2Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Sinds de lente tot volle bloei is gekomen, zijn herinneringen aan liefde en relaties (en mijn gebrek daaraan) meer aanwezig op de campus en in de stad. Op zaterdag ging ik naar de film om te zien De jachtin Connecticut met twee van mijn meisjes, Richanna en Joy, en mijn vriend uit Atlanta, Jay. De film was geweldig en ik ben een grote punk, dus ik sprong voor elke kastdeur die openging en elk licht dat flikkerde. Nadat ik mijn zenuwen had herwonnen om de nacht in te gaan, besloten we een tijdje door de stad te wandelen. Ik kon het niet helpen, maar ik zag alle liefhebbende stellen om ons heen lachen, praten en gewoon koesteren in liefde. Begrijp me niet verkeerd, het is altijd een mooie gelegenheid om getuige te zijn van liefde en geluk, maar ik bleef maar denken aan mijn problemen met jongens en hoeveel ik degene waar ik echt om geef, mis.
Er hangen een paar jongens rond, op de campus en daarbuiten, die het echt niet waard zijn om jullie meisjes over te vertellen (eerlijk gezegd ik zelfs nadenken), en de anderen in mijn leven zijn gewoon vrienden die soms een beetje verwarrend worden met hun tekstconvos en facebook-chats.
Er is een man die constant in mijn gedachten blijft. We hebben in de zomer veel rondgehangen na het afstuderen en tijdens de winterstop, maar helaas gaat hij naar school in het zuiden. Ik wou dat hij niet helemaal bij Texas Tech was, zodat we konden rondhangen en het hele "lenteliefhebbers"-gedoe konden doen, maar onze frequente sms'jes en telefoontjes zullen het voorlopig gewoon moeten doen. Ik denk dat ik mijn dagdromen van oude winterdagen zal voortzetten en totdat ik hem deze zomer weer zal zien.
Veel liefs meiden,
Aniek *
