რატომ შევწყვიტე ზრუნვა ჩემს გარეგნობაზე

სერიოზულად, ხალხნო-ერთხელ მე თვითონ მივეცი ნებართვა, ჩემი თვითშეფასება გაიზარდა.

ჩემი თვითშეფასება მკვეთრად გაიზარდა იმ დღეს, როდესაც მე მივეცი უფლება ჩემი სხეულის სიძულვილის.

იზრდებოდა ლონგ აილენდზე მამასთან, რომელმაც მომცა დიეტის რჩევები 13 -ზედედამ, რომელმაც დამავალა მაკიაჟის გამოყენება საშუალო სკოლაში წასვლისას და თანატოლებმა, რომლებმაც ტუჩის ბრწყინვალება შეიტანეს კლასში და ავტობუსში წონის დაკლების ტაქტიკა გაიზიარეს, შევიმუშავე საკუთარი თავის დამახინჯებული სურათი. როდესაც მოზარდი გავხდი, საშინელება ვიგრძენი, როდესაც შევხვდი ჩემს ფოტოებს და დაინახა უზარმაზარი მუცელი სარკეში, მიუხედავად იმისა, რომ მე არასოდეს ვიყავი ჭარბი წონა.

ყოველ ჯერზე, როცა კოლეჯში ვიღაც კარგი გარეგნობის პირისპირ ვხვდებოდი, მაწუხებდა სინდრომი, ვამზადებდი მას, დაეკვირვებინა ჩვენს ლიგებს შორის დაშორება და წავსულიყავი. მიუხედავად ამისა, სასოწარკვეთილი იმის დანახვა, რომ ჩემი სასაცილო სახლის სარკის მიღმა ვიყავი, მამაკაცის ყურადღების მიქცევა დავიწყე. მთელი 20 – იანი წლების დასაწყისში, მე ვიყენებდი პომადას და ტუშს და ვიღებდი პირს მიმზიდველ ნახევრად ღიმილში, როდესაც ქუჩაში მივდიოდი და ბიჭებთან თვალის კონტაქტს ვაკეთებდი მხოლოდ იმისთვის, რომ დავრწმუნებულიყავი, რომ ისინი თავს იკავებდნენ.

მე ვიბრძოდი ჩემივე მოწონებისათვის ისევე აგრესიულად, როგორც სხვებისათვის. სხეულის პოპულარული პოზიტიური რჩევების შემდეგ, მე გადავათვალიერე ჩემი ფეისბუქის ფოტოები და ვცდილობდი თითოეულში გამოვყო მინიმუმ ერთი სასურველი თვისება. მე ვუყურებდი ჩემს ანარეკლს, იმ იმედით, რომ დავხუჭავდი და სხვა ფორმას დავინახავდი, როდესაც თვალებს გავახელდი. სამაგიეროდ, მე კიდევ უფრო ჩავვარდებოდი ჭიქაში, როგორც ალისა, ჩემი ფანტაზიის ყველაზე ბნელ ნაპრალებში ჩაფლული.

წელიწადნახევრის წინ, ამ პერსონალური საოცრებათა ქვეყნიდან თავის დასაღწევად, მე ავირჩიე, რომ ჩემს ოთახში სარკე არ დამედო, როდესაც ახალ ბინაში გადავედი. პატარა ჩემი აბაზანის ნიჟარის ზემოთ საკმარისი იქნებოდა. მე დავიღალე სხეულის პოზიტივის მცდელობისგან. იმის ნაცვლად, რომ დავამშვიდო ჩემი ასახვა, ფოტოები და მასშტაბი, მე მათ თავიდან ავიცილებდი საერთოდ.

როდესაც მე შევწყვიტე ჩემი გარეგნობის მოწონება, მან შეწყვიტა ჩემი წამება. ყოველდღიურად ვწყვეტ მაკიაჟის ტარებას. სამაგიეროდ, მე მივიღე იდენტობის გრძნობა ჩემი დაუსრულებელი პუნქტუალურობიდან, ფილმების მკვეთრი ანალიზებიდან და ნიუ -იორკში, როგორც თავისუფალი მწერლის, ქირაში გადახდის უნარიდან. მე შევხედე ემი შუმერს და ლენა დანჰემს იმ ქალების ნაცვლად, რომლებიც ცდილობდნენ დიეტის დაცვას, როდესაც შევამჩნიე, რომ ყველაზე ძლიერი ქალები წონაში ყურადღების გარეშე ჩანდნენ. ვინაიდან მე გამუდმებით არ ვაცრუებდი თავს ჩემი სხეულის შეყვარების მცდელობით და წარუმატებლობით, უფრო ბედნიერი გავხდი.

სუზანა ვაისის თავაზიანობით

მაგრამ მე მაინც მქონდა ხრიკები ჩემს იმიჯზე კონტროლის შესანარჩუნებლად. მე ვიცვამდი კორექტორს აკნეს დასაფარავად, როგორც დედაჩემმა ბრძანა. მე მაღალწელიანი შარვალი ჩავიცვი, ისე რომ მუცელი არ მეგრძნო, რომ ზემოდან გადმოვიდა. გავხსენი Tinder თარიღების მოძიების განზრახვით; მე უბრალოდ მინდოდა შემეგროვებინა მარჯვენა დარტყმები.

შაბათს გამოვეცი ჩემი ხელი, ვიყავი ჰიუსტონში მუსიკალური ფესტივალისთვის. ტენიანობისგან თმა გამიშრა; ვიწონი 15 ფუნტზე მეტს ვიდრე მინდოდა; ჩემი სახე იმდენად გატეხილი იყო გვიან ღამით, რომ ნიკაპიდან სისხლი მომდიოდა; და მე მომიწია სათვალეების ტარება, რადგან უყურადღებოდ დავტოვე კონტაქტების ჩალაგება. მე გადავწყვიტე, რომ მაინც უნდა მეფეთქებინა.

გარდა ამისა, მე ძალიან ბევრი დრო გავატარე იმის მოლოდინში, რომ ამ შაბათ -კვირას არ იქნებოდა კარგი დრო მხოლოდ ჩემი გარეგნობის გამო.

ჩემს თავს დავუჯერე, რომ საშინლად გამოიყურებოდა ჩემი ჯინსის შარვალი, მაისური და ათი წლის ბინები. და გამოიცანი რა? მე მაინც ვთხოვე მიმზიდველ ბიჭს, რომელიც ჩემს გვერდით ცეკვავდა, თან დამყოლოდა საჭმლის სატვირთო მანქანებში. ძალიან მიჭირდა სახლში ბიჭების გაცნობა, მაგრამ იმ დღეს ორმა მიიღო ჩემი ნომერი, ერთმა კი შუა კონცერტის კოცნისთვის წამიყვანა.

იმისდა მიუხედავად, რომ სხვები ვერ გვიყვარენ მანამ, სანამ ჩვენ საკუთარი თავი არ გვიყვარს, მივხვდი, რომ არ მჭირდებოდა ჩემი გარეგნობის კარგად გრძნობა სხვების მოსაზიდად. არც კი მჭირდებოდა კარგად განწყობა მე თვითონ. მე უბრალოდ მჭირდებოდა ცხოვრების კარგად შეგრძნება-გამაოგნებელი გამოცხადება იმ კულტურაში, რომელიც ქალთა ბედნიერებას აიგივებს საკუთარი თავის იმიჯთან.

წარმოთქვით "შენ ლამაზი ხარ" და "ნდობა სექსუალურია!" საშინლად ვგრძნობდი ქუჩაში სიარულისას, მუცლის ამობურცვას, ბიჭების მოლოდინს, რომ ჩემს ტუშით დაფარულ თვალებთან კონტაქტი დამდგარიყო. ცდილობდა ჩემს ფიზიკას მოეცვა და მისი შეცვლა ცდილობდა ხელიხელჩაკიდებულმა და ორივემ გამაბედნიერა. შენი სხეულის სიყვარულისთვის საჭიროა გქონდეს ისეთი სხეული, რომელიც შენ გიყვარს და ჩვენ ყველანი არ ვუყურებთ იმ ფიგურას, რომლითაც ჩვენ დავიბადეთ.

სწორედ აქ ჩამორჩება ბილბორდებსა და სოციალურ მედიაში სხეულის პოზიტიური კამპანიები: ისინი არ ეუბნებიან ქალებს რა უნდა გააკეთონ, თუკი მათ გარედან კმაყოფილება ვერ იპოვეს. იმ ცარიელ სივრცეში ვიპოვე რაღაც უკეთესი. მე ვიპოვე თავისუფლება სხეულის გულგრილობაში.

მე გამოვრიცხავ ყველა იმ ბრენდის კამპანიას, რომელიც აცხადებს, რომ ჩვენი გარეგნობა გვაძლევს ღირებულებას. სამაგიეროდ, მე ვცდილობ სილამაზის ნდობა მოვიშორო. მე ვაიგნორებ პროდუქტის რეკლამებს და ვთვლი თავს "ღირსდ" ისე, რომ საერთოდ არაფერს ვაკეთებ ჩემი გარეგნობის გასაუმჯობესებლად.

იმის საპირისპიროდ, რასაც რეკლამები მეუბნებიან, ჩემს "ღირებულებას" საერთო არაფერი აქვს ჩემს ფასადთან - ან თუნდაც ჩემს გრძნობებთან. მე მშვიდად ვარ არა მშვიდად ვარ ჩემს ასახვასთან.