Edelman beweert dat Binnenstebuiten faalt in lichaamspositiviteit. Haar probleem met de film is dat hoewel het personage dat de positieve emotie vreugde vertegenwoordigt (wiens naam obvs Joy is) dun is, lang en menselijk, Verdriet (een emotie die we doorgaans als negatief beschouwen) is een korte, ronde, bebrilde en blauw... ding (?).

In de recensie legt ze uit waarom ze deze weergave van verdriet beledigend vindt:

"Waarschijnlijk omdat iemand bij Pixar denkt dat dikke mensen verdrietig zijn. Omdat ze dik zijn. En hoe konden ze dik zijn en glimlachen? Dikke mensen hebben lef. Ook zorgt hun slechte zicht blijkbaar voor wat ongemak. Joy draagt ​​geen bril. Ze had waarschijnlijk Lasik. Omdat ze waarschijnlijk ook rijk is. Rijke, blanke (nou ja, blanke) mensen zijn ook blij. En ze mag een schattig jurkje dragen, dat ze waarschijnlijk bij Nordstrom heeft gekocht, terwijl Sad gehuld is in wat waarschijnlijk een jeukende, spaarzame wollen trui is. Misschien heet ze daarom Sad."

Joni's kritiek ging meteen viraal, waarbij de meeste fans van de film de recensie afkeurden, vooral omdat ze de film nooit had gezien.

Velen vonden dat de recensie contraproductief was, omdat het uiterlijk van Sadness stereotypeerde als slecht omdat ze toevallig korter was en niet zo mager als de andere personages, terwijl Verdriet eigenlijk *SPOILER ALERT* de integrale emotie was die uiteindelijk de dag.

Joy ergerde zich de hele film aan Sadness, omdat ze Riley, nou ja, verdrietig over verhuizen. Maar aan het eind van de dag realiseerde Joy zich dat ze Riley erger maakte door haar te dwingen gelukkig te zijn en Riley verdrietig moest laten zijn zodat ze op een gezonde manier met haar emoties om kon gaan.

Andere commentatoren waren van mening dat de recensent gewoon het feit miste dat elke emotie werd gevormd als iets dat representatief is voor die emotie, zeggend dat Verdriet niet "dik" was, maar rond, zoals een traan. Een commentator deelde: "Vreugde is een ster... Woede is een vuursteen, walging is broccoli, angst is een gerafelde zenuw en verdriet is een traan."

Anderen verdedigden Jodi's recensie en zeiden dat de vorm van Sadness een schadelijke boodschap afgeeft. "Het is duidelijk uit het beeld dat verdriet gelijk staat aan een dikke vrouw met een bril. Dit beeld versterkt stereotypen, ongeacht de inhoud van de film. Het is niet dat verdriet geen bruikbare, normale menselijke emotie is, het is de veronderstelling dat het meest trieste wat je kunt zijn een dikke vrouw met een bril is. Het beeld dat ze hebben gekozen ondermijnt elke uitspraak die ze in de film hadden willen maken", aldus een commentator op een recensie weerleggen van Edelman's.

Of de recensent nu ongelijk of gelijk had in haar beoordeling, ze heeft een superbelangrijke discussie op gang gebracht over de representatie van het lichaamsbeeld in films die hopelijk inspireren we filmmakers om na te denken over de berichten die we (al dan niet opzettelijk) sturen over lichaamsbeeld en uiterlijk, zelfs in Pixar films.

Wat denk je?