2Sep
Seventeen kiest producten waarvan we denken dat je ze het meest zult waarderen. We kunnen commissie verdienen via de links op deze pagina.
Maak kennis met Caroline, de winnares van de fictiewedstrijd 2011, en lees haar verhaal 'Hope is the Thing with (Paper) Wings'.
Onze nieuwe fictiewedstrijd is nu officieel geopend en we accepteren inzendingen voor de rest van het jaar!
Nog beter: je maakt eindelijk kennis met onze meest recente winnaar. Zeg hallo tegen Caroline, 16, uit Montgomery Village, MD. Ze won $ 5.000 en een telefoontje met Hongerspelen auteur Suzanne Collins! Bekijk haar verhaal hieronder en vertel ons wat je ervan vindt in de reacties.
Hoop is het ding met (papieren) veren
In het begin leken mijn ambities zo triviaal: "Ik organiseer een theekransje voor mijn zestiende verjaardag." 'Ik zal dit semester wiskunde halen.' Nog altijd, Ik schreef dagelijks een droom op een van de 200 vellen levendig origamipapier die ik in een opwelling had gekocht, en vouwde ze vervolgens elk tot een Japanse kraan.
Toen ik genoeg had gemaakt, begon ik ze aan een ketting te rijgen, een draaiende caleidoscoop van kraanvogels. Ik had gelezen dat alleen maar iets DOEN een depressie kon oplossen, dus ik probeerde het in de hoop het verdriet van me af te schudden dat mijn geest had bevroren sinds mijn breuk met Zach.
Toen ik mijn kraanvogels van papier vouwde, was het alsof ik ze ook in mezelf opvouwde. Bij elke vouw voelde ik een rimpeling onder mijn huid terwijl een kraanvogel vorm kreeg in mijn pezen, bloed, botten, mijn dromen op een plaats houdend waar ik ze niet kon vernietigen in een moment van hopeloosheid. Maar omdat ik nog steeds gefixeerd was op Zach, bereikten mijn innerlijke kraanvogels nooit helemaal de laatste stap, waar hun vleugels werden uitgetrokken met een frisse kreukel-pop om een lange nek sierlijk uitgestrekt te onthullen en vol vertrouwen.
Die zomer probeerde ik nog een afleiding door vrijwilligerswerk te doen op een biologische boerderij. Ik zat voorovergebogen een rij bonen te plukken toen er plotseling een schaduw op mijn gezicht viel. Ik keek op in de bruine ogen van Owen, de zoon van de bedrijfsleider. 'Wil je daar hulp bij?' hij vroeg. Ik knikte stom, net toen de lunchfluit klonk. 'Neem me niet kwalijk,' zei ik, voordat ik naar de schuur sprintte waar onze lunches werden bewaard.
Eenmaal daar haalde ik mijn origamipapier tevoorschijn en krabbelde mijn nieuwe doel: "Ik zal me niet als een doofus gedragen in het bijzijn van jongens." Ik was net klaar met mijn kraan toen ik op de deurpost hoorde kloppen.
"Wat ben je aan het doen?" vroeg Owen met een schattige scheve glimlach. "Oh, eh," mompelde ik, "ik hou van kraanvogels vouwen... Ik schrijf er eerst dingen in.' 'Ik begrijp het.' Owen reikte over me heen om een origamiblad te pakken en krabbelde toen iets op terwijl ik hem vol afschuw aankeek. Lachte hij me uit? Hij gaf het papier terug en zei: "Doe me een plezier - vouw deze niet op." Toen was hij weg.
Hij had zijn telefoonnummer geschreven, vergezeld van een 'Bel me'. Crinkle-pop, hoorde ik terwijl mijn innerlijke kraanvogels het zonnige, sociale meisje wakker maakten dat maandenlang was verdwenen.
Crinkle-pop, hoorde ik toen ik Owen later die avond belde en weer kriebelde toen ik me aankleedde voor onze eerste date.
Toen we kusten, hoorde ik vuurwerk in mijn hoofd, een koor van kraanvogels dat in mijn lichaam knisperde terwijl ik herontdekte wat het betekent om een gekke, zorgeloze verliefde tiener te zijn.
Met mijn kraanvogels bevrijd, ben ik in een rol in het schooltoneel terechtgekomen. Delicaat fladderde rond een vriend in nood om mijn vleugel aan te bieden. Ik dook naar beneden en scheerde met mijn voeten in de zilveren wateren van vrijheid, genietend van alles waartoe ik in staat ben als ik mijn zorgen niet over mijn vleugels laat knippen.
