Exclusief: lees een fragment uit het nieuwe boek "Lying Out Loud" van Kody Keplinger

Middelbare scholier Sonny Ardmore heeft niet het beste leven gehad. Haar vader zit in de gevangenis, haar moeder heeft haar het huis uit geschopt. Dus ze is gewend te liegen - veel - om haar imago te beschermen. Een van de weinige mensen die de waarheid over Sonny kent, is haar levenslange bestie Amy. Maar wanneer Sonny ontdekt dat haar aartsvijand, Ryder, verliefd is op Amy, tilt ze het liegen naar een dramatisch nieuw niveau - door in het geheim online te doen alsof ze Amy is. De vangst? Het wordt ingewikkeld als Sonny merkt dat ze voor Ryder begint te vallen... en Amy ontdekt dat ze een pion is geweest in Sonny's leugen. In dit exclusieve fragment uit Hardop liegen, Amy's oudere broer Wesley (ja, dezelfde Wesley die je kent van) De DUFF!) kan zien dat er een drama broeit tussen Amy en Sonny. De scène begint met de confrontatie met Sonny.

'En wat is er met jou en Amy aan de hand?'

"Wat bedoelt u?"

Maar zelfs ik, hoe overtuigend ik ook was, kon hier niet dom voor spelen. Vooral niet met Wesley, die ons allebei al kende sinds we peuters waren.

'Kom op,' zei hij terwijl hij met zijn ogen rolde. 'Je hebt amper gesproken sinds we hier zijn. Amy is misschien het rustige type, maar jij zeker niet."

'Dat betekent niet dat er iets mis is met mij en Amy.'

'Ja, dat klopt,' zei Wesley. "Ze doet ook raar. Kom op. Vertel het me gewoon. Ik zal je zeuren totdat je het doet."

Helaas wist ik dat hij niet blufte. Ik wist ook dat als ik het hem niet zou vertellen tijdens deze wandeling, hij Bianca zou overhalen om hem te helpen en ik nooit zou ontsnappen. Kan het net zo goed over zijn.

Ik stak mijn handen diep in de zakken van mijn jas. "Zijn... het gaat over een jongen."

Wesley trok een wenkbrauw op. "Ernstig? Een man is wat er tussen jullie twee komt?"

"Nee ik zei. "We zullen... Ja. Maar niet op de manier waarop je denkt. Het is ingewikkeld. Amy mag hem niet. Ik doe."

"Dus wat is het probleem dan?"

"Het is ingewikkeld."

"Zoals je hebt gezegd. Maar we hebben veel tijd om te wandelen. Dat betekent veel tijd voor jou om het uit te leggen."

God, hij was volhardend. Hoe verdroeg Bianca het?

Ik dook onder een laaghangende boomtak, zowel om zijn ogen te ontwijken als om mezelf te behoeden voor een klap in het gezicht. "Hij is nieuw in Hamilton en hij is een soort gereedschap. Ik dacht dat ik hem haatte, maar toen leerde ik hem kennen en hij is niet zo slecht.... Hij is best wel geweldig, eigenlijk."

"Klinkt tot nu toe niet al te ingewikkeld."

'Nou, hier begint het dan, want hij mag Amy.'

"Oh."

"Ja."

Wesley dacht hier lang over na terwijl we tussen de bomen door weefden en onze voeten diep in de sneeuw wegzonken. "Weet deze man - dit soort gereedschap, een soort geweldige kerel - dat je hem leuk vindt?"

Ik schudde mijn hoofd.

'Dus hoe weet je dat hij je niet mag?'

"Excuseer me, want ik heb gruwelijke flash-backs op de middelbare school die volledig worden veroorzaakt door dit gesprek."

Hij lachte. "Prima. Betere vraag. Waarom vind je hem leuk?"

"Hij is.. ." Ik glimlachte een beetje toen een sneeuwvlok naar beneden dreef en op het puntje van mijn neus belandde. "Hij lijkt veel op mij. Hij krijgt me op een manier die een man nog nooit eerder heeft gehad. En ik denk dat ik hem ook snap."

Wesley grijnsde. "Wauw," zei hij. "Dat is schokkend sentimenteel van jou. Ik heb je nog nooit zoiets oprechts horen zeggen over iemand anders dan Amy."

Ik had kunnen blozen als mijn gezicht geen moment was om een ​​ijsblokje te worden.

'Je moet hem vertellen hoe je je voelt,' zei hij. Het was zo nonchalant. Zo informeel. Alsof wat hij suggereerde het eenvoudigste ter wereld was.

Ik had geen idee dat hij zo dom was.

"Ik kan het niet."

"Waarom niet?"

"Het is ingewikkeld."

"We hebben dit al vastgesteld."

Ik beet op mijn lip.

'Van wat je hebt gezegd, klinkt het alsof hij hetzelfde over jou denkt.'

'Ik heb amper iets gezegd,' merkte ik op. "En nee. Hij houdt van Amy. Zij is lief en mooi en ik ook.. ."

"Je bent wat?"

Hij liet me niet los.

"En ik ben... niet Amy."

Wesley stopte, legde zijn gehandschoende hand op mijn arm en draaide me naar hem toe. Ik moest mijn hoofd optillen om zijn ogen te ontmoeten.

'Oké,' zei hij. "Luister naar me. Stop eerst met jezelf met Amy te vergelijken."

"Er is geen vergelijking -"

"Stop." Hij keek me boos aan en daagde me uit om nog een keer te praten. Ik deed het niet, en hij ging door. "Je moet stoppen met jezelf op te waarderen. Ik weet dat het lijkt alsof het er nu toe doet - dat dacht ik vroeger ook - maar dat is niet zo. Geloof me."

Ik rolde met mijn ogen. Dat was makkelijk voor hem om te zeggen. Hij was een Rush. Hij was prachtig en geliefd. En het was niet alsof ik dacht dat ik afschuwelijk was of zo. Ik wist gewoon dat iemand die Amy aantrekkelijk vond waarschijnlijk niet zo geïnteresseerd in mij zou zijn.

'Ten tweede,' zei Wesley en trok mijn aandacht weer terug. 'Laat je dit echt tussen jou en mijn zus komen?'

Schuldgevoel trok door mijn maag en ik slikte. "Ik wil het niet."

'Doe het dan niet,' zei hij. "Deze man is misschien zo geweldig als je zegt, maar jullie hebben iets speciaals. Je bent onafscheidelijk vanaf het moment dat je elkaar ontmoette. Zoals pindakaas en jam."

"Euh."

"Rechts. Ik ben vergeten dat je niet van pindakaas en jam houdt... maar Amy vergeet het nooit. Wist je dat toen onze ouders jullie als kinderen meenamen naar het strand, Amy je broodjes zelf zou maken? Papa zou het altijd vergeten en voor iedereen pindakaas en jam maken. Dus Amy zou een ander broodje voor je maken en het zelf inpakken."

Ik keek naar mijn voeten. Dat wist ik niet, maar het verbaasde me niet.

'Ik weet niet precies wat er met jullie twee aan de hand is,' gaf hij toe. "Ik weet niet hoe deze man erin zit. Maar ik weet wel dat jullie er allebei spijt van zullen krijgen als je dingen niet oplost."

'Ze wil niet met me praten,' zei ik. 'Hoe kan ik dingen oplossen als ze niet met me wil praten?'

'Heb geduld met haar,' zei hij. "Je kent Emmy. Ze is niet zoals jij en ik. Soms duurt het even voordat ze woorden geeft aan wat ze voelt. Ze komt naar je toe als ze er klaar voor is."

'Ja,' zei ik zuchtend. "Je hebt gelijk."

"Weet ik. Meestal ben ik."

Kody Keplinger is de bestsellerauteur van de YA-roman The DUFF die ze schreef tijdens haar laatste jaar van de middelbare school. Ze is nu 23 en woont in New York City. Haar tweede boek, Hardop liegen, is nu overal verkrijgbaar waar boeken worden verkocht.