კომფორტის ზონის გარეთ

კოლეჯამდე ერთი თვით ადრე, მე დაჟინებით მოითხოვდა არ მივდიოდი. პატარა ქალაქში გაზრდილმა შემაძრწუნა ცვლილებები. რატომ უნდა გავიდე სახლიდან? ყველაფერი რაც მჭირდებოდა, სწორედ იქ იყო. მე მქონდა პატარა, ახლო საზოგადოება სახლში და ნიუ იორკი მატარებლით მხოლოდ 20 წუთის სავალზე იყო.

ადრე კოლეჯი, ვერ ვიხსენებ ბოლოს როდის მომიწია ახალი მეგობრები. მე ვიყავი საბავშვო ბაღიდან სკოლის დამთავრების კლასთან ერთად. მე ვიცნობდი ჩემს საუკეთესო მეგობრებს წლობით ადრე, ვიდრე წავიკითხავდი.

პატარა საზოგადოებაში ცხოვრების ყველაზე დიდი (და ზოგჯერ ყველაზე ცუდი) ის არის, რომ ყველამ ყველაფერი იცის ერთმანეთის შესახებ. მიუხედავად ამისა, ეს საშუალებას აძლევდა ახლო მეგობრობას და დაკავშირებას. მეშინოდა, რომ ძნელი იქნებოდა კოლეჯში შემხვედრი ადამიანების, ასევე ჩემი მეგობრების გაცნობა სახლიდან. მე ასევე მძულდა ორი ცალკეული ცხოვრების არსებობის იდეა.

მიუხედავად იმისა, რომ ჩემი გეგმა, რომ მთელი ქალაქი ჩამებარებინა მანქანაში, სკოლაში არ დამთავრებულა, დანარჩენმა ყველაფერი გააკეთა. შოკში ჩავვარდი და შვება ვიგრძენი, რომ ამდენი საოცარი ადამიანი გავიცანი კოლეჯში პირველივე დღეს. სადღაც ჩემი უფროსი წლის განმავლობაში და ჩემი ნერვული მანქანით მიდიოდა სკოლაში, დამავიწყდა, რომ ყველა პირველკურსელი ერთსა და იმავე პოზიციაზე იყო. მე ამას ჩემით არ ვაკეთებდი. ჩვენ ყველანი პირველად ვიყავით საკუთარ თავზე - ნერვიულობდნენ და აღელვებულნი იყვნენ დამოუკიდებლობისათვის, რომელიც მოახლოვდა.

იმ სკოლის პირველი ორი კვირის განმავლობაში, მე უფრო ვისწავლე ჩემს შესახებ, ვიდრე ოდესმე. მე ვიყავი უფრო მეგობრული და მეგობრული, ვიდრე წარმომედგინა. დინებას და მოთმინებას გაუადვილა კოლეჯის ცხოვრებასთან ადაპტაცია. გავიგე, რომ საკუთარი თავის გამოწვევამ უფრო მომწიფებული და დამოუკიდებელი ადამიანი გამხადა. ახლა, მე ვგრძნობ თავს მუდმივად დიდი ცვლილებებისკენ.

მითხარი, გეშინია თუ გესმის ცვლილება? რა არის თქვენი კომფორტის ზონა? როგორ შეეგუეთ დიდ ცვლილებებს?

xoxo,
მიშელ ტოგლია
ვებ სტაჟიორი