Ik haatte mijn maag totdat ik mijn navel doorboorde

Ik was in de kleedkamer van American Eagle toen de paniek toesloeg. Ik was een junior op de middelbare school. Het enige wat ik wilde was dun en mooi en goed gekleed zijn, en het feit dat ik muffins over een skinny jeans deed, bracht me in een nerveuze spiraal. Ik rukte de spijkerbroek uit, trok mijn oude A-lijn rok aan die over mijn buik zweefde, en ging daar weg snel. Mijn keel zat dicht en ik voelde de tranen achter mijn ogen opkomen. En toen haalde Devon, mijn vriend en winkelpartner, me in. Ze wist meteen dat er iets mis was. Ik gaf toe dat ik er een hekel aan had hoe mijn maag eruitzag in de spijkerbroek - nee, niet die spijkerbroek. Allemaal spijkerbroeken. Alle kleding. Altijd.

Devon nam mijn handen in de hare en vertelde me dat ik mooi was. Haar woorden waren moeilijk te geloven. Ze was mijn vriendin, duh, wat moest ze me nog meer vertellen? Maar toen ze uitlegde dat iedereen een beetje vet nodig heeft om te overleven, begon ze het te begrijpen. Ik wist dat ze gelijk had. Maar daardoor voelde ik me niet beter over mijn maag. Zelfs als het er goed uitzag voor mijn vriend, redeneerde ik dat iedereen het recht heeft om iets over zichzelf te hebben waar ze niet helemaal van houden. De mijne was mijn maag, en dat was dat.

Als kind zag ik Britney Spears op tv. Ze zong en danste en er druppelden juwelen van haar navel over haar wasbordbuik. Ik was geobsedeerd. Ik bracht de rest van mijn jeugd door met het tekenen van kleurrijke stippen op mijn navel met Magic Markers.

Maar ik hield niet van het lichaam waarin ik groeide, en ik had nooit gedacht dat ik het soort meisje was dat een doorboorde navel kon verwijderen. Dat wil zeggen, tot mijn laatste jaar op de universiteit, toen Morgan, mijn beste vriendin en kamergenoot, thuiskwam met een glanzende piercing in haar navel. Ze zag er geweldig uit. Ik was meteen jaloers.

Ik wilde zo graag mijn navel doorboren. En na jaren van het uiterlijk te hebben genoten, was er niets meer dat me tegenhield - behalve hoe ik me voelde over mijn maag. Ik wist dat ik me voor altijd kreupel zou voelen als ik me door tien jaar oude onzekerheid zou laten weerhouden van iets wat ik wilde doen. Dus besloot ik het te doen.

Ik deed onderzoek naar een gerenommeerde piercingsalon in mijn buurt en vond er een met goede recensies en prijzen die ik me kon veroorloven, en ging met mijn zus mee. In de salon controleerde de vrouw achter de balie mijn rijbewijs om er zeker van te zijn dat ik ouder dan 18 jaar was, bevestigde dat ik niet had gedronken (naast het vertroebelen van je oordeel, alcohol is een no-no voor piercings omdat het het risico op bloedingen kan vergroten), en gaf me een formulier om te ondertekenen dat ik de risico's begreep - een mogelijke infectie was de grootste een. Ik koos een sieraad uit (twee kleine nep-robijnen) en was klaar om te gaan.

Een andere vrouw leidde me achter een zwart gordijn naar de achterkamer. Ze droeg me op heel rechtop te gaan staan ​​en mijn shirt op te rollen om mijn buik bloot te leggen. Ik deed wat me werd gezegd en zoog instinctief mijn maag in, zoals ik elke keer had gedaan als ik me tijdens de gymles had omgekleed of in het zwembad was gaan zwemmen sinds ik me kon herinneren. Het leek haar niet op te vallen hoe mijn maag eruitzag - ze was gefocust op het tekenen van een stip over het exacte midden van mijn navel met een paarse Sharpie.

Toen ik klaar was, zat ik in de verstelbare zwartleren piercingstoel. De vrouw veegde mijn maag af met ontsmettingsmiddel en maakte een gesteriliseerde naald klaar. Op de telling van drie schoof ze het door de huid direct boven mijn navel. Ik zal niet liegen, het deed pijn. Toen ze speelde met de robijnrode sieraden die ik had uitgekozen en die om het nieuwe gaatje draaide om strak te blijven zitten, deed dat nog meer pijn.

Op weg naar buiten kreeg ik instructies voor het verzorgen van mijn nieuwe piercing en betaalde ik $ 75 voor de procedure en de sieraden. Toen werd ik vrijgelaten in een toekomst vol met meer crop tops dan een meisje wettelijk zou mogen bezitten. Ik haastte me halverwege het blok en stopte om de weerspiegeling van mijn nieuwe navel in het raam van een 7/11 te bewonderen.

Thuis kleedde ik me meteen om in een cropped sweater die dat niet deed nogal de bovenkant van mijn rok ontmoeten. Ik voelde me warm, alsof ik klaar was om te vrijen met Justin Timberlake en "Oeps... I Did It Again" voor een menigte aanbiddende fans. Ik voelde me net Britney. Eindelijk.

Nu ik een piercing had om mee te pronken, wilde ik die ook laten zien. Het was november, maar het kon me niet schelen. Ik droeg crop-tops naar de klas met rokken die een flits van maag blootlegden. Ik droeg crop-tops op feestjes met een middelhoge spijkerbroek, waarbij ik een stevige vijf centimeter vlees in de open lucht liet.

Tegen de tijd dat de zomer begon, had mijn navel de binnenkant van een T-shirt al maanden niet meer gezien.

Ik vertelde mijn vrienden dat het een grap was en noemde het een "ironische" piercing. Meisjes doorboorden voortdurend hun oren en neus, maar zelfs in 2014 waren doorboorde navels niet echt iets - het uiterlijk had net zo goed een tijdstempel kunnen hebben in de jaren negentig. Maar diep van binnen maakte ik geen grapje. Door mijn navelring te wiegen, voelde ik me echt beter over mijn lichaam.

Voor het eerst in tien jaar hield ik van hoe ik eruitzag, zelfs van de zachtheid van mijn maag. Dat koppige stukje buikvet waar ik op de middelbare school om huilde, ging nooit weg, hoe weinig of hoeveel ik ook woog. Het is gewoon een deel van hoe ik ben gebouwd, en dat is OK.

Natuurlijk is er geen kortere weg naar vertrouwen. Je kunt geen Google-hacks gebruiken om jezelf gelukkiger te maken met wie je bent en hoe je eruit ziet. Vrede sluiten met je lichaam gebeurt niet per se van de ene op de andere dag - het is niet alsof ik iemand heb betaald om een ​​naald door mijn huid te laten glijden en de salon als een verlicht mens heb verlaten.

Maar voor mij hielp het in ieder geval om mezelf te dwingen mijn blote buik te omhelzen. Door mijn minst favoriete kenmerk te verbergen onder zwierige jurken en A-lijnrokken, hoefde ik nooit na te denken over hoe ik er echt uitzag - maar door het te laten zien, ben ik eraan gewend geraakt. Ik heb er vrede mee gesloten. Ik neem niet eens meer de moeite om in mijn maag te zuigen.

In de twee jaar sinds ik mijn navel doorboorde en #croptoplife omhelsde, heeft geen enkele persoon me dik of lelijk genoemd, of terugdeinzen toen ik verscheen met mijn maag bloot. Het is geweest prima. En als ik bezaaid ben met juwelen, voel ik me 24/7 glam als de hel.

We hebben allemaal hang-ups over ons lichaam - ja, inclusief dat schijnbaar "perfecte" model dat je op Instagram stalkt. Ik heb me nooit gerealiseerd dat een beetje bling me zou helpen over de mijne heen te komen.