Hoe weefsels te rantsoeneren tijdens de fout in onze sterren

Als je het boek hebt gelezen, denk je misschien dat je jezelf voldoende hebt voorbereid op de vloedgolf van emoties die op het punt staat toe te slaan als je ziet De fout in onze sterren film. Maar je zou het mis hebben. De fout in onze sterren is een agressieve tranentrekker op gelijke voet met het notitieboekje, genoeg om zelfs de meest stoïcijnse onder ons te veranderen in jammerende hopen snot.

Als je van plan bent om dit weekend de emotionele achtbaan te trotseren, wees dan voorbereid. In het belang van de openbare veiligheid hebben we een handige gids met tijdstempel samengesteld over hoe je een reis kunt rantsoeneren pak Kleenex - dat over het algemeen slechts 10 tissues bevat, dus gebruik het verstandig! - tijdens de niet aflatende snik feest. Onthoud dat pijn vereist is om gevoeld te worden. Ook,

BELANGRIJKE SPOILERS ERNSTIG VOORUIT- lees dus alleen verder als u dringend behoefte heeft aan begeleiding bij uw inspanningen op het gebied van weefselbehoud. Op een andere manier gezegd: WIJ BRENGEN DE FILM HIER AF, MENSEN. LEES NIET VOORUIT ALS JE KOEL BENT MET HET GEBRUIKEN VAN ALLE WEEFSELS.

1 minuut:
De camera sluit in op de grote ogen van Shailene/Hazel en al hun oneindige momenten. Ik ben al weerloos.
Hoeveel tissues zitten er nog in uw reispakket: 10, maar niet voor lang.

14 minuten:
Flashback naar een jonge Hazel, in de begindagen van haar ziekte, voordat ze haar wondermiddel kreeg. Dit "had het einde moeten zijn", zegt ze. De scène is bijzonder verpletterend omdat Laura Dern erin huilt. In de regel is het onmogelijk om niet te huilen als Laura Dern huilt, omdat zij de belichaming is van moederliefde.
Resterende weefsels: Nog steeds 10, maar de druk neemt toe achter je ogen; je neus trilt.

22 minuten:
Isaac huilt omdat Monica hem vlak voor zijn oogoperatie heeft gedumpt; hij gaat op een trofee-smashing rampage.
Resterende weefsels: 10. Je zou kunnen stikken, maar je overheersende emotie zal woede zijn op Monica, die gewoon de ergste is. Betekenen bijpassende vriendje/vriendin-kettingen niets?

28 minuten:
Hazel zegt: "Oké", en Gus zegt: "Misschien onze... Oke zal onze zijn altijd." Dit is op zich geen verdrietig moment, maar als je bent zoals ik, voel je een eenzame traan over je wang lopen.
Resterende weefsels: Nog steeds 10. Maar je zult die traan met je mouw moeten wegvegen.

37 minuten:
Dingen worden eng. Dit is het deel waar Hazel's hersenen slecht geoxygeneerd zijn vanwege vocht in haar longen, maar dat weten ze op dat moment niet, en ze grijpt haar hersenen van pijn en wordt met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Er zijn hier veel aangrijpende dingen: Hazel houdt haar hoofd vast, Laura Dern rent in slowmotion en Sam Trammell tilt zijn dochter op een brancard.
Weefsels Links: Tot negen, en je laat je eerste officiële gejammer horen.

39 minuten:
De dokter vertelt Hazel dat ze te ziek is om naar Amsterdam te gaan. (Maar hoe komt ze erachter over Sisyphus de hamster?) We krijgen ook nog een flashback naar de jonge Hazel, met Laura Dern huilend, badend in zacht licht, en zeggen: "Ik word geen moeder meer", wat misschien wel de treurigste regel in de filmgeschiedenis is, behalve mogelijk deze een.
Hoeveel tissues zitten er nog in uw reispakket: Acht. Zielig snikkend.

42 minuten:
De schommelscène. Hazel heeft tranen in haar ogen en vertelt Gus dat ze niet samen kunnen zijn omdat ze een granaat is en het aantal slachtoffers wil minimaliseren. "Ik wil dit specifieke leven ook niet echt", zegt ze.
Resterende weefsels: Zeven. Tranen stromen non-stop over je gezicht.

47 minuten:
Laat maar zitten! Laura Dern zegt dat ze EINDELIJK NAAR AMSTERDAM GAAN!!! Ze delen de liefste moeder-dochter knuffel ooit. En dan verschijnt Gus als een rockster, hangend aan de bovenkant van een uitgerekte limousine, metaforische sigaret in zijn mond, vol jeugdige uitbundigheid. Het moment is aangrijpend en opbeurend, met een onderstroom van verwoesting voor iedereen die het boek heeft gelezen.
Resterende weefsels: Nog zeven, maar die laatste zakdoek krijgt een echte work-out.

55 minuten:
Op dit punt sta ik constant op het randje van tranen, zelfs op de gelukkige momenten. "We hebben alle sterren voor je gebotteld", zegt de ober van Oranjee. tranen. (Ook: Waar is Oranjee? Kan ik daar naar toe gaan? Wat is een drakenwortel?) Dan belijdt Gus zijn liefde aan Hazel en ik knijpen op een manier die ik sindsdien niet meer heb gedaan, nou ja, ooit.
Resterende weefsels: zeven. Je bent te druk knijpen om uw zeer natte oogbollen te verzorgen.

1 uur, 2 minuten:
En dan, in de nasleep van het heerlijke diner, krijgen we een afschuwelijke scène met Peter Van Houten, waar hij belt Hazel "een mislukte poging tot mutatie." Ik dacht niet dat het mogelijk was om iemand meer te haten dan ik haat Monica.
Resterende weefsels: zeven. Je tissue is verfrommeld in je boze vuist.

1 uur, 10 minuten:
Ik weet niet zo goed wat ik moet denken van deze hele Anne Frank Huis-scène. In eerste instantie lijkt het erop dat Hazel niet in staat zal zijn om de ladder naar de zolder te beklimmen, wat volkomen hartverscheurend is. Dan horen we audiofragmenten van Dagboek van een jong meisje, en Hazel komt uiteindelijk de trap op terwijl de camera heen en weer snijdt van Anne's gezicht naar Hazel's gezicht. Ik huil zeker, hoewel ik niet weet of het meer over de Holocaust gaat of over het lage aantal rode bloedcellen van Hazel.
Resterende weefsels: Zes. Nog een tissue naar beneden, verwarde tranen die over je wangen stromen.

1 uur, 15 minuten:
De eerste kus!!! (Als je het boek niet hebt gelezen, worstel je misschien nog steeds met ongemakkelijke gevoelens over het feit dat een van de belangrijkste liefdesscènes van de film zich afspeelt in het Anne Frank Huis. Ongeacht. Kijk hoe schattig ze zijn!)
Resterende weefsels: Zes. Nog steeds je ogen deppend met dat laatste doekje.

1 uur, 16 minuten:
Nu komt de *echte* liefdesscène. "Ik werd verliefd op hem zoals je in slaap valt, langzaam en dan allemaal tegelijk", zegt Hazel, die een van de meest iconische regels uit het boek aflevert, en dat gewoon perfect doet. (Shailene Woodley is hier zo goed in. Ik wil gewoon biologische berkenthee met haar drinken en haar mijn haar laten vlechten. ) 'Ik hou zoveel van je, Augustus,' zegt ze tegen hem, en hij is zo schattig en kwetsbaar over zijn been, ook al kan het haar niets schelen. Ook, Bright Eyesplays en je krijgt de onberispelijke buikspieren van Gus / Ansel Elgort te zien, dus het is allemaal gewoon perfect.
Resterende weefsels: Nog zes.

1 uur, 21 minuten:
En dan stort alles in. Als je het tot nu toe hebt volgehouden, zul je het hier waarschijnlijk verliezen. Gus vertelt Hazel dat zijn kanker terug is gekomen, dat zijn scans "oplichten als een kerstboom", wat John Green bedankt voor het verpesten van Kerstmis. Iedereen in het theater huilt.
Resterende weefsels: Tot vijf. Je huilt luid en oncontroleerbaar en begint je waarschijnlijk zorgen te maken dat je de weefsels beter had moeten rantsoeneren.

1 uur, 29 minuten:
Een middernachtelijk telefoontje. Dit kan niet goed zijn. Hazel gaat Gus ophalen bij het tankstation. Zijn maag is geïnfecteerd en hij moet overgeven, speeksel loopt over dit gezicht. Hij slaat woedend op het stuur terwijl hij snikt, voordat de ambulance eindelijk arriveert en hij wordt weggereden. De meisjes naast me huilen en houden elkaar vast.
Resterende weefsels: Vier. Je huilt als een losgeslagen maniak.

1 uur, 32 minuten:
Gus' moeder vertelt in tranen aan Hazel dat ze gaan stoppen met de chemo. Ze is geen Laura Dern, maar moedertranen zijn een onmiddellijke trigger voor mij, hoe dan ook. Ondertussen speel ik mentaal diagnosticus. Misschien is er een experimentele proef waar Gus aan kan beginnen?
Resterende weefsels: Drie.

1 uur, 34 minuten:
Hazel en Gus gaan op een andere picknickdatum met uitzicht op het beeldhouwwerk "funky botten". Mijn aantekeningen bij dit tafereel luidden eenvoudig: "DIT IS ZO droevig." Gus lijkt het opgegeven te hebben, en hem zien bezwijken voor een depressie is verpletterend. Toch berispt Hazel hem door te zeggen dat het het allemaal waard is "omdat ik van je hou en ik me zal herinneren jij." "Het is een goed leven, Hazel Grace," geeft hij uiteindelijk toe, waarop ze antwoordt: "Het is nog niet voorbij nog."
Resterende weefsels: Drie. Het is waar - het is nog niet voorbij, wat slecht nieuws is voor uw weefselrantsoenering. Je bent een snotneus.

1 uur, 38 minuten:
Kort daarna krijgen we weer een heel heftige scène, waarin Hazels ouders haar ervan proberen te weerhouden om naar Gus te gaan en ze is zo hard tegen hen, ook al zijn ze de beste. Laura Dern verzekert Hazel dat het hele 'ik zal geen moeder meer zijn' niet waar was en vertelt haar dat ze van plan is om na haar dood maatschappelijk werk te gaan doen. "Je verliezen zal heel erg pijn doen, maar jij weet vooral dat het mogelijk is om met pijn te leven." Ze heeft zoveel vrouwelijk evenwicht en gratie, dat Laura Dern.
Resterende weefsels: Tot twee. Je houdt de persoon naast je vast, zelfs als hij/zij een vreemde is.

1 uur, 41 minuten:
Dit is het dan, het tranentrekkende krachttoer: de 'pre-begrafenis'. Hazel huilt en Isaac zegt dat hij, zelfs met robotogen, geen wereld zonder Gus wil zien. Dan houdt Hazel misschien wel de meest trieste toespraak ooit over wiskunde, pratend over alle decimalen tussen nul en één, en zegt dat Gus gaf haar "een eeuwigheid in de getelde dagen." Misschien wil je je rekenmachine en wat logboekpapier tevoorschijn halen, maar eigenlijk Hazel + Gus = oneindig tranen.
Resterende weefsels: Twee. Nu tril je als een gek met een plas op haar borst.

1 uur, 46 minuten:
Nog een middernachtelijk telefoontje. Niemand hoeft ons te vertellen wat dit betekent. "Het was ondraaglijk, de hele zaak, elke seconde erger dan de vorige", vertelt Hazel. Haar stelregel is van toepassing op de rest van de film.
Resterende weefsels: Een. Het weefsel dat u gebruikt, valt uiteen.

1 uur, 48 minuten:
En dan is het tijd voor begrafenis nr. 2: de echte begrafenis. Ik ben vooral gewoon opgelucht dat ze ervoor kiest om met een oudervriendelijke lofrede te gaan en niet een andere "met sterren gekruiste liefde van mijn leven", omdat ik heel weinig weefsels heb.
Resterende weefsels: Nog steeds een, maar je moet een enorme klodder snot opsnuiven.

1 uur, 52 minuten:
Na de begrafenis confronteert Peter Van Houten Hazel, maar who cares. Ze rijdt huilend weg terwijl Birdy's "Not About Angels" op de achtergrond speelt.
Resterende weefsels: Nul. Nu huil je gewoon in het haar van de persoon voor je.

1 uur, 56 minuten:
Hazel krijgt de postume brief van Gus. Hij zegt de aardigste dingen die je ooit tegen iemand zou kunnen zeggen, over hoe grappig en mooi ze is, en dat het beter is om diep bemind te worden dan veel, en hoeveel geluk hij heeft dat hij van haar heeft gehouden. "Oké, Hazel Grace?" hij schrijft. 'Oké,' zegt ze. Dan rollen de credits. Ik ben er vrij zeker van dat ik een zenuwinzinking heb en ik vraag me af of ik ooit weer echt gelukkig zal zijn.
Hoeveel Kleenex: Geen. Zilch, zip, nul. Huilend tussen een stapel knapperige, gekreukte Kleenex.

OKE? Niet ok.

Ben je van plan om te zien? TFIOS dit weekend? Laat ons weten wat je van de film vindt in de reacties hieronder!

MEER:

Lees de hartverscheurende brief Het meisje dat inspireerde TFIOS Schreef aan haar toekomstige zelf

Nat Wolff praat over Isaac In spelen De fout in onze sterren

Ansel Elgort over het filmen van make-upscènes in TFIOS: "Ik ben gewoon zo'n goede kusser!"

Fotocredits: 20th Century Fox

Oorspronkelijk geplaatst op: Cosmopolitan.com