In training: samenvatting van mijn eerste wedstrijd!

Dus, weet nog dat ik zei dat ik zou zijn mezelf en mijn conditie vorige week op een duatlon testen? Nou, de test is voorbij en de resultaten zijn binnen! Helaas heb ik het niet gehaald zoals ik had gehoopt. In plaats daarvan denk ik dat ik ongeveer een C + verdien voor mijn inspanningen. Goede zaak mijn grote race is nog twee maanden weg.

Zo verliep de race:

Toen het pistool om 9.00 uur afging, vertrok ik voor de eerste etappe, een twee mijl lange afdaling (en dan weer omhoog!) Een bergweg. Vanaf de eerste stap voelden mijn benen zo zwaar als houten blokken. Ik was daar niet verbaasd over: ik had de avond ervoor een beetje een gekke beweging besloten om deel te nemen aan een kleine mijlrace in mijn sportschool (hey, ze gaven gratis massages aan alle deelnemers!). Waarschijnlijk heb ik mezelf daarmee overbelast. Maar aangezien ik me had toegewijd aan de duatlon, wist ik dat ik ondanks de zware benen zo hard moest rennen als ik kon. Ik sjokte mee en positioneerde me tussen de eerste 30 lopers.

14 minuten en later overstappen, was ik op weg naar het "overgangsgebied" om mijn fiets op te halen. Ik deed mijn sneakers uit en in fietsschoenen, deed mijn helm vast en stopte in voor de lus van 14 mijl. In het begin voelde ik me geweldig! Ik had de wind in de rug en een lange, glooiende afdaling voor me. Ik pompte mijn benen zo hard als ik kon en passeerde zelfs een paar mensen. Maar zoals je weet, wat naar beneden gaat, moet naar boven komen. Voor ik het wist stond ik oog in oog met een gigantische heuvel. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Die heuvel putte alle energie die ik had volledig uit en ik bereikte amper de top. Toen ik eindelijk terug het wisselgebied in reed, kon ik nauwelijks lopen, maar toch alleen rennen.

Maar toen kwamen de endorfines in beeld. Ik liet de ene voet de andere volgen voor de tweede run van twee mijl en zei tegen mezelf dat ik het in me had om te finishen. Ik bleef maar herhalen "je kunt het" keer op keer in mijn hoofd.Ik denk dat ik het een paar keer hardop heb gezegd (wat je ook op de been houdt, toch?). Ik passeerde een paar van de vele racers die me op mijn zeer langzame fietsbeen pelden en met een krachtige trap over de finish kwamen. Mijn zus, die ook had deelgenomen, versloeg me met ongeveer een mijl (letterlijk!) Maar hoe competitief ik ook ben, ik liet me daar niet door afleiden. Ik was gewoon blij dat ik klaar was!

En dat was mijn grote les voor vandaag, een les die ook op jou van toepassing is, als je jezelf uitdaagt en je opstelt om je doelen te bereiken. Zelfs als je het niet zo goed doet als je had gehoopt bij een grote uitdaging die je aangaat, moet je jezelf een groot compliment geven als je de poging zelfs maar doet. Hoe cheesy het ook klinkt, we verdienen allemaal af en toe een A voor Effort. Rechts?

Blijf hard werken! En heel erg bedankt voor al jullie steun!

Xoxo,

Sarah