Verhuizen naar de universiteit

Op de universiteit zitten is niet meer waar ik de hele tijd aan denk. In het begin is het allemaal nieuw van het leven in de slaapzalen, naar lessen gaan en je huiswerk maken opdrachten maar nu is het alsof ik hier echt woon en dit is mijn eigenlijke leven, dus ik moet gaan leven het.

Het is raar om te onthouden dat dit nu mijn thuis is en dat het niet alleen een langdurige kampervaring is. Ik heb een band met de mensen hier gecreëerd en zij zijn mijn vrienden en maken nu deel uit van mijn wereld.

Ik sprak met een van mijn vrienden van thuis over terug te komen en haar te bezoeken in onze geboortestad en ik realiseerde me dat ik woon er niet echt meer en dat het altijd een bezoek zou zijn om haar en de rest van mijn geboortestad te gaan zien vrienden. Ik kan zo opgaan in het leven dat ik in mijn geboortestad had als ik daar ben, maar ik kan net zo opgaan in het leven dat ik hier op de universiteit leid; ze zijn allebei zo echt en zo'n groot deel van mij dat het moeilijk te onthouden is dat ze anders zijn.

Het is ook moeilijk te onthouden dat mijn nieuwe vrienden niets weten over mijn verleden, en ze kennen me niet zo goed als de mensen thuis. Ik heb het gevoel dat ik ze zo goed ken en dat we samen geweldige en uitdagende ervaringen hebben gehad en dat ze weet alles over mij, maar de waarheid is dat sommige dingen voor hen niet logisch zijn omdat we niet zijn opgegroeid samen.

In sommige opzichten is het fijn om vrienden te hebben die niet alles over me weten, maar het is ook fijn om de vrienden thuis te hebben die me missen omdat ze weten alles over mij. Ik kan mijn nieuwe vrienden alles vertellen en we kunnen praten over onze thuissteden, maar niemand kan het ooit echt begrijpen omdat ze niet dezelfde ervaringen hebben; elke stad is anders op zijn eigen manier.

Ik hou zoveel van mijn nieuwe vrienden, maar het is fijn om oude vrienden te hebben die me eraan herinneren wie ik ben en waar ik vandaan kom.