Ik draag oranje voor mijn Parkland-klasgenoten die nooit zijn afgestudeerd

Ik had nooit gedacht dat wapengeweld in mijn gemeenschap zou komen, of dat mijn middelbare school een hashtag zou worden.

Het volgende essay vermeldt onderwerpen rond wapengeweld, massale schietpartijen, trauma en geestelijke gezondheid. Lees a.u.b. naar eigen inzicht.

Op 14 februari 2018 veranderde mijn leven toen zeventien studenten en docenten werden gedood in een gruwelijke (en te voorkomen) daad van wapengeweld op de Marjory Stoneman Douglas High School in Parkland, Florida. In de nasleep van de schietpartij gingen mijn klasgenoten en ik in één week naar meer begrafenissen dan sommige volwassenen in hun leven. Ik had nooit gedacht dat wapengeweld in mijn gemeenschap zou komen, of dat mijn middelbare school een hashtag zou worden.

We dachten dat de tragedie van onze school de laatste zou zijn. We verhieven onze stem, ontmoetten onze gekozen functionarissen en

Amerika's epidemie van wapengeweld blijft elke dag meer dan 100 mensen doden en 200 meer verwonden — onevenredig veel impact zwart en Latino gemeenschappen. En hoewel ze de krantenkoppen halen, maken massale schietpartijen slechts ongeveer één procent uit van de wapendoden in dit land.

Als jonge mensen weten we maar al te goed hoe wapengeweld eruitziet. De statistieken zijn onthutsend. Volgens statistieken verzameld door Elke stad, zijn vuurwapens de belangrijkste doodsoorzaak voor Amerikaanse kinderen en tieners. In feite worden elke dag negen kinderen en tieners neergeschoten en gedood en nog eens 42 worden neergeschoten en gewond. Zwarte kinderen en tieners zijn 14 keer meer kans dan blanke kinderen en tieners van dezelfde leeftijd om te sterven door moord met een vuurwapen. Meer dan 100 kinderen en tieners sterven door een onbedoeld schot per jaar. Zelfmoord met vuurwapens onder jongeren heeft verhoogd met 42% het afgelopen decennium.

De dreiging van wapengeweld heeft invloed gehad op bijna elk kind en elke tiener in dit land, met actieve schietoefeningen die onze generatie met elkaar verbinden. Volgens een Onderzoek uit 2018 uitgevoerd door de American Psychological Association, noemde 75% van de middelbare scholieren in de leeftijd van 15 tot 17 massaschietpartijen als een primaire bron van stress. Niemand hoeft op te groeien met de zorg dat ze aan het eind van de dag niet thuis zullen komen.

Wapengeweld is een uniek Amerikaans verhaal. De Verenigde Staten zijn het enige ontwikkelde land ter wereld waar dit keer op keer gebeurt. In feite heeft de pandemie de wapengeweldcrisis in het land alleen maar verergerd. In 2020 bedroeg het aantal doden door wapengeweld meer dan 40.000 – het hoogste aantal doden door vuurwapens in twee decennia. Toen de verkoop van wapens steeg naar recordniveaus tijdens de coronaviruspandemie waren er meldingen van toegenomen oproepen naar meldpunten voor huiselijk geweld, een piek in het geweld van stadswapens en veel meer onbedoelde schietpartijen. Nu we herstellen van de pandemie, zou dat niet mogen betekenen dat de schietpartijen worden hervat op plaatsen waar we ons veilig zouden moeten voelen. We zijn zo ver gekomen in onze strijd om de pandemie onder controle te krijgen. Wij kunnen en moeten hetzelfde doen om wapengeweld te voorkomen.

We hebben de kans om het verhaal van Amerika te herschrijven en ons land veiliger te maken voor elk gezin. Naarmate het wapengeweld is toegenomen, neemt ook de beweging toe om het te stoppen. We blijven opleiden, organiseren, pleiten voor en verzamelen voor veiligere gemeenschappen. En vergis je niet, we zullen winnen.

Vrijdag 4 juni is het National Gun Violence Awareness Day en het begin van Wear Orange Weekend. Draag oranje is gewijd aan het eren van het leven van mensen in de Verenigde Staten die zijn getroffen door wapengeweld. Amerikanen in het hele land zullen oranje dragen om de slachtoffers en gewonden door wapengeweld te eren en om een ​​einde te maken aan deze crisis.

Ik draag dit jaar oranje zodat geen enkele student voor zijn leven hoeft te vrezen tijdens het volgen van een opleiding in ons land. Ik draag oranje, zodat het heropenen van ons land niet betekent dat meer gemeenschappen hashtags worden. En ik draag oranje voor mijn 17 klasgenoten en leraren en slachtoffers van wapengeweld die hun stem niet kunnen verheffen in deze strijd.

Terwijl ik mijn eerste jaar van de universiteit afrond, denk ik veel aan mijn klasgenoten die nooit zijn afgestudeerd. Ter ere van hen zijn duizenden vrijwilligers van Students Demand Actions zoals ik tot actie aangespoord en geroepen tot deze strijd die onze generatie definieert. Ik hoop dat je je bij ons aansluit door oranje te dragen om de aandacht te vestigen op de wapengeweldepidemie in ons land. We kunnen dit land veilig maken voor iedereen. Ik weet dat we op de afgrond staan ​​van een generatiewisseling over wapengeweld. En ik zal niet opgeven, want ik ben een van de gelukkigen die hier nog steeds zijn om deze strijd aan te gaan.

Sari Kaufman overleefde de schietpartij op Marjory Stoneman Douglas High School. Sari is vrijwilliger bij Students Demand Action en voormalig lid van de Students Demand Action Advisory Board.