Nationale schooluitval 2018: waarom de staking bij studenten belangrijk was voor verandering

Vanmorgen stond ik op, trok mijn oranje tanktop aan en ging naar school. Een paar minuten in mijn Spaanse les, ik — samen met meer dan 100 andere studenten van Hellgate High School in Missoula, Montana — liep onze binnenplaats op en ging zitten om ons respect te betuigen aan de slachtoffers van de schietpartij in Parkland.

We hebben ons eerder georganiseerd rond wapengeweld. Op 21 februari hielden we een betoging waarbij studenten, met borden en zingend, naar het stadhuis marcheerden. Die rally was luid en vol energie, maar deze was anders. Toen ik om me heen keek, zag ik zoveel vriendelijke gezichten, de menigte doorspekt met oranje spatten (een kleur die werd gebruikt om de oproep tot wapenhervorming te vertegenwoordigen). Onze directeur en onderdirecteur keken toe, evenals enkele ouders die ons kwamen steunen. We zaten 17 minuten in stilte - ik had de hele tijd tranen in mijn ogen. Hier zaten we, buiten onze school in de meest kwetsbare positie mogelijk, nog kwetsbaarder dan die Parkland-studenten op die tragische dag. Ondanks het verdriet voelde ik me nog steeds gesterkt. We beloofden te vechten voor verandering, ik wou dat we dat niet hoefden te doen.

Toen ik voor het eerst hoorde over de studentenstop om wapengeweld te beschermen, was ik enthousiast om mee te doen en op te komen voor waar ik in geloof. Dat ik zo ver van Florida vandaan ben, heeft op geen enkele manier de zorg verminderd die mijn leeftijdsgenoten en ik voelen voor onze eigen veiligheid op school en de veiligheid van andere studenten zoals wij. Deze schietpartijen kunnen overal en bij iedereen gebeuren.

Het beschermen van de mensen in dit land lijkt geen partijdige kwestie te zijn, en in de meeste ontwikkelde landen is het dat ook niet. Dus waarom is het zo moeilijk om met een oplossing voor wapenbeheersing te komen, aangezien het aantal schietpartijen op scholen en aan vuurwapens gerelateerde sterfgevallen stijgt? Het antwoord ligt in de grondwet, meer dan 230 jaar geleden geschreven door de Founding Fathers, die het ‘recht om wapens te dragen’ van een Amerikaans staatsburger beschermt. Maar de tijden zijn veranderd en technologische vooruitgang heeft het mogelijk gemaakt dat gevaarlijke aanvalswapens van militaire kwaliteit in handen van de verkeerde zijn gekomen mensen.

Ik wil verandering zien in de manier waarop deze wapens worden gedistribueerd en gereguleerd om het geweld en de terreur die ze met zich meebrengen te voorkomen. Een veel voorkomende misvatting is dat voorstanders van strengere wapenwetten wapens willen wegnemen of verbieden. Ik wil niemands wapens afpakken. Als trotse Montanan ken ik veel mensen die geweren hebben om te jagen, voor sport of, in veel gevallen, om voor hun gezin te zorgen. Het probleem dat ik heb is niet met jacht- en wapenbezitters, maar met wapens die zijn ontworpen om mensen te doden. Een AR-15 is geen wapen waartoe een gewone burger toegang zou moeten hebben. Het is niet veilig of nodig. De incidenten die blijven plaatsvinden, zoals de schietpartij op 14 februari 2018 op Marjory Stoneman Douglas High School, Sandy Hook Elementary in 2012, en vele anderen zijn duidelijke en verwoestende voorbeelden van waarom strengere wapenwetten hierin nodig zijn land.

Hoewel ik altijd al geïnteresseerd ben geweest in politiek en activisme, bloeide mijn passie volledig op in de herfst van 2017 toen ik als Senaatspagina van de Verenigde Staten diende. Tijdens mijn stage heb ik mogen werken met en ontmoeten van de machtigste politici en wetgevers ter wereld. Toen senator Cortez Masto (D-Nevada) en senator Chris Murphy (D-Connecticut) toespraken hielden over de schieten in Las Vegas vorig jaar en de Sandy Hook-schietpartij in 2012, ik heb er alles aan gedaan om te voorkomen dat huilen. Ze voelden niet alleen de pijn die hun kiezers voelden, maar ze stelden ook ideeën voor die het risico op schietpartijen in andere staten in de toekomst zouden verminderen. Het is verwarrend voor mij dat sommige senatoren kunnen opstaan ​​en toespraken kunnen houden en hun "gedachten en gebeden" voor de families die getroffen zijn door wapengeweld, maar geen stappen ondernemen om deze tragedies te voorkomen opnieuw. Elke keer als ik hoor over weer een massaschietpartij of schoolschietpartij, breekt mijn hart, omdat ze zo te voorkomen zijn. Ik heb nog steeds goede hoop dat het sterke studentenactivisme dat is voortgekomen uit de Parkland Shooting het Congres zal dwingen actie te ondernemen op het gebied van wapenbeheersing.

Politiek activisme door jongeren is zo belangrijk omdat wij de volgende generatie beleidsmakers zijn. Wij zijn de toekomstige senatoren en presidenten. Door nu actief te worden in de politieke gemeenschap, vormen jongeren de basis voor de manier waarop het land de komende jaren zal groeien en veranderen. Ik ben betrokken omdat ik inspraak heb in wat er in dit land, mijn land, nu en in de toekomst gebeurt.

We kunnen zien dat de manier waarop het Congres omgaat met wapenbeheersing niet werkt, en dat het niet de verandering veroorzaakt die moet plaatsvinden. Ik dring er bij alle studenten op aan om betrokken te raken bij hun gemeenschappen, omdat de toekomst van Amerika in onze handen ligt. "Genoeg is genoeg." Hoe duidelijk die uitspraak ook is, ze is waar. Het gesprek over wapenbeheersing zou niet moeten plaatsvinden, omdat het Congres er al iets aan had moeten doen, en tot… doen, zal ik blijven vechten voor de levens die verloren zijn gegaan door wapengeweld, en de levens die we kunnen redden door te promoten verandering.

Dylan Yonce (17) is een junior op Hellgate High School in Missoula, Montana. Je kunt haar volgen op Instagram hier.