Ik ben sociaal afstandelijk, maar mijn ouders zijn essentiële werkers, dus ik ben nog steeds niet veilig voor het coronavirus

Het is 16 dagen geleden dat ik begon met social distancing. Ik wist vanaf het begin dat het de juiste beslissing was, niet alleen voor mezelf, maar ook voor de honderden mensen die ik mogelijk zou kunnen besmetten. Die telling omvat niet mijn collega's, mijn buren en de familieleden waarmee ik samenwoon. Het zijn eigenlijk de honderden verpleeghuispatiënten die in de instelling wonen waar mijn moeder werkt.

Volgens CDC-richtlijnen, als ik het coronavirus, COVID-19, had, zou het nu veilig voor me zijn om met de wereld te blijven communiceren als alles normaal was. Helaas is er voor mij geen echte manier om veilig te zijn voor COVID-19. Dit komt omdat mijn ouders worden beschouwd als essentiële werknemers, dus ze moeten nog steeds normaal blijven werken terwijl iedereen thuis blijft.

Vanwege waar mijn moeder werkt, gaat ze elke dag naar een van de gevaarlijkste plekken om te zijn tijdens deze uitbraak. Als activiteitendirecteur van een verpleeghuis is het haar verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat alle bewoners gelukkig zijn en bezig blijven terwijl ze daar wonen. Maar het is moeilijker geworden sinds groepsactiviteiten nu zijn geannuleerd en gezinnen en gasten niet meer op bezoek mogen. Ze heeft honderden videogesprekken moeten plannen, wat extra benodigdheden moeten inroepen voor nieuwe games en activiteiten, en bedenk nieuwe manieren om alledaagse taken zoals de ochtendaankondigingen zo efficiënt mogelijk uit te voeren als mogelijk. Maar bovenal moet ze ervoor zorgen dat patiënten positief blijven, ook al vallen ze binnen de leeftijdsgroep

dat is het grootste risico onder COVID-19.

Mijn vader is ook een essentiële werker. Hij werkt bij de lokale havens, die nog steeds open zijn vanwege binnenkomende zendingen. Hoewel hij vrij geïsoleerd is waar hij werkt - meestal een machine bedienen om dingen uit het water te helpen halen een proces dat baggeren wordt genoemd - hij moet nog steeds communiceren met collega's en moet heen en weer reizen tussen zijn werk en huis.

Hun ervaringen zijn anders dan die van mij en die van mijn zus, die vanwege het virus ook thuis werkt. Ze heeft net het 14-daagse teken van sociale afstand bereikt, maar met mijn ouders die elke keer in en uit komen één dag, is er altijd een mogelijkheid dat ze het virus kunnen binnenbrengen en ons ermee kunnen infecteren als goed.

Mijn ouders hebben geprobeerd een spelplan te bedenken sinds we thuis begonnen te werken om het virus weg te houden. Ze bellen als ze hier zijn, zodat ze geen deurklinken hoeven aan te raken. Ze doen buiten hun schoenen uit, gaan hun handen wassen en trekken meteen nieuwe kleren aan als ze het huis binnenkomen. Daarna rennen ze naar boven om te douchen om er zeker van te zijn dat het virus helemaal weg is. Ze hebben hun werkkleding ook in een aparte zak bewaard, zodat ze hun huiskleding niet besmetten. Elke tas of item die terug in huis komt, wordt onmiddellijk gedesinfecteerd met een doekje. Het is langzaamaan een gloednieuw systeem in ons huis geworden dat nu normaal voelt om te doen.

In tegenstelling tot sommige andere families die de mogelijkheid hebben om een ​​garage of een ander deel van het huis te gebruiken om te scheiden de mensen die thuis werken van degenen die elke dag aan het werk gaan, dat hebben we niet luxe. We kunnen alleen maar hopen dat we elke dag, met elk van de zorgvuldige beslissingen die we nemen, in orde komen.

Het is raar om alles goed te doen en toch de mogelijkheid te hebben om besmet te raken met COVID-19. Maar ik denk er ook aan hoeveel ik hen (en de mensen met wie ze communiceren) ook help door thuis te werken en veilig te zijn in deze situatie.

Mijn ouders hebben altijd voor mij geofferd om ervoor te zorgen dat ik een beter leven kon hebben. Ik beschouw dit als een van hun opofferingen. Gelukkig zijn we bevoorrecht genoeg om deze extra voorzorgsmaatregelen te kunnen nemen in de hoop dat we niet besmet raken.

Dus als u zich ook in deze situatie bevindt, weet dan dat u niet de enige bent. Ik hoop alleen dat jij ook je steentje bijdraagt ​​door thuis te blijven en de curve af te vlakken. En voor die mensen die elke dag blijven werken, maar zich zorgen maken over hun gezin, geloof me als ik zeg dat we ons meer zorgen maken om jou. Het is moeilijk, maar samen komen we hier doorheen.