Hoe te beginnen met non-profit als tiener

Ik ben opgegroeid in een militair gezin en heb de gevolgen van oorlog uit de eerste hand gezien. En hoewel er in het buitenland gevechten plaatsvinden, zijn er ook zoveel gevechten die mensen hier in ons eigen land moeten doorstaan.

Ik ben getroffen door de recessie, waarbij mijn moeder een deel van mijn leven werkloos is geworden. Ik ben als jonge zwarte vrouw gediscrimineerd en heb stress gehad omdat ik geen hoger onderwijs kon betalen. Op deze momenten vroeg ik me vaak af of iemand anders dezelfde dingen doormaakte als ik, en dat is wat me inspireerde om in de non-profitsector te stappen.

In 2016, toen ik 18 was, richtte ik een nationale 501(c)(3) door jongeren geleide organisatie op genaamd YesSheCanCampagne die meisjes in staat stelt om tegenspoed te overwinnen terwijl ze ernaar streven hun opleiding af te ronden. Onze organisatie gebruikt live-evenementen en technologie om landelijke educatieve middelen en professionele ontwikkeling te bieden aan jongeren.

YesSheCanCampaign begon als een Instagram-account. Binnen vier maanden na de lancering van het account begon ik e-mails te ontvangen van mensen uit het hele land met de vraag hoe ze betrokken konden raken bij mijn missie. Toen ontwikkelde ik een nationaal team van middelbare scholieren en studenten die aan het overwinnen waren tegenspoed om door school te komen, en voorzag hen vervolgens van programma's om hen de steun te geven die ze nodig zijn.

Via onze innovatieve programma's bieden we meisjes middelen en kansen om ervoor te zorgen dat ze hun doelen kunnen blijven bereiken, ondanks de obstakels waarmee ze te maken kunnen krijgen. Sinds onze oprichting hebben we meer dan 10.000 uur vrijwilligerswerk gedaan, meer dan 2.000 studenten bereikt, vijf nationale prijzen en één internationale prijs gewonnen. In juli 2019 werden we houder van de Princess Diana Award 2019, de hoogste onderscheiding die een jongere kan behalen voor sociale actie of humanitaire inspanningen.

Nu ben ik senior aan de George Washington University en zal ik in het voorjaar van 2020 afstuderen. Ook al is er zoveel veranderd, ik weet nog steeds hoe belangrijk het voor ons allemaal is om te vechten voor de toekomst van meisjes, omdat iedereen de kansen en middelen moet hebben om hun doelen te bereiken. Zoals voormalig First Lady Michelle Obama ooit zei: "Als je hard hebt gewerkt en goed hebt gedaan, en door die deuropening van kansen bent gelopen, sla je hem niet achter je dicht. Je reikt terug en je geeft andere mensen dezelfde kansen die jou hebben geholpen om te slagen. Ik zal die deur open blijven houden en vechten voor onze toekomst.

En ik ben niet de enige die vecht. Dit is wat sommige IRL-meisjes te zeggen hebben over school en hun worstelingen...

"Op jonge leeftijd kwam ik obstakels tegen die mijn opleiding in de weg stonden. Op 5-jarige leeftijd werd ik het slachtoffer van seksueel misbruik door een familielid. In die tijd leefde ik in een giftige omgeving en mijn enige ontsnapping was school. Ik wist al op jonge leeftijd dat mijn opleiding mijn redding was, en daarom gebruik ik het vandaag om andere meisjes te helpen die misschien in mijn schoenen hebben gelopen." -Malika A Barro, 21

"Mijn hele leven heb ik een haat-liefdeverhouding met school gehad. Ik vind het heerlijk om een ​​opleiding te volgen en nieuwe dingen te leren; het is echter niet altijd gemakkelijk geweest.

Toen ik voor het eerst naar de kleuterschool ging, ontdekte mijn schooldistrict dat ik een immigrantenachtergrond had en thuis een andere taal sprak. Daarom besloten ze me in een alfabetiseringsprogramma te plaatsen, ook al sprak en schreef ik in perfect Engels. Sindsdien heb ik verschillende situaties meegemaakt waarin mensen mijn capaciteiten binnen het schoolsysteem hebben verminderd, gezien mijn achtergrond.

Vandaag vecht ik een strijd om financiële hulp omdat ik het me niet kan veroorloven om naar mijn huidige universiteit te gaan (het heeft een van de duurste deelnamekosten). Het was een reis om te beseffen dat wat je is beloofd niet altijd is wat je zult ontvangen. Meer dan 98 miljoen tienermeisjes over de hele wereld gaan niet naar school. Gemeenschappen en families weten niet hoeveel de wereld kan veranderen door echt in meisjes te geloven en ze op te leiden. Ik blijf vechten zodat ik meisjes zoals ik kan steunen, meisjes die de wereld ten goede gaan veranderen." -Gabrielle Bello, 19 jaar

"Het grootste obstakel dat ik in de klas heb moeten overwinnen, is leren mezelf te laten falen. Vroeger was ik heel streng voor mezelf als ik geen perfect cijfer voor een toets haalde. Maar met het verstrijken van de tijd ben ik gaan beseffen hoe waardevol het maken van fouten kan zijn. Nu, als ik een misstap neem, in plaats van boos te worden, werk ik eraan om het materiaal te begrijpen dat ik aanvankelijk niet kon begrijpen. Mijn opleiding is nu minder geworden over het snelst antwoorden of het behalen van de hoogste testscore. In plaats daarvan is mijn opleiding geworden over genieten van wat ik leer en waarderen hoeveel geluk ik heb met de mogelijkheid om een ​​opleiding te volgen." —Avery Elizabeth Bowen, 18 jaar oud

"Ik ben opgegroeid als militair kind. Mijn vader ging telkens een paar dagen, maanden of zelfs twee jaar weg. De stress van het niet hebben van mijn vader had invloed op de manier waarop ik op school presteerde. Mijn moeder was er nog, maar ze werkte fulltime en kon me maar zo veel van haar vrije tijd geven. Toch gaf ik het nooit op om problemen op school op te lossen. Ik wist dat onderwijs kennis voedde en dat kennis je de kracht geeft om je stem te gebruiken om op te komen voor waar je in gelooft." -Chris-Tina Middlebrooks, 14 jaar

"Omdat ik niet wilde dat mijn postcode mijn waarde definieerde, volgde ik hoger onderwijs om zowel mijn familie als mezelf sterker te maken. Het behalen van mijn bachelor- en masterdiploma in volksgezondheid zal niet alleen een persoonlijke prestatie zijn - het dient ook als een mechanisme om anderen uit mijn gemeenschap aan te moedigen hun dromen na te jagen." —Azië Jones, 21 jaar

"Mijn familie verhuisde van Hsinchu, Taiwan naar Vancouver, WA toen ik vijf jaar oud was. Toen ik opgroeide, worstelde ik constant met het behouden van mijn dubbele identiteit als Yu Hsuan thuis en Ashley op school. Als kind vroeg ik me constant af waarom mijn ouders accenten hadden, waarom mijn moeder nooit PB&J's maakte voor de lunch en waarom ik zo anders was dan de kinderen om me heen. Toen ik ouder werd, vertaalde dit zich in een aantal brutale gesprekken over de verschillende waarden van twee culturen die ik de mijne noem. Jarenlang was het 'overwinnen' van deze uitdagingen mijn doel. Pas op de middelbare school realiseerde ik me dat het niet gaat om het overwinnen van mijn identiteit, maar dat ik het moet omarmen om de volgende stap voorwaarts te zetten. Ik heb het voorrecht en het geluk gehad talloze fenomenale leraren te hebben ontmoet en toegang te hebben tot interculturele leerervaringen van hoge kwaliteit die mijn begrip van mezelf en de wereld hebben gevormd. Ik ben eeuwig dankbaar voor de rol die onderwijs in mijn leven heeft gespeeld."Ashley Lin, 16 jaar

"Als eerstegeneratiestudent voelt het alsof je alleen op een rotsachtige weg loopt. Niet echt weten wat het juiste is om te doen en wat niet, me afvragend of ik het juiste doe beslissingen voor mezelf, en zelfs kleine dingen zoals het kiezen van de juiste lessen voor mijn semester kunnen stress opleveren ik uit. Elke les is een nieuw niveau van onzekerheid en het moeten overwinnen van mijn angst om mijn familie teleur te stellen. Ik weet hoe belangrijk mijn opleiding is, daarom heb ik mezelf door school gejaagd, maar het kan voelen alsof er veel op mijn schouders rust. Ik werk hard om mijn rekeningen betaald te houden, zodat ik hard kan studeren om op school te blijven en, ook al is het vermoeiend, het einddoel is het werk allemaal waard." -Tatiyana Stubbs, 20

“Om mijn doelen op school te bereiken, moest ik me aan van alles en nog wat kunnen aanpassen. Naarmate elk schooljaar verstreek en de lessen moeilijker werden, moest ik door mijn uitputting heen werken en aan mijn tijdmanagementvaardigheden werken om goede cijfers te behouden. Onderwijs is erg belangrijk omdat het ons in staat stelt om te leren over de wereld om ons heen om onszelf en de beslissingen die we nemen te verbeteren."Zakiya Johnson, 16 jaar

"Het balanceren van mijn leven binnen en buiten school was absoluut een uitdaging waar ik mee worstelde. Ik had constant te maken met de druk van leraren, ouders en de samenleving in het algemeen. Als middelbare scholieren voelen we ons vaak genoodzaakt om deze gouden persoonlijkheid na te streven van hoe een * goed afgeronde, volledig Amerikaanse, in aanmerking komende student * eruitziet. Ik ontdekte dat er echt geen juiste manier was om alles prioriteit te geven en ik moest uitzoeken wat het beste voor mij werkte. Onderwijs is uiterst belangrijk omdat het ons in staat stelt de kennis te ontwikkelen die nodig is om verschillende perspectieven op verschillende onderwerpen te begrijpen, waardoor we het potentieel hebben om mondiale uitdagingen op te lossen. Wat er ook gebeurt, je zult altijd je opleiding hebben, want dat kan niemand je afpakken." -Haarlem Moore, 16 jaar

"Als eerstegeneratiestudent komen er veel obstakels met zich mee. Om mijn doelen op school te bereiken, moest ik naar buiten gaan en hulp zoeken bij alles wat met mijn aanvraag voor de universiteit te maken had, omdat mijn ouders het niet konden begrijpen. Geld krijgen voor school was een van de grootste obstakels die ik tegenkwam. Ik dacht echt dat ik mijn droom om ooit naar de universiteit te gaan moest opgeven. Ik moest vechten om manieren te vinden om mijn school te betalen en gelukkig kreeg ik een studiebeurs die me hielp om in ieder geval naar de universiteit te gaan en nu zit ik in mijn derde jaar. Ik denk dat onderwijs belangrijk is, omdat de wijsheid en kennis die we ontvangen, wordt gebruikt om een ​​grote impact te maken en de wereld te veranderen."" -Lycinda, 20

Zaniya Lewis is de oprichter/CEO en uitvoerend directeur van YesSheCanCampagne. Ze is schrijver, activist, spreker, ontwerper en ondernemer. Zaniya is een senior aan de George Washington University met als hoofdvak Politicologie met een minor in Human Services en Social Justice. Zaniya is momenteel Steven en Diane Robinson Knapp Fellow en zij is samen met haar organisatie een nieuw programma gestart om te onderzoeken hoe scholen in Amerika hun programma's voor studie- en loopbaangereedheid kunnen verbeteren. Ze is drievoudig Taco Bell Foundation Live Mas Scholar.