Hoe het Rom-Com-genre van Crazy Rich Asians geschiedenis schrijft voor Aziatisch-Amerikanen

Als kind dat opgroeide in New Jersey, kan ik maar één film bedenken waarmee ik me echt verbonden voelde, en dat was: Mulan — een Disney-animatiefilm gebaseerd op een Chinese legende.

Hoewel ik me zeker niet kon vinden in het oorsprongsverhaal van Mulan of haar status als oorlogsheld, was er iets unieks waarmee ik contact kon maken. Om te beginnen was ze Aziatisch, wat voor mij als kind zeldzaam en speciaal aanvoelde, hoewel ik niet de taal had om dingen als systemisch racisme, uitwissen of witwassen te beschrijven. Mulan was ook dapper (zij het onhandig), zou alles doen voor haar familie (terwijl ze hen tegelijkertijd ongehoorzaam zou zijn), en was absoluut in staat om verliefd te worden.

Kortom, Mulan was multidimensionaal. En nadat ik zoveel Amerikaanse films en tv-programma's had gezien, begon ik te begrijpen dat Aziatisch-Amerikanen zelden doorgingen als het ging om het spelen van zulke sympathieke personages. De Aziatische rollen die ik op het scherm zag, waren tokens, samen met de zwarte sidekicks en homoseksuele beste vrienden die altijd aan de rand van het verhaal van een film lijken te reizen, in plaats van in het midden ervan.

In de loop der jaren raakte ik eraan gewend om hetzelfde type Aziaat op het scherm te zien - een superslimme, brildragende nerd, een gefetisjeerde hete Aziatische vrouw of een stoïcijnse vechtsportexpert. Deze personages hadden zelden lijnen, waren ontdaan van elke interne dialoog en belichaamden vaak anti-Aziatische racistische stereotypen. En met Hollywood's geschiedenis van witwassen Aziatische verhalen al jaren en jaren, het is geen verrassing dat Aziatische personages zelden de kans kregen om interessante personages te spelen in grote bioscoopfilms.

Niet alleen waren deze Aziatische karakters volledig verstoken van complexiteit, maar hun raciale identiteiten waren ook vaak een mengelmoes van verschillende Aziatische etniciteiten. Ik merkte dat ik me behoorlijk gefrustreerd voelde terwijl ik in talloze bioscopen zat of op mijn bank tv zat te kijken. Deze populaire functies leken het feit te negeren dat bijna 50 landen heel Azië vormen. Het is niet alleen belachelijk, maar ook beledigend om al die culturen, religies, voedsel, tradities, geschiedenissen en menselijke ervaringen samen te voegen tot één allesomvattende 'Aziatische'. Ik weet zeker dat mensen het erover eens zijn dat Italië, Frankrijk en Spanje van elkaar verschillen, ook al maken ze allemaal deel uit van Europa. Waarom konden mensen dat niet zien als het om Aziatische karakters ging? Was iedereen blind voor het feit dat deze weergave (of het gebrek daaraan) van Aziaten niet alleen verhinderde dat Aziatisch-Amerikanen in de media werden vertegenwoordigd, maar ook schadelijke Aziatische stereotypen in stand hield?

Fast forward 10 jaar of zo, en we hebben gekke rijke Aziaten, een leuke film gebaseerd op een boek van Kevin Kwan dat draait om complexe, volledig ontwikkelde Aziatisch-Amerikaanse personages die verliefd worden, botsen met hun families en omgaan met universeel herkenbare problemen. De film volgt Rachel (Constance Wu) terwijl ze de familie van haar vriend Nick (Henry Golding) in Singapore gaat ontmoeten. Wanneer Rachel zich realiseert dat Nick superrijk is en zijn huur erg ingewikkeld is, ontstaat er een drama.

Crazy Rich Aziaten is niet wat je zou verwachten van een historisch baanbrekende film. Waarom? Omdat het een romantische komedie is.

Romantische komedies zijn een van de meest populaire filmgenres - ze laten je lachen, huilen en willen de hoofdrol spelen in je eigen liefdesverhaal. TBH, rom-coms worden over het algemeen als frivool beschouwd. Je komt voor het hete hoofdpersonage en blijft voor wat soort-soort-misschien grappige grappen die volgen. Deze films staan ​​traditioneel niet bekend om het doorbreken van barrières, en dat is precies waarom Crazy Rich Aziaten is zo belangrijk.

Een typische rom-com inspireert een publiek om zich te verhouden tot en uiteindelijk te vallen voor een romance op het scherm. Om dit doel te bereiken, kiezen filmhuizen historisch gezien voor acteurs die het maatschappelijke idee vertegenwoordigen van wat mensen zouden moeten nastreven. Het resultaat: blanke, heteroseksuele, rechte leads zonder beperkingen. Van iconische romcoms zoals Clueless en27 Jurken naar recentere films zoals Mamma Mia 2 en Het kussende hokje, is het liefdesverhaal altijd gecentreerd rond een hetero, blank stel en hun meestal hetero, blanke familieleden en vrienden.

Maar dat is niet het geval voor Crazy Rich Aziaten, waarin Aziatisch-Amerikaanse personages het ultieme streven zijn, het toppunt van *het maken ervan.* Ze zijn niet alleen mooi en cool en slim, maar ze zijn ook volledig geladen, leuk en interessant. In deze film vormen Aziaten de 1%. In een interview met The Hollywood Reporter, regisseur Jon M. Chu zegt dat de film "een manier is waarop we nog nooit Aziaten hebben gezien... Eigentijds, stijlvol, aan de top van kunst en mode, emotioneel, grappig, sarcastisch en onbeschaamd. Zelfverzekerd."

En het voelt zo ironisch. In een industrie die Aziatische personages cast als de slimste mensen in de kamer, de goed presterende kinderen in tienerfilms, en de briljante wetenschappers in fantasiefilms, dat ze uiteindelijk culmineren in deze uberrijke en luxe wereld die ze controle. Eindelijk bereiken ze de top.

Ze zeggen dat het leven kunst imiteert, en of het nu opzettelijk is of niet, de gedachten van mensen worden echt beïnvloed door wat ze horen of zien in films en op tv. En als Koreaans-Amerikaanse tiener heb ik dit aan den lijve ondervonden. Ik kreeg vaak te horen dat ik precies op Mulan leek, vergeleken met... Gemene meiden' Coole Aziaten en Aziatische nerds, en vroeg of mijn moeder zo streng was als Lane's in Gilmore Girls. Een compleet gebrek aan zichtbaarheid in onze kunst wordt weerspiegeld in onze cultuur en het dagelijks leven, en nog meer voor jonge, beïnvloedbare mensen. Als gevolg van deze verkeerd opgevatte voorstelling worden Aziatisch-Amerikanen onderworpen aan dezelfde minachting of typecasting in het leven als op zoveel schermen.

Een ander belangrijk onderdeel van deze zichtbaarheid is de presentatie van de Aziatisch-Amerikaanse ervaring. Wat ik zo verfrissend vond aan deze film, is dat er verschillende soorten Aziatische personages in voorkomen met verschillende persoonlijkheden, achtergrondverhalen, uiterlijk en accenten. Echte zichtbaarheid is niet alleen een Aziatisch-Amerikaanse acteur in een rol ploffen die is geschreven voor een blank personage in een film over een traditioneel blanke ervaring.

Rachel worstelt met het feit dat ze 'te Amerikaans' en 'niet Aziatisch genoeg' is - een gevoel dat ik, evenals veel Aziatisch-Amerikanen, kan herkennen. We onderzoeken haar relaties met haar komische BFF, Peik Lin, en haar vasthoudende moeder Kerry, die Rachel opvoedt als een alleenstaande moeder nadat ze zware obstakels heeft ondervonden en vanuit China naar de VS is geëmigreerd. We krijgen ook de ups en downs te zien van de romantische relatie van Rachel en Nick. Rachel is geen Aziatisch stereotype; ze is een mens en haar Aziatisch-Amerikaanse karakter is slechts een deel van haar identiteit.

Scenarist Adele Lim vertelde NBC Nieuws, "We wilden niet dat een romantische komedie onderdompelt in echt gemakkelijke Aziatische stereotypen... We wilden een manier vinden om te zeggen: 'Wat was specifiek voor onze ervaringen die groeien die we kunnen brengen die je nog niet eerder in een rom-com hebt gezien?' We wilden dat het waar zou voelen.' Hoewel er geen Koreaans personage of Koreaans-specifieke verhaallijn in zat Crazy Rich Aziaten, als Koreaanse Amerikaan, resoneerde ik nog steeds zwaar met de film. Ik hoop dat het succes van deze film deuren zal openen naar meer personages en verhalen waar ik en andere Aziaten zich op een nog dieper niveau mee kunnen identificeren.

Hoewel de film absoluut nieuwe wegen inslaat, is het belangrijk om te erkennen dat het ook niet elk soort Aziatisch persoon vertegenwoordigt. Crazy Rich Aziaten heeft reactie ontvangen vanwege het gebrek aan diverse casting binnen de Aziatisch-Amerikaanse gemeenschap, door voornamelijk Oost-Aziaten te laten zien ook al speelt de film zich af in Singapore, een land met een aanzienlijk Zuid- en Zuidoost-Aziatisch bevolking. Maar het is ook een stap in de goede richting.

Hoewel Crazy Rich Aziaten heeft een volledig Aziatisch-Amerikaanse cast en vertelt een Aziatisch-Amerikaans verhaal, het is een film voor iedereen. Het mooie van romcoms is dat ze universeel voorkomende (en eerlijk gezegd behoorlijk oubollige) thema's introduceren. Het is een film waar we allemaal van kunnen genieten, net zoals minderheden al jaren films kijken en genieten van volledig witte casts. Zoals schrijver Kevin Kwan zegt: THR, "Dit is een film met wereldwijd en binnenlands potentieel - dat gebeurt gewoon met Aziaten in de hoofdrol." En ik ben zo blij dat het zo is.

Yerin Kim is de assistent Snapchat-editor bij Seventeen.com. Volg haar op Twitter en Instagram!