'Riverdale'-ster Asha Bromfield onthult wat ze haar jongere zelf zou vertellen

Toen ik 17 was, zeiden mijn leraren op de middelbare school tegen me dat ik nooit een ster zou worden.

Ik zeg leraren, met een "s", omdat mij dit meer dan eens is verteld, door meer dan één leraar. Het was een retoriek die ik tijdens mijn lange, pijnlijke middelbare schooljaren hoorde van leeftijdsgenoten, leraren en de mensen om me heen. De reden hiervoor was dat mijn dromen te groot waren en mijn geest veel te luid was. Ik was eerlijk over mijn passies en duidelijk over mijn visie. Ik was openhartig over wat ik voor mezelf zag en uitgesproken over mijn overtuigingen, en mensen haatten me daarom.

Mijn dromen maakten veel mensen ongemakkelijk.

"Wie denkt ze dat ze is? Ze zal nooit op televisie komen" en "Ze is niet getalenteerd. Ze kan niet eens zingen" waren de constante fluisteringen die ik in de gang hoorde.

De middelbare school leerde me dat mensen bang worden als ze merken dat je buiten de lijnen van hun realiteit droomt. Ze beginnen een hekel aan je te krijgen als ze geen relatie met je kunnen hebben. Het maakt ze bang om zich voor te stellen dat je zou kunnen bestaan ​​in een wereld van mogelijkheden, verwondering en magie.

Het maakt mensen bang om te denken dat je dromen groter zijn dan ze zijn.

Ik wilde een stuk schrijven voor Seventeen.com dat precies beschrijft wat ik moest horen toen ik zeventien jaar oud was. Mijn middelbare schooltijd creëerde een brandende passie in mij om met jonge meisjes te praten die het gevoel hadden gekregen dat ze de droom die in hun hart was gelegd niet waard waren, net zoals ik. Ik wil graag met jonge vrouwen praten die de haat geloofden en hun licht hebben gedimd om anderen zich beter te laten voelen.

Ik heb altijd de behoefte om met jonge vrouwen te praten die klein spelen omdat ze te horen hebben gekregen dat ze niet goed genoeg zijn. Hun dromen zijn uitgelachen, bespot en genegeerd. Ze zijn het zwijgen opgelegd met beschuldigingen van "te luid" en "te brutaal" en "te veel".

Ik ben hier om te vertellen dat het een leugen is.

De waarheid is, je BENT goed genoeg, je bent altijd goed genoeg geweest en je HEBT al wat nodig is om alles te bereiken waar je je zinnen op hebt gezet. Je hebt het volste recht om alles wat je bent en alles wat je van plan bent te zijn, luid en vol vertrouwen te claimen - dus ga uit de weg en DOE HET.

Als er een roeping in je ziel is die je drijft, die je motiveert om elke ochtend wakker te worden, dan is dat je doel, en het ZAL in vervulling gaan. Er is geen plafond. Ik smeek je om je niet te laten beperken door de beperkte verbeeldingskracht van de mensen om je heen.

Ik schrijf dit om je te laten weten dat het kleine stemmetje in je dat schreeuwt "JE BENT SPECIAAL" echt is. Je bent niet gek om in de magie van je dromen te geloven. De brandende passie die je in je ziel voelt, is daar niet door toeval of toeval geplaatst. Het is je spirituele kompas dat je rechtstreeks naar je doel zal leiden als je het toestaat.

Voor mij wilde ik mijn gaven van zingen en acteren gebruiken om verandering teweeg te brengen. Ik wilde anderen inspireren en barrières doorbreken door juist datgene te doen waar ik blij van werd. Als ik de woorden van mijn leraren en collega's over de stem van mijn ziel heen had geloofd, zou ik nu niet in een van Amerika's grootste tv-shows zijn geweest.

Ik heb een groot deel van mijn jonge volwassenheid gevochten. Niet fysiek, maar mentaal. Ik vocht constant tegen de mentale ketenen die mij werden opgelegd door de mensen om me heen. Elke dag liep ik in doodsangst en angst door de gangen, wetende wat ze van me dachten. Ik wist dat ik elk moment klaar moest staan ​​om mijn dromen te verdedigen. Ik wist dat ik het moest rechtvaardigen en uitleggen en ze precies moest vertellen waarom ik niet gek was om meer voor mezelf te willen.

Ik kan me herinneren dat ik elke dag in de klas zat te dagdromen over hoe mijn realiteit eruit zou zien, omdat ik wist dat als ik het in mijn gedachten kon zien, ik het mijn realiteit kon maken. Ik zou verhalen voor mezelf schrijven over wat er "op de set" gebeurde of mijn dromen over L.A. terwijl ik in de wiskundeles zat. Ik sloot mijn ogen en hoorde de stem van een regisseur zeggen: "En - ACTIE!"

Ik deed dit elke dag.

Een poes worden heeft voor mij bevestigd dat de eerste stap naar echt succes doorzettingsvermogen en meedogenloze visie is. Je moet trots spreken over je dromen en doelen, zelfs als je stem beeft en je handpalmen zweten, wat voor mij vaak het geval was. Je moet je geest trainen om niet bang te zijn voor de verlangens die in je schreeuwen, de stem die je vertelt: "Je bent hier voor iets. Je hoort dit te doen."

Mijn realiteit is geen toeval. Dit is geen toeval of geluk. Ik besloot die stem te geloven en ik trok die stem niet in twijfel toen anderen me iets anders vertelden.

DAT is hoe ik een Pussycat werd.

Aan mijn dromers wil ik dat je weet dat de eerste stap om een ​​ster te worden is om eerst de ster van je EIGEN leven te worden. Je moet direct in je licht lopen als anderen je vertellen om het uit te doen. Je moet vechten voor je dromen - voor je doel - en stoppen ten koste van niets.

Ik heb altijd in mijn hart geweten: ik was HIER. En als ik hier was, was dat met een REDEN. Ik geloof dat hetzelfde voor jou geldt. Je BENT een ster, en wat ik mezelf op 17-jarige leeftijd had willen vertellen, is dat het niet uitmaakt wie dat gelooft of niet.

Sterrendom is je geboorterecht.

Glans dus.