Anique's advies: stop om de wereld om je heen te waarderen

Mijn dagen hier bij Howard zijn prachtig, en mijn nachten lijken zelfs nog beter. Juist deze week heb ik zoveel nieuwe en leuke dingen meegemaakt die alleen bij HU zouden gebeuren, zoals generaal Collin Powell zien spreken over leiderschap en het zien van Michelle Obama's broer bij onze basketbalseizoensopener tegen de Oregon Beavers (we hebben gewonnen!) op dezelfde dag. En sinds ik alleen ben, weg van huis, heb ik zoveel inspiratie gehad om te verkennen en deze week Ik ging naar drie van de Smithsonian-musea en een concert van Anthony Hamilton in het historische Lincoln? Theater.

Als je bezig bent met het zoete, delicate proces van het maken van herinneringen zoals deze, denk je er meestal niet aan, maar terwijl mijn studentendagen en -avonden voorbijgaan, gaan de gedachten als een gek door mijn hoofd. Of ik nu plezier heb op een huisfeest, kwijlend op mijn gele laptop in de bibliotheek na uren proppen, tranen van het lachen op tafel laat vallen in het Café, of zittend op de vloer van mijn gebouw om 3 uur 's nachts met meidenpraat, ik stop vaak en denk aan de speciale momenten die worden gebeeldhouwd. In december van het laatste jaar Droomde ik van deze momenten terwijl ik 's nachts in bed lag en wachtte op mijn acceptatiebrieven. Ik kon niet wachten tot ik weg was van de regels van mijn moeder, de klachten van mijn zus en mezelf in de tedere armen van de late nachten vol uitstel en pizza zou vinden.

In Kanye's nummer Roses zei hij: "mensen krijgen de rozen nooit terwijl ze ze nog kunnen ruiken", dus terwijl ze worden geveegd weg in de goede tijden van school, plezier of het leven in het algemeen, vergeet nooit te stoppen met waarderen wat er in de buurt gebeurt jij.

Is er ooit een tijd geweest dat je het belang van iets (of iemand) pas besefte als het weg was?