Ik heb mijn weegschaal weggegooid en ik ben nog nooit zo gelukkig geweest

Toen ik begon te werken als Editorial Assistant bij Cosmopolitan.com de dag nadat ik afgestudeerd was aan college twee jaren geleden heb ik elk greintje energie in mijn droombaan gestoken en me ingespannen om mezelf in de echte wereld te bewijzen.

Het enige nadeel? Tussen het werk en mijn lange woon-werkverkeer, zou ik me te moe voelen om te trainen voor of na een dag op kantoor. Dat, gecombineerd met heerlijke kantoorsnacks (OMG, kantoorsnacks), leidde tot wat gewichtstoename. In een poging om fit te blijven, begon ik ongeveer zes maanden geleden een warme en koude relatie met lichaamsbeweging.

Ik zou fases van twee weken doorlopen waarin de dingen heet en zwaar zouden zijn, en ik zou iedereen die dat zou horen vertellen Ik heb de laatste tijd gesport, en oh mijn God, het is de beste!

Maar het jongleren met sporten, werk en mijn sociale leven zou te uitdagend worden, en alles zou uit elkaar vallen, culminerend in een tweewekelijkse confrontatie met een veroordelende teef die me spijt had van alle tijd die ik in de sportschool doorbracht: de schaal.

De weegschaal is een hulpmiddel dat het gewicht zou moeten meten, maar voor zoveel vrouwen is het een barometer van succes en geluk geworden. Een tijdje voelde ik hetzelfde. Ik zou na een training op de weegschaal gaan staan, hoog op endorfines en schattige Nikes - totdat het nummer verscheen. Het zou hetzelfde of hoger zijn dan de laatste keer dat ik mezelf woog, en ik zou afsluiten, verslagen en leeglopen. Ik zou ongeveer drie weken stoppen met de sportschool en dan opnieuw beginnen met de cyclus. (Ik weet het, ik weet het - het is niet logisch om zo te denken. Verandering zien vereist hard werken. En, nog belangrijker, het getal op de schaal is precies dat - een getal.)

In februari hernieuwde ik mijn relatie met sporten opnieuw. Maar ik wist toen nog niet dat mijn hele relatie met lichaamsbeweging - en uiteindelijk mijn schaal - op het punt stond te veranderen. Ik weet het exacte moment niet meer, maar ik lag waarschijnlijk in bed toen ik een inspirerende voor-en-na foto gepost op Instagram door een fitnessblogger. (Oh, de plaatsen waar je naartoe gaat als je om 23.00 uur op sociale media op de loer ligt)

Met mijn hernieuwde motivatie herinnerde ik me dat ik een fitnessstudio in de buurt van mijn appartement passeerde. Ik zocht het op en vond foto's van fitte vrouwen naast inspirerende bijschriften. Geïntrigeerd, verscheen ik twee dagen later, geeuwen en met duizelingwekkende ogen, voor een abs-les om 6 uur.

Eerste trainingslessen kunnen ongemakkelijk, intimiderend zijn en het gevoel hebben dat je op de eerste dag van de middelbare school de lunchroom binnenloopt. Ongeveer tien vrouwen - van wie sommigen eruit zagen alsof ze uit een Lululemon-advertentie stapten, anderen die T-shirts van de universiteit droegen en op voormalige atleten van de eerste divisie leken - vulden de paars-witte studio. En dan was ik er, in mijn yogabroek die nog nooit naar yogales is geweest en sneakers die meer naar de bagelwinkel zijn gedragen dan naar de sportschool.

We stopten niet met bewegen voor de hele les van 50 minuten. Ongeacht hoe misplaatst ik me in het begin voelde, toen we met z'n tienen op onze mat burpees deden en wat voelde als een miljoen push-ups, werden we één team met hetzelfde einddoel.

Ik liep mijn eerste klas vol zelfvertrouwen uit, wetende dat ik zojuist de meest rigoureuze training van mijn leven had ondergaan. Ik kon niet wachten tot de volgende me nog harder zou pushen.

Bij elke les voelde ik me meer geïnspireerd. Ik zou om 6 uur 's ochtends gaan, en hoewel het niet leuk was om zo vroeg wakker te worden, was het het waard. Bemoedigende teksten van mijn moeder hielden me ook op de been.

De lessen werden het enige deel van mijn dag waarop ik niet te maken had met zakelijke e-mails, groepschats en andere dagelijkse afleidingen - het was mijn tijd om me op mezelf te concentreren en mezelf sterker te maken. De intense relatie die ik had met sporten voelde eindelijk serieus, alsof het zou duren.

Na tien lessen - een mix van spin-, bovenlichaam- en onderlichaamsessies - en ongeveer twee weken oefenen, besloot ik mijn oude frenemy, de weegschaal, te doorbreken. Ik stond op het punt om een ​​voet op te zetten, maar toen pauzeerde ik: ik voelde me goed. Dus. Neuken. Mooi zo. Waarom zou een nummer al die positieve vibes in de weg laten staan?

Dus pakte ik mijn weegschaal, liep naar de vuilniskamer in mijn gebouw en gooide hem in de prullenbak. Ik sms'te mijn moeder, die antwoordde: "Je hebt de weegschaal niet nodig. Alleen jij kunt bepalen hoe goed je je voelt! Geef het die macht niet! Je bent ook mooi!" (Mama sms't <3.)

Ik heb niet achterom gekeken. Ik was eindelijk aan het trainen voor mij — niet voor validatie van een schaal.

Nu komt mijn validatie door me gezond te voelen - en in staat te zijn een plank een volle minuut vast te houden of een te gebruiken Gewicht van 12 pond als ik krullen doe (wat, TBQH, het gemakkelijker heeft gemaakt om mijn haar te föhnen, een armtraining in zelf).

Het is twee maanden geleden en ik weet niet wat ik nu weeg - en het kan me ook niet schelen. En hoewel ik geen sixpack heb of het kont van... Jen Selter, Ik heb het lichaam van een jonge vrouw die besloot dat sporten veel meer te maken heeft met je goed voelen dan er op een bepaalde manier uitzien.

Ik begrijp de medische doeleinden van de weegschaal en waarom artsen de meting gebruiken om gezondheidsredenen. Maar in mijn eigen slaapkamer, als gezonde 23-jarige, hoef ik me er niet druk om te maken.

Het voelt krachtig om in goede vorm te zijn. En het voelt nog beter om voor mezelf te sporten, niet voor een nummer.

Volg Daniëlle op Instagram en Twitter.

Volg @Seventeen op Instagram!