1Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Ik heb gemerkt dat ik twee weken in mijn universiteitscarrière zit en een complete buitenstaander ben voor de mini-dates en PG-afspraken die overal op de campus plaatsvinden.
Laat ik beginnen met te zeggen dat als je een sterke, zelfverzekerde en eigenzinnige vrouw bent, je voor de meeste mannen een zeer intimiderend persoon bent. Hoewel ik deze verklaring op de middelbare school in twijfel zou hebben getrokken, vind ik het hier op Stanford vooral waar. Ik merk dat voor de meeste jongens mijn extraverte karakter arrogant of onaangenaam overkomt; mijn directheid is volstrekt onaanvaardbaar. Hier vinden mensen het leuk om eerst af te spreken en dan te gaan daten.
Dat gezegd hebbende, ga ik duidelijk maken dat ik WEIGEER daar deel van uit te maken. Ik geloof dat om iemand te leren kennen, je met ze moet praten en niet alleen maar over hun gezicht moet kwijlen. Hierdoor heb ik onvermijdelijk al gefaald in het wekken van de interesse van een jongen op mijn school.
Aanvankelijk was hij erg aardig tegen me, hij praatte bijna een uur met me over de dynamiek van relaties. Pas toen ik hem vroeg om met me te eten, zag ik de plotselinge aarzeling om me echt te leren kennen. Helaas heeft hij mijn aanbod afgewezen. In plaats daarvan zag ik hem die avond om bijna middernacht een ander meisje uitnodigen - praten over een complete DISS!
Gelukkig voor mij heb ik de kans gehad om iemand te ontmoeten die volgens mij echt geïnteresseerd is in wie ik ben als persoon en er erg door geïntrigeerd is. Ik ga deze situatie zo langzaam mogelijk aanpakken, vrienden blijven totdat ik weet dat hij iemand aankan die zo koppig is als ik.
Wie weet, misschien kunnen we genieten van elkaars gezelschap zoals deze twee rechts deden op een avond in mijn slaapzaal!
