2Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
14 februari staat vooral bekend als een dag waarop je chocolade eet, romcoms eet en met je team rondhangt. Maar het kreeg een andere betekenis toen afgelopen Valentijnsdag 17 studenten en medewerkers werden doodgeschoten in de... Schietpartij op school Marjory Stoneman Douglas.
Vandaag is het een jaar geleden dat die dag werd gevierd en er is veel gebeurd sinds de tragedie. Studenten van Parkland organiseerden de Mars voor ons leven, een reeks evenementen ter ondersteuning van strengere maatregelen ter preventie van wapengeweld. De eerste mars vond plaats in Washington, D.C. op 24 maart 2018, en honderdduizenden activisten kwamen opdagen ter ondersteuning. Studenten organiseerden stakingen op hun respectieve scholen om hun loyaliteit aan de zaak te bewijzen, en nog veel meer scherpten hun kennis van wapenwetten en statistieken bij, in de hoop hun stem te gebruiken om een verschil te maken. Ze hebben een aantal statistieken in het geheugen vastgelegd, zoals:
- Elke dag, 100 Amerikanen worden gedood met geweren en honderden meer zijn neergeschoten en gewond.
- Zwarte mannen zijn 15 keer meer kans dan blanke mannen om te worden neergeschoten en gewond te raken bij aanvallen met vuurwapens.
- vuurwapens zijn de tweede belangrijkste doodsoorzaak voor Amerikaanse kinderen en tieners en de eerst belangrijkste doodsoorzaak voor zwarte kinderen en tieners.
- Er was in totaal 24 schietpartijen op school met gewonden of doden in 2018.
Daarom hebben we 10 overlevenden en activisten van wapengeweld gevraagd waarom wapenhervorming nog steeds zo belangrijk is...
SARI KAUFMAN
"Een jaar geleden begon 14 februari 2018 als een normale dag. Mijn moeder zette me af op school en ik was gestrest door een Spaanse toets. Ik had nooit kunnen bedenken dat op die dag 17 van mijn medestudenten en docenten zouden worden gedood, 17 anderen gewond zouden raken en dat ons hele leven voor altijd zou veranderen. In de dagen en weken die volgden, wendden velen van ons zich tot activisme. We weigerden onze klasgenoten en leraren tevergeefs te laten sterven. Het aantal moorden met vuurwapens in Amerika is 25 keer het gemiddelde van andere ontwikkelde landen. We hebben een wapengeweldcrisis, maar mijn generatie weigert onze handen in de lucht te steken en niets te doen. We weten dat strengere wapenwetten levens kunnen redden. Ik roep elke student op om zich bij de beweging aan te sluiten om een einde te maken aan wapengeweld. Het is onze beurt om deze crisis op te lossen." -Sari Kaufman, Parkland, Florida, 16, Marjory Stoneman Douglas schietoverlevende
NEUTEYHE FELIZOR
"Opgegroeid in een minder welvarend gebied in Miami, hebben veel mensen die ik ken iemand verloren door wapengeweld of het zelf overleefd. Ik ervoer wapengeweld voor het eerst als 10-jarige toen mijn vader onder schot werd beroofd in ons appartementencomplex. Terwijl mijn zus en ik mijn vader hielpen met boodschappen uit zijn auto, benaderden twee in het zwart geklede mannen mijn vader en eisten dat hij hun al zijn geld zou geven. Na een vermoeiende dag van 12 uur rijden in een taxi die nauwelijks het minimumloon beloonde, gaf mijn vader zijn volledige verdiensten voor die week door zijn portemonnee af te geven om met zijn leven te ontsnappen. Mijn vader heeft het overleefd, maar de meesten hebben niet zoveel geluk. Elke dag worden 100 Amerikanen doodgeschoten." -Neuteyshe Felizor, Fairfax, Virginia, 20, student aan de George Mason University
JAI PATEL
"Toen de schietpartij in Parkland plaatsvond, was ik nog nooit persoonlijk getroffen door wapengeweld, maar ik wist dat ik erbij moest komen. We zouden niet bang moeten zijn voor een schutter die onze klaslokalen of gemeenschappen binnenstormt. Bijna een jaar later overleefde ik zelf wapengeweld. Op een vrijdagavond in januari was ik met vrienden in het winkelcentrum Newport Centre toen er een gevecht uitbrak bij de Taco Bell. Al snel was er geweerschot en mijn vrienden en ik waren aan het sprinten om een veilige plek te vinden om ons te verstoppen. Het was een angstaanjagende ervaring, en hoewel wapengeweld ongebruikelijk is in een luxe winkelcentrum in Jersey City, is het een tragisch veel voorkomende Amerikaanse ervaring. Geweld met wapens is te voorkomen, en wij allemaal - inclusief tieners - kunnen een rol spelen bij het beëindigen van deze crisis." -Jai Patel, Jersey City, NJ, 19, student aan de Rutgers University
Juliana Simone Carrasco
"Ik werd direct na de massaschietpartij in Parkland, Florida, onderdeel van de beweging tegen wapengeweld. Ik wist dat ik het heft in eigen handen moest nemen omdat de mensen op kantoor ons niet veilig hielden. Ik wist dat het belangrijk was om mezelf te informeren over de wapenwetten in mijn staat en om deel te nemen aan dit gesprek. Voor mij betekent wapenveiligheid dat ik kan leven zonder de dagelijkse angst voor een schietpartij in mijn gemeenschap. Wapenveiligheid betekent dat ik geen mensen van mijn leeftijd hoef te zien sterven door een zinloze daad." -Juliana Simone Carrasco, Miami, FL, 16, oprichter van de Studenten eisen actie hoofdstuk in Miami
Alanna Miller
"Als junior in het middelbare schooldebat heb ik uren besteed aan het onderzoeken van universele achtergrondcontroles en hun effect op het terugdringen van wapengeweld voor een van onze maandelijkse onderwerpen. In die tijd leek een gezond discours rond het voorkomen van wapengeweld bijna onmogelijk, en ik voelde me machteloos als een 17-jarige die in een zeer wapenvriendelijke staat leefde. De tragedie in Parkland, slechts een paar maanden later, veranderde dat volledig. In plaats van om gedachten en gebeden te vragen, vroegen de studenten om tastbare wetgevende en culturele verandering. De schietpartij in Parkland opende mijn ogen voor het enorme aantal overlevenden van wapengeweld in mijn gemeenschap en zelfs in mijn eigen familie. Geweld met wapens verbrijzelt levens, maar het is iets dat kan worden voorkomen met hervorming van het gezond verstand." -Alanna Miller, Southlak, TX, 18, wapenhervormingsactivist
Marco Vargas
"Mijn vriendin heeft verschillende schotwonden opgelopen door toedoen van haar stiefvader. De wonden doorboorden haar rug toen ze probeerde weg te rennen met haar 5- en 8-jarige broers en zussen. Dit evenement verhoogde het bewustzijn over de normalisering van wapengeweld in South Central LA. Parkland deed mijn gemeenschap beseffen dat wapengeweld gezinnen verwoest en het leven van jongeren in gevaar brengt. Ik ben nu een trots lid van Studenten eisen actie. Ik ben toegewijd aan het organiseren van bijeenkomsten, het hosten van vuurwapenbijeenkomsten en het stimuleren van studenten uit buurten met een laag inkomen om hun pijn te uiten met wapengeweld." -Marco Vargas, Los Angeles, Californië, 19, wapenhervormingsactivist
Molly Jimmerson
"Bijna twee jaar geleden werkte ik mijn naschoolse baan in een restaurant als gastvrouw. Op een vroege zondagavond deed ik de deur van het restaurant open en aan de andere kant zat een man wiens gezicht bedekt was met een masker en met een jachtgeweer over zijn schouder. Het kostte me een minuut om te beseffen wat er gebeurde. Dus vuurde hij zijn wapen af, minder dan anderhalve meter voor me, om me te helpen erachter te komen. Hij wilde de sleutels van de kassa, maar ik had ze niet. Ik was 17 jaar oud toen ik gedwongen werd om met mijn gezicht naar beneden op de grond te gaan liggen met een pistool tegen mijn hoofd. Bijna twee jaar later, zelfs na alle therapie en ondersteuning die ik heb gekregen, probeer ik mezelf nog steeds van die verdieping te tillen.
In de maanden nadat ik een overlevende was geworden, begon ik naar Moeders eisen actie voor wapengevoel in Amerika vergaderingen. Ik moest actie ondernemen en belangenbehartiging werd een deel van hoe ik mezelf weer veilig begon te voelen. Moms Demand Action gaf me de kracht om te spreken toen de tragedie van Parkland plaatsvond. Ik sprak op Phoenix March for Our Lives over het zijn van een overlevende, ter ondersteuning van de Marjory Stoneman Douglas-studenten, en zelfs alleen dit week, sloot ik me aan bij Moms Demand Action-vrijwilligers om met onze wetgevers te praten over nieuwe wetgeving om wapens uit de verkeerde handen te houden Arizona. Niemand zou moeten meemaken wat ik heb meegemaakt. Ik ben vastbesloten om een verschil te maken om ervoor te zorgen dat het niemand anders zal kwetsen zoals het mij heeft gedaan. We moeten zelf verandering forceren; Ik denk dat het vrij duidelijk is gemaakt dat er op zichzelf niets zal veranderen. Het is aan ons om het waar te maken." -Molly Jimmerson, Phoenix, AZ, 18, activist
RONI WEISSMAN
"Na de schietpartij in nachtclub Pulse werd het me des te duidelijker dat wapengeweld een probleem was dat dringend en krachtig moest worden aangepakt. Meer specifiek, studenten en jongeren hebben zo'n uniek perspectief op het probleem dat vaak over het hoofd wordt gezien, en ik vond dat het moest worden versterkt. Daarom besloten mijn vriend en ik in 2016 het eerste hoofdstuk Studenten eisen actie van het land op te richten. Sindsdien werk ik eraan om de betrokkenheid van studenten bij deze belangrijke kwestie te vergroten."Roni Weissman, Berkeley, Californië, 17, activist
JENNA ZWETLAND
"Voorafgaand aan de schietpartij in Parkland was ik me passief bewust van de wapengeweldcrisis in ons land; Ik kon me vage statistieken herinneren die te groot leken om echt te zijn. Toen het bloedbad in Parkland plaatsvond, realiseerde ik me dat ik de legitieme dreiging van wapengeweld voor de veiligheid van elke Amerikaan niet langer kon negeren. Ongeacht zijn of haar leeftijd kan iedereen bijdragen aan het beëindigen van de plaag van wapengeweld." -Jenna Swetland, Chesapeake, VA, 18, activist
Ryan Pascal
"Als Afro-Amerikaan heb ik altijd geweten dat ik statistisch gezien een groter risico liep om het slachtoffer te worden van wapengeweld in Amerika, maar persoonlijk voelde ik me altijd veilig op mijn school en in de gemeenschap. Maar toen gebeurde Parkland, en ik realiseerde me dat niemand immuun was voor wapengeweld. Ik zag ook dat ik een vuurwapencrisis de rug toe had gekeerd, de grootste moordenaar van zwarte kinderen en tieners.
Na de schietpartij organiseerde ik de staking van mijn school en lobbyde ik bij het California Department of Education voor schoolbeleid dat wapengeweld helpt voorkomen. Ik gebruikte mijn stem om anderen voor te lichten over hoe ook zij activisten kunnen worden. Je zou geen geliefde moeten verliezen om op te komen voor de preventie van wapengeweld, en mijn generatie zet zich in om het voortouw te nemen in deze kwestie." -Ryan Pascal, Los Angeles, Californië, 16, activist
Julia Spoor
"Tien dagen voordat ik 8 werd, schoot mijn vader zelfmoord en pleegde hij zelfmoord. Jarenlang miste ik hem en vroeg ik me af of ik me ooit weer heel zou voelen. Toen ik zijn dood op 13-jarige leeftijd begon te verwerken, begonnen mijn moeder en ik vrijwilligerswerk te doen bij Moms Demand Action voor Gun Sense in Amerika. We leerden samen dat tweederde van de doden door vuurwapens in dit land zelfmoordaanslagen waren, zoals die waarbij mijn vader werd meegenomen. En we hebben geleerd dat staten met strengere wapenwetten minder doden door vuurwapens ervaren, inclusief zelfmoorden. We waren allebei vastbesloten om actie te ondernemen ter ere van mijn vader en alle andere families die te maken hebben gehad met het verlies van een geliefde." -Julia Spoor, Jenkintown, Pennsylvania, 17, activist
Als je meer betrokken wilt raken bij het pleiten voor wapenhervorming in jouw regio, ga dan naar elke stad.
