Dawn: lach alsof je het meent

Dus ik overleefde mijn eerste week als alleenstaand studentemeisje, en ik moet toegeven... het was geweldig! Deze keer was ik vastbesloten om mijn gebroken hart niet te laten pakken, en ik zou eropuit gaan en de tijd van mijn leven hebben. Afgelopen weekend begon met een waanzinnig studentenfeest, veel vrienden en veel dans. De rest van de week was redelijk normaal, minus een stom slaapdrama.

Donderdag kwam rond en ik kreeg een van mijn goede vrienden van de middelbare school te pakken. Haar vriend gaf een feestje bij hem thuis en ze nodigde me uit om te gaan, en dat deed ik. Donderdagavond was waarschijnlijk de beste avond die ik op de universiteit heb gehad. Dit was om zoveel redenen; veel mensen daar waren mensen met wie ik ben opgegroeid, heel veel dansen, spelletjes, leuke jongens (één in het bijzonder) en goede tijden. Het was ook leuk omdat het ergens was waar ik me echt veilig voelde, aangezien ik ben opgegroeid met de eigenaren van het huis.

Vrijdag ging ik naar Phoenix in plaats van naar huis te gaan. Ik was oorspronkelijk van plan om terug naar huis te gaan om het vriendje te zien, maar de dingen veranderden, en ik wilde mezelf niet in een situatie brengen waarin ik alleen maar gewond zou raken. Dus ik heb het uitgeprobeerd en ben niet naar huis gegaan. Mijn familie besloot me in Phoenix te ontmoeten, en we gingen naar een Arizona Diamondbacks-wedstrijd en brachten wat tijd samen door. Het was heel erg leuk.

Nou, ik moet waarschijnlijk terug naar mijn huiswerk. Ik heb deze week een paar testen.

Dol zijn op,

Ochtendgloren