2Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
De ergste breuk van mijn leven was niet met een man - het was met mijn bestie van vijf jaar, nadat ik haar vertrouwen had beschaamd.
Mijn meest levendige herinnering aan het laatste jaar van de middelbare school is niet dansen met mijn vriend onder een witte baldakijn rozen bij de winterdans of luisteren naar het gebrul van het publiek tijdens een staande ovatie voor de lente muzikaal. Hij staat op een vrijdagavond in januari op de stoep voor een pizzeria, met mijn mobiele telefoon tegen mijn oor geklemd terwijl mijn beste vriend me zei nooit meer met haar te praten. Ooit. Toen hing ze op.
Liza* en ik waren beste vriendinnen sinds we elkaar in de zevende klas wiskunde leerden kennen. Ik verzon een excuus om haar op de tweede avond van de les te bellen om haar naar een opdracht te vragen. Het telefoontje was snel, maar deed wat ik hoopte dat het zou doen: het zette me op haar radar en maakte ons vrienden. We veranderden snel van zeggen: "Hé, wat is er?" in de gang om het soort vrienden te zijn die giechelend belden nadat onze ouders naar bed waren gegaan.
Liza en ik voegden ons samen bij het veldhockeyteam, en tussen de uren door op training, teamdiners en Zaterdagochtend busreizen naar uitwedstrijden, ze werd iets dat ik nog nooit eerder had gehad: een echte best vriend. We brachten ontelbare nachten door met het schrijven van onze inside-moppen over haar slaapkamermuren. (Haar ouders waren de coolste.) Tijdens de zomers bracht ik lange weekenden door in haar strandhuis, waar we koekjes bakten, van rotsen in de oceaan sprongen en laat opblijven terwijl we in het gras lagen.
Maar op die vrijdagavond toen ik huilend op de stoeprand zat, voelde het bijna alsof die dingen nooit waren gebeurd. De reden dat ze nooit meer met me wilde praten, was omdat ik een geheim had verklapt dat ze me over haar vriend had verteld - iets wat hij haar in vertrouwen had verteld. De persoon aan wie ik het had verteld, zei iets over het geheim tegen Liza's vriend. Hij was zo overstuur en schreeuwde tegen Liza. Ze wist dat ik het lek was. Ik verontschuldigde me dat ik haar vertrouwen had geschonden, maar dat was niet genoeg. Blijkbaar waardeerde ze haar relatie met haar vriend meer dan die met mij.
Ik was zo zenuwachtig de volgende maandag. Het voelde alsof ik mijn hele routine moest veranderen om haar te vermijden - waar ik in de wiskundeles zat, mijn route naar de kantine en wat ik op zaterdagavond deed. Op feestjes ging ik naar een andere kamer als ze binnenkwam. Ik had andere vrienden - geweldige vrienden die er voor me waren toen ik huilde om de breuk. Ze stelden me gerust dat ik nog steeds een goede vriend was en zeiden dat dit over zou waaien. Maar hun steun veranderde niet hoeveel pijn ik deed. Mijn slaapkamer was van muur tot muur versierd met foto's van mijn vrienden en ik begon de foto's van Liza en mij te verwijderen. Er waren tientallen gaten. Met het verstrijken van de weken zeiden we ongemakkelijk hallo als we langs elkaar liepen in de gang op school, maar dat was het dan ook. Het prikte een beetje minder om haar elke keer te zien. Beetje bij beetje vulde ik de vlekken op mijn slaapkamermuren met foto's van andere mensen.
Liza en ik hebben het nooit helemaal goedgemaakt. Tot op de dag van vandaag heeft geen enkele breuk die ik ooit met een vriend heb gehad zoveel pijn gedaan of mijn leven op dezelfde manier beïnvloed. In een romantische relatie weet je dat er een mogelijkheid is - en vaak verwacht - dat het zou kunnen eindigen. Maar een vriendschap? Ze zou voor altijd mijn beste vriendin zijn, niet mijn 'beste vriendin tot halverwege het laatste jaar'.
Ze schreef me uiteindelijk een brief met alles wat ik altijd al had willen horen - een verontschuldiging, een kans op verzoening - maar tegen die tijd was het te laat. Onze relatie was veranderd. Terugkijkend op de hele ervaring, hadden we onze vriendschap misschien weer op de rails kunnen krijgen als ik eerder een make-up had gedaan. (Ik had zeker de waarde van een geheim geleerd.) Of misschien zijn mensen gewoon bedoeld om in en uit je leven te komen. Hoe moeilijk het ook was om haar te zien gaan, ik zou de tijd die we samen hadden nooit ruilen.
*Naam is gewijzigd.
Dit verhaal is oorspronkelijk gepubliceerd in het december/januari-nummer van 2016 Zeventien.Haal voor meer informatie het meinummer van Seventeen op, nu in de kiosken! U kunt zich ook abonneren op het digitale nummer hier.
