Malavika Kannan: Stemmen van het Jaar 2020

Wanneer Malavika Kannan, 19, op de middelbare school in Orlando, Florida zat, schreef ze de eerste versie van een boek. "Het was duidelijk een verschrikkelijk boek, want het is geschreven door een prepuberaal kind", vertelde ze Zeventien. Flash forward naar 2020 en dat boek (met, ja, wat revisies) is geworden De dochter van de boekenwever, een vrouwelijke, op vriendschap gerichte kijk op de klassieke fantasyroman voor jonge volwassenen die jonge Zuid-Aziatische vrouwen in staat stelt zichzelf eindelijk in een leidende rol te zien. Hoe indrukwekkend het zijn van een gepubliceerde auteur ook is, verhalen vertellen is slechts een deel van Malavika's activismereis. In 2018 richtte ze Homegirl-project, een organisatie die begon als een online tijdschrift en nu is uitgegroeid tot een plek die meisjes en niet-binaire jongeren van kleur in staat stelt de volgende generatie politieke leiders te worden. Onlangs heeft Malavika het Project verlaten om zich te concentreren op het uitbrengen van haar boek, maar dat betekent niet dat ze klaar is met het maken van een verschil. Sterker nog, het lijkt erop dat dat werk nooit zal eindigen. Malavika gelooft in het voortdurend vooruitbetalen, en ze schakelde een citaat van Toni Morrison in om haar punt te bewijzen. "Als je deze banen krijgt waarvoor je zo briljant bent opgeleid, onthoud dan dat je echte taak is dat als je vrij bent, je iemand anders moet bevrijden. Als je wat macht hebt, dan is het jouw taak om iemand anders te machtigen."

---

Wat inspireerde je om Homegirl Project te starten?

Homegirl-project is opgericht in 2018. Het was oorspronkelijk een tijdschrift waar we inspirerende vrouwen van kleur uit onze gemeenschappen interviewden. We hadden een team van ongeveer 30 schrijvers van over de hele wereld die vrouwen uit hun gemeenschappen interviewden en we konden praten met een aantal echt impactvolle mensen, van CEO's tot auteurs tot activisten. Ik denk dat er veel kracht zit in het vertellen van verhalen en het toestaan ​​van vrouwen om zichzelf vertegenwoordigd te zien in posities van macht, niet alleen machtsposities in de traditionele mannelijke zin, maar in posities van ontwrichting en inclusie. Zoals wat het betekent als gekleurde vrouwen niet alleen om een ​​stoel op tafel vragen, maar hun eigen ruimtes maken.

Dus dat was ons oorspronkelijke doel, maar nadat ik in de progressieve organisatiesfeer had gewerkt, merkte ik dat veel van mijn collega's jonge meisjes van kleur waren politiek wakker en actief en wilden meedoen, maar werden niet per se geïnvesteerd in om doen. Er is geen trainingshandleiding over hoe je mee kunt doen - vooral als je bent opgegroeid in een meer conservatieve of landelijke stad - en dat is niet iets dat we op school leren, denk ik met opzet. We wilden die leemte opvullen door wat meer op mentorschap georiënteerde programmering te starten en in 2019 zijn we begonnen met een digitaal mentorschapsprogramma waar we 11 meisjes hebben opgeleid. We ontwierpen een curriculum en lieten ze dit doornemen en daarna waren onze fellows in staat om een ​​aantal echt coole projecten in hun gemeenschap te doen. Een collega was in staat om een ​​campagne te leiden om menstruatieproducten toe te voegen aan haar schoolbadkamers. Dus in dat opzicht hebben we geprobeerd het vooruit te betalen.

Waar ben je nu nog meer mee bezig?

Op dit moment is het een interessante periode in mijn leven. Ik neem de herfst om gewoon te herstellen van 2020, maar ik werk momenteel aan wederzijdse hulp, met name voor LGBTQ-mensen van kleur. Ik denk dat iets wat ik heb geleerd, vooral in deze pandemie, het idee is dat verkiezingsprocessen kunnen komen en gaan en we kunnen heel hard werken aan beleid, maar het is ook aan ons als leden van de gemeenschap om voor elkaar te zorgen direct. Dat is dus het soort werk waar ik in de toekomst echt veel meer energie in wil steken.

Waarom besloot je je boek te schrijven?

Schrijven is altijd de liefde van mijn leven en mijn passie geweest. Ik hou van organiseren en ik denk dat we het moeten doen, ongeacht wie we zijn, om van deze wereld een betere plek te maken. Ik vertel mensen echter vaak dat als de wereld niet in brand stond, ik heel graag in een kasteel aan de oceaan zou wonen en de hele tijd fictie zou schrijven.

Toen ik opgroeide, was ik een enorme lezer. Ik hield absoluut van de grote fantasyromans en toen ik op de lagere school zat, had ik het idee voor mijn eigen boek, dat later zou uitgroeien tot De dochter van de boekenwever. Ik heb het pas op de middelbare school opnieuw bekeken, want dat was echt een transformatieve tijd voor mij. Ten eerste raakte ik betrokken bij het organiseren. Het was echt gaaf om te zien hoe dezelfde generatie vrouwen die waren opgegroeid de grote dystopische boekenreeks las - de romans over tieners die in opstand kwamen tegen onderdrukkende regeringen en hun vrienden beschermen - deden dat nu in het echt leven. Tegelijkertijd was ik echt betrokken bij het idee van een verhaal waarin gekleurde vrouwen centraal staan. Dus ik kwam terug bij dit boek en was in staat om een ​​jonge volwassen fantasieroman te schrijven met echt sterke thema's als vrouwelijke vriendschap en opstaan ​​tegen onderdrukking.

Hoe is de ontvangst van het boek geweest?

Het is echt goed geweest. Ik heb me echt gelukkig en vereerd gevoeld dat mensen - vooral veel Zuid-Aziatische vrouwen die ik echt bewonder - achter me staan ​​en me steunen. Ik denk dat dit gewoon een moeilijke tijd is om een ​​debuutschrijver te zijn, in COVID en met alles wat er in de wereld gaande is, vooral gezien wat mijn gemeenschap heeft doorgemaakt tijdens deze pandemie. Soms was het moeilijk om opgewonden te zijn of je op fictie te concentreren, maar om van mensen te horen dat dit soort fantasieromans hen geeft vreugde, geef ze ontsnapping en geef ze iets om naar uit te kijken, was een heel fijn gevoel gezien hoeveel lijden er precies aan de hand is nu.

Wat denk je dat je grootste overwinning tot nu toe is geweest?

Ik denk dat er specifieke momenten zijn waar ik heel trots op ben geweest. Bijvoorbeeld, een boek kunnen publiceren of een organisatie kunnen helpen runnen, Homegirl Project, dat doet echt ongelooflijk werk. Maar ik denk dat wat mij het gevoel geeft dat ik iets heb gedaan, is dat ik berichten krijg van met name andere Zuid-Aziatische tienervrouwen. Het kunnen bezetten van die ruimtes is iets dat veel voor mij betekent.

De antwoorden zijn voor de duidelijkheid aangepast en ingekort.