Ik kan niet langer zwijgen over blanke suprematie en jij ook niet

Als tiener die Seattle naar huis belt, leef ik in een soort luchtbel. Het is een grotendeels liberale, snelgroeiende stad. Hoewel ik de dochter ben van een hardwerkende, alleenstaande moeder, zit ik in de achtste klas van een van de beste scholen in de staat. De diversiteit op mijn school is groot: we zijn zwart, bruin, Aziatisch, blank, homoseksueel, hetero, moslim, joods. Sommige van mijn grootste rolmodellen - Brian Stevenson, Malala Yousafzai, Maya Angelou - zijn of waren een ander ras of religie van mij, en ik word dagelijks omringd door mensen met verschillende raciale en culturele achtergronden leven. Door deze bevoorrechte en enigszins beschutte omgeving heb ik nog nooit het soort racistisch geweld meegemaakt dat nu zo vaak voorkomt in ons land. Ondanks het feit dat mijn grootvader zwart is en de familie van mijn vaders kant joods is, denk ik dat Ik ben gedeeltelijk blind geweest voor raciale en culturele verschillen, en een van die redenen moet zijn dat ik... wit.

Ik ben me zeker bewust geweest van de verre strijd die gaande is tussen opkomende blanke suprematiegroepen en degenen die tegen raciale onverdraagzaamheid, maar ik heb altijd geloofd dat die protesten en tegenprotesten los stonden van mijn leven. Maar met de protesten eerder dit jaar in Charlottesville, staart deze zaak me abrupt en ondubbelzinnig in het gezicht. Want hoewel ik blank ben, ben ik ook half-joods. Ik heb naar het nieuws geluisterd en gelezen over wat er in augustus in Charlottesville, Virginia is gebeurd, in een poging dit geweld te begrijpen. Toen ik een video zag van blanke mannen die over de campus van de Universiteit van Virginia marcheerden – waar mijn vader student was – met fakkels en schreeuwend: "Joden zullen ons niet vervangen", en ook zingend over zwarte mensen, was mijn bubbel uitbarsting. Deze mannen, realiseerde ik me, hebben een diepe, brandende haat tegen gekleurde mensen, en Joodse mensen, en iedereen die hun perfecte, "etnisch gezuiverde" Amerika in gevaar zou kunnen brengen. En dat betekende mij.

En dus ben ik nu klaarwakker. De blanke supremacisten die daar waren om te protesteren tegen de verwijdering van een geconfedereerd standbeeld van generaal Robert E. Lee probeerde ook te laten zien hoeveel van een georganiseerde kracht voor fascisme, antisemitisme en zwarte haat ze zijn. Dit zal zich alleen maar over Amerika blijven verspreiden en leven geven aan meer neonazi's en KKK-aanhangers. Maar nu luister ik en kijk ik, en ik zal opstaan ​​en mijn stem gebruiken tegen alle racistische opmerkingen of scheldwoorden die ik hoor.

Iedereen kan iets doen om rassengelijkheid in dit land te ondersteunen. Onlangs heb ik van mijn spaargeld gedoneerd aan de Centrum voor Zuidelijk Armoederecht, dat zich richt op het monitoren van haat- en extremistische groeperingen in de Verenigde Staten. Dit is iets eenvoudigs, maar maakt toch een verschil. Hoewel ik geschokt en walg van deze opkomst van blanke suprematie, ben ik ook niet bang om mijn stem te gebruiken om op te komen voor wat juist is, want rassenhaat is niet de weg vooruit. Ik ben het, en mijn vrienden, en alle jongeren van vandaag, die de veranderingsmakers van de toekomst moeten zijn.

Volg @Seventeen op Instagram!