Mijn pestkop verkleedde zich als ik voor Halloween

Halloween, mijn eerste jaar op de middelbare school was de engste dag van mijn leven. Maar het was niet eng vanwege een geest of een monster - het was eng omdat in één moment mijn leven op zijn kop stond.

Nog maar een jaar eerder verhuisde ik van New York naar Californië. Toen ik in New York was, werd ik meedogenloos gepest. En toen ik naar Californië verhuisde en een nieuw leven begon, leek het alsof een gigantische pleister het probleem had "opgelost". Ik had nieuwe vrienden, ik begon toneel te spelen en verhalen te schrijven, en het pesten was gestopt.

Halloween begon dat jaar zoals elke andere Halloween. Ik verkleedde me, had een geweldige dag op school, at veel te veel snoep en lachte met wat vrienden. Maar toen veranderde het allemaal.

Ik kreeg een sms van een klasgenoot die ik in New York kende. De tekst bevatte een foto van een meisje dat ik niet kende met een groot bord om haar nek. Op het bord stond mijn naam: Aija Mayrock. Ik was zo verward. Wie was deze persoon? Ik ging op Facebook en zag tientallen mensen dezelfde foto posten. Een meisje dat ik nog nooit had ontmoet, verkleedde zich als 'ik' voor Halloween.

Ik was in een shocktoestand. Op dat moment voelde ik me niet verdrietig of hopeloos of boos. Ik had het gevoel dat ik aan het verdrinken was en er was niemand om me te redden. Ik heb Facebook doorzocht om te zien waarom dit gebeurde, wie het deed en om welke reden. Terwijl ik naar informatie zocht, begon ik de meest walgelijke opmerkingen over mezelf te lezen. Mensen zeiden dat ik "walgelijk was en zou moeten sterven" of dat ik "dit alles verdiende".

Ik heb een bericht gestuurd naar het meisje dat zich als mij had verkleed. Laten we haar "Sara" noemen. Ik schreef: "Ik weet niet wie je bent of waarom je dit doet, maar waarom zou je je verkleden als mij voor Halloween?"

Maar in plaats van me te verontschuldigen of me zelfs maar te negeren, plaatste ze een afbeelding van mijn briefje op Facebook, wat alleen maar MEER aandacht en nog MEER brutale opmerkingen trok. Elke post raakte mijn hart als een dolk.

Terwijl dit zich ontvouwde, stond ik met mijn schoolvrienden. Ik liet ze de foto's, de walgelijke opmerkingen en de sms-berichten zien. Net toen ik dacht dat het niet erger kon, lachten mijn "vrienden" me uit en liepen weg. Hoe konden ze denken dat dit grappig was? Hoe konden ze niet zien hoe gekwetst ik was?

In een kwestie van minuten was ik 3.000 mijl verderop vernederd door een meisje dat ik niet eens begreep. weet je, mijn nieuwe "vrienden" hadden hun ware aard getoond, en de pleister was van mijn nieuwe leven in Californië.

Ik ben nog nooit zo bang geweest voor de wereld. Ik heb me nog nooit zo alleen, zo gehaat en zo verloren gevoeld. Die dag ging ik naar huis en vertelde mijn moeder alles. We hebben Sara's huisnummer gevonden en met haar moeder gesproken. Toen Sara aan de telefoon kwam en haar excuses aanbood, voelde ik eindelijk een golf van opluchting.

Maar een paar dagen later stuurde Sara me nog meer intimiderende berichten. En toen kreeg ik anonieme telefoontjes waarin mensen vreselijke dingen tegen me zeiden.

Ik heb onmiddellijk al mijn sociale media-accounts verwijderd en mijn telefoonnummer gewijzigd. Maar het was de moeilijkste tijd van mijn leven. Ik geloofde echt dat er iets heel erg mis met me was. Hoewel ik aan de andere kant van het land woonde, schaamde ik me voor mezelf. Ik begon wijde kleding te dragen om mijn lichaam te verbergen. Ik plukte aan mijn eten, denkend dat mijn gewicht mijn probleem was. En ik begon mensen te mijden. Misschien als ik onzichtbaar was, zou niemand gemeen tegen me zijn?

Een paar weken later deed ik mee aan een wedstrijd voor scenarioschrijven op een filmfestival. Ik moest iets vinden om mijn pijn in te gieten. Ik had nooit gedacht dat ik zou worden toegelaten tot die wedstrijd. Maar wonder boven wonder was ik dat wel. En ik besloot een scenario te schrijven over pesten.

Dat jaar won ik de wedstrijd. Vanaf dat moment besloot ik dat ik mijn leven zou wijden aan het geven van een stem aan de stemlozen door middel van kunst. En toen begon ik mijn boek te schrijven, De overlevingsgids voor pesten.

Het is niet makkelijk voor mij om mijn verhaal met de wereld te delen. Terwijl ik dit schrijf, voel ik nog steeds die angst in mijn maag. Maar ik voel ook een plicht om dit verhaal te delen voor jou en elke andere persoon die wordt gepest. Je bent niet alleen. Er is NIETS MIS MET JOU. Ik weet dit, omdat ik me al te veel jaren zo heb gevoeld. Pesten duurt niet eeuwig en je hoeft dit niet alleen te doorstaan. Zonder de steun van mijn ouders was ik hier nooit doorheen gekomen.

En onthoud altijd dit: op die momenten dat je voelt dat er geen hoop is, bedenk dan dat ik die momenten ook heb gehad. En dat geldt ook voor elke andere persoon die is gepest. Maar we hebben de kracht om onze moeilijkheden te overwinnen. We hebben het vermogen om ons leven te veranderen. Ik heb het gedaan en ik weet dat jij dat ook kunt.