Waarom meisjesscholen niet kreupel zijn

Ook al ben ik dol op mijn coed-universiteit, ik mis het leven op mijn middelbare school voor alleen meisjes. Er was een enorm gemeenschapsgevoel en hoe afgezaagd het ook klinkt, we waren familie. We kenden elkaar allemaal. Van eerstejaars-seniorenfeesten tot stemmen over onze seniorenuniformen, we maakten deel uit van een zusterschap die ik niet heb gevonden op mijn coed college - althans, nog niet.

Over uniformen gesproken, noem me gek, maar ik vond het eigenlijk leuk om de mijne te dragen - een wit poloshirt gecombineerd met een grijze plooirok. Het klinkt stereotiep, ik weet het - een voormalig schoolmeisje dat snakte naar de ochtenden waarop ze niet hoefde na te denken over aankleden. Maar het gaat verder dan dat gemak: het hebben van een dresscode laat ons mensen leren kennen om wie ze waren, niet om wat ze droegen. Uniformen creëren op wonderbaarlijke wijze een gevoel van trots en eenheid waar universiteitsbijeenkomsten alleen maar van kunnen dromen.

Ik mis ook het leven zonder jongensdrama. Het was makkelijker als ik me geen zorgen hoefde te maken dat ik mijn ex op de campus tegenkwam (wat pijnlijk is!). Maar nu hoef ik niet meer mijn best te doen om jongens te ontmoeten - ze zijn overal. En mijn eigen kleding dragen is ook niet erg. Dus ik denk dat het allemaal wel meevalt!

De jouwe in uniform,

—Margeaux, 21, Maristencollege