Ik ben allergisch voor alles en het zuigt

Ik hield ervan om uit eten te gaan en nieuwe gerechten uit verschillende culturen te proberen. Ik wou dat ik nog steeds die persoon was, maar ik ben die persoon niet. Uit eten gaan was ooit het hoogtepunt van mijn weekend en nu is het de oorzaak van stress en zorgen. Zie je, ik ben allergisch voor alles. Nee echt, ik ben allergisch voor bijna alles. De meeste van mijn dinergesprekken gaan ongeveer als volgt:

"Wil je daar een salade bij?"

'Niet tenzij je me wilt vermoorden.'

Verward kijkend, wordt mij gevraagd: "Wat bedoel je?"

'Ik ben allergisch voor alles in die salade,' zeg ik tegen ze. Ik kan zien dat ze in de war zijn, dus ik ga verder: "Ik heb iets dat het orale allergiesyndroom wordt genoemd. In principe kan ik geen vers fruit of groenten hebben, tenzij ze gekookt of verwerkt zijn."

"Je maakt een grapje."

"Mocht ik willen. Ik moet altijd een EpiPen bij me hebben, voor het geval dat."

Oraal Allergiesyndroom, ook bekend als pollenvoedselsyndroom, treedt op wanneer ik iets eet met berkenpollen (appel, wortel, selderij, kers, hazelnoot, kiwi, perzik, peer, pruim, en de lijst gaat maar door), graspollen (meloen, sinaasappel, perzik, tomaat, enz.) en ambrosia stuifmeel (banaan, komkommer, meloen, zonnebloempitten, courgette, enzovoort). Ik weet dat het belachelijk klinkt. Dat dacht ik ook toen ik erachter kwam.

Maar het was niet altijd zo.

Ik ben opgegroeid op een boerderij op het platteland van Colorado en had als kind en tiener vreselijke hooikoorts, iets wat vaak voorkomt bij volwassenen bij wie het orale allergiesyndroom is vastgesteld. Als kind kon ik alles zonder problemen eten. Het was pas in mijn laatste jaar van de universiteit dat dit allemaal begon. Op een middag pakte ik een zak druiven voor een middagsnack. Ik at een druif zonder probleem. Toen ik de tweede druif in mijn mond stopte, merkte ik dat mijn keel begon te jeuken, maar ik dacht er niet veel over na. Tegen de tijd dat ik de derde druif op had, begon mijn keel te sluiten en riep ik om hulp. Ik werd met spoed naar de eerste hulp gebracht, waar de dokter me vertelde dat ik een allergie voor druiven moest hebben ontwikkeld (ik had letterlijk geen idee dat dit kon gebeuren). Hij raadde me aan om naar een allergoloog te gaan en onmiddellijk te stoppen met het eten van druiven.

Helaas kon ik op dat moment geen allergoloog zien (broke college kid syndrome) maar ik stopte met het eten van druiven en het leven ging door, althans dat dacht ik.

Binnen enkele maanden na dat incident begon ik op te merken dat hetzelfde gebeurde met andere voedingsmiddelen. Het gebeurde met meloen, sinaasappels, appels, broccoli en wortelen. Uiteindelijk, op 24-jarige leeftijd (tegen die tijd had ik veel allergische reacties gehad), bezocht ik een allergoloog die een behoorlijk uitgebreid testpanel op mij deed. Ik werd gediagnosticeerd met een ernstig geval van het orale allergiesyndroom. Ik kreeg ook een lijst van ander allergieën ontdekte hij: noten, visolie en een grote verscheidenheid aan dieren, bloemen, bomen en grassen.

Ik was geschokt. Ik wilde het niet geloven, maar in zekere zin was het allemaal logisch. Ik voelde me altijd ziek of verstopt, omdat ik letterlijk allergisch was voor alles om me heen. Het voelde alsof de natuur me afwees.

Ik haat het om mensen over mijn allergieën te vertellen, omdat ik steeds hetzelfde verhaal heb verteld. Sommige mensen hebben het moeilijk om me te geloven en kiezen ervoor om mijn toestand aan de eettafel te googelen omdat het zo belachelijk klinkt. Veel mensen denken dat omdat ik kan fruit en groenten heb die gekookt of ingeblikt zijn, dat mijn allergie redelijk beheersbaar moet zijn.

Dat is verre van het geval.

Op een keer at mijn ex een banaan en gaf me toen een snelle kus op de lippen. Binnen enkele minuten braken mijn lippen uit in uitslag en moest ik Benadryl nemen om de reactie te stoppen. Ik ben vaak in het ziekenhuis geweest vanwege voedselbesmetting in restaurants of tijdens een diner met familie. Ik heb ook reacties gehad op gerechten met noten van servers die het vergeten waren, of menu's die ze niet vermeldden.

Door de jaren heen zijn mijn allergieën geëvolueerd. Nu, met veel fruit of groenten, heb ik een reactie door gewoon te zijn in de buurt hen. Op een keer zat ik met een groep vrienden verse aardbeien te eten. We zaten allemaal in de buurt van een vloerventilator en toen, ineens, begon mijn gezicht te jeuken en uit te breken.

Een andere keer was ik aardappelen aan het snijden voor een maaltijd en mijn handen braken uit in uitslag.

Een jaar geleden had mijn kantoor een paar watermeloenen in onze keuken. Op het moment dat een medewerker in de watermeloen begon te snijden, begon mijn gezicht uit te breken en begon mijn keel te jeuken. Ik was waarschijnlijk een goede 10 voet verwijderd toen dit gebeurde en moest onmiddellijk het gebouw verlaten.

Elke dag kan een strijd zijn. Vandaag, toen ik op het werk een teleconferentie bijwoonde, kreeg ik een allergische reactie op een vrouw die tegenover me een appel aan het eten was. Ik moest snel de kamer verlaten en een Benadryl nemen. Ik ben altijd gestrest tijdens etentjes of zelfs als ik aan het drinken ben met vrienden. En dan is er nog dit: ik ben vrijgezel, dus daten kan moeilijk zijn. Ik heb jongens afspraakjes laten plannen om sushi te gaan eten, of ze hebben diners voor me gekookt die ik niet kan eten. Ik heb mannen gehad die met chocolade bedekte aardbeien voor me kochten, of me kusten nadat ze iets hadden gegeten waar ik allergisch voor ben. De eerste date is altijd erg leuk (knipoog) terwijl ik uitleg over mijn toestand.

Het is zorgwekkend, ik vraag me altijd af of iets mijn eten of drinken gaat besmetten, of gewoon een allergische reactie veroorzaakt. Mijn vrienden zijn allemaal relatief gezond en proberen zich bewust te zijn van mijn toestand, maar omdat het zo uniek is, kan het moeilijk zijn om alle diners of uitstapjes comfortabel bij te wonen. En niet te vergeten, ik verveel me. Ik mis fruitsmoothies. Ik mis het om een ​​gezonde eter te zijn. En hoewel ik er financieel geen last van heb, geef ik uiteindelijk meer uit aan boodschappen omdat ik wel probeer zo gezond mogelijk te blijven.

Dus vanaf nu zal mijn tas altijd een pakje Benadryl en een EpiPen bevatten, naast mijn eyeliner en mobiele telefoon. Ik heb leren leven met mijn allergieën, maar elke keer als ik iemand mijn favoriete fruit zie eten, voel ik een steek van jaloezie. Dus, de volgende keer dat je merkt dat je van een sinaasappel geniet, neem dan een hap voor me, nietwaar?