რატომ მიხარია ზეინმა დატოვა ერთი მიმართულება

მე ჯერ კიდევ მახსოვს ის დღე, როდესაც ვნახე მათი პირველი მუსიკალური ვიდეო თითქმის ოთხი წლის წინ. მე არასოდეს ვყოფილვარ ტიპი, რომელიც შეპყრობილი იქნებოდა რომელიმე ბენდით. მე არ მქონდა "boyband ეტაპი" Backstreet Boys– თან ან Jonas Brothers– თან ან რაიმე მსგავსთან. მე მომწონდა მუსიკა, ვაფასებდი მხატვრებს და ეს იყო ყველაფერი.

რაღაც One Direction იყო განსხვავებული და მე აბსოლუტურად შეპყრობილი გავხდი. სამი წლის განმავლობაში ისინი ყველაფერზე მე ვწერდი ტვიტერზე. მე გადავიღე ასობით სურათი მათ Tumblr– ზე, ვისაუბრე მათზე, ვინც მოუსმენდა და უსმენდა მათ მუსიკას, რელიგიურად, განმეორებით.

როდესაც გავიზარდე და კოლეჯში გავემგზავრე, ჩემი აკვიატება ჩაქრა და შორეული ფანი გავხდი. მე მაინც ვუსმენდი მათ მუსიკას, აღფრთოვანებული ველოდი "FOUR" - ს და ვკითხულობდი მათ ტვიტებს, მაგრამ მე არ მივყვებოდი მათ როგორც ადრე.

Როგორც ჩანს 25 მარტი, 2015 წ, იყო გაღვიძების ზარი. გამახსენდა, თუ რამდენად დიდ მნიშვნელობას ანიჭებდნენ ეს ბიჭები ჩემთვის. ის ფაქტი, რომ ზეინ მალიკმა დატოვა იგრძნო, რომ ეს არ იყო რეალობა. ჩემი Twitter– ის მთელი ვადები და Facebook– ის საინფორმაციო გამოშვება და ნებისმიერი სოციალური მედია არხი სავსე იყო მწუხარებითა და განახლებებით იმ ამბების შესახებ, რომ One Direction იყო ოთხი ბიჭი და არა ხუთი.

არ ვიცოდი, რომ სიახლე ჩემზე ასე დიდ გავლენას მოახდენდა. მეგონა, რომ მე მათზე გადავედი. ცხადია, მისი მშვენიერი ხმა მომენატრებოდა მომავალი ალბომებიდან, მაგრამ რაღაც უფრო ღრმა მაწუხებდა.

One Direction იყო ბედნიერების უზარმაზარი წყარო ჩემს ცხოვრებაში ორი წლის განმავლობაში. როდესაც თავს ცუდად ვგრძნობდი, ვიცოდი რომ შემეძლო მათი მუსიკის მოსმენა, მათი ინტერვიუების ყურება ან მათ შესახებ სტატიების წაკითხვაც კი. იმის დანახვა, რომ ერთ – ერთი ასეთი ადამიანი, რომელიც იყო ბედნიერების წყარო, არ იყო ბედნიერი და უნდოდა დაეტოვებინა ჯგუფი, რომლისთვისაც იგი ძალიან ბევრს მუშაობდა, დამანგრეველი იყო.

ჩვენ ყოველთვის ვვარაუდობთ, რომ ცნობილი ადამიანები ბედნიერები არიან - არ უნდა იყვნენ ისინი? მათ ჰყავთ ფანები, ფული და ლამაზი სახლები. მაგრამ რა ღირს ეს? ამან ბევრი რამ გამიხსნა-ცნობილ ადამიანებს აქვთ უფლება იყვნენ უბედურები და დაინახონ ზეინი, რომ დატოვებს ჯგუფს უპირველეს ყოვლისა პირადი, ფსიქიკური ჯანმრთელობის მიზეზების გამო, ნამდვილად ამსუბუქებს მისი წასვლის დარტყმას.

გზაზე, ზეინს შეეძლო დამთავრებულიყო როგორც ერთ -ერთი იმ როკ ვარსკვლავი, რომელიც ვერ უმკლავდება მწუხარებას და ვერ გაექცევა დიდების უბედურებებს. მას შეეძლო საბოლოოდ მოეძებნა საშინელი გზები ყველაფრის მოსაგვარებლად. სამაგიეროდ, მან გააკეთა ის, რაც მისთვის საუკეთესო იყო. ერთხელ, ის აკეთებდა იმას, რაც მისთვის საუკეთესო იყო - არა ის, რაც საუკეთესო იყო ჯგუფისათვის ან თაყვანისმცემლებისთვის ან მათი მოგების ზღვარი.

One Direction არასოდეს იქნება იგივე, მაგრამ ჩვენ მაინც გვექნება ალბომები, ფოტოსესიები და ინტერვიუები, რომლებმაც ოდესღაც სრულიად გაგვახარეს. ყველაფერი ხდება და იცვლება, მაგრამ თაყვანისმცემლებს უნდა ახსოვდეთ, რომ თუ მათ ასე უყვართ ზეინი, უნდა იყვნენ ბედნიერები, რომ მან ეს რთული გადაწყვეტილება საკუთარი გულისთვის მიიღო.

სევდიანი და ნოსტალგიური ვარ, მაგრამ საბოლოოდ, მე პატივს ვცემ მის გადაწყვეტილებას. მე მირჩევნია ზეინი One Direction– დან იყოს ბედნიერი, ვიდრე ის ჯგუფში, მაგრამ არც ისე ბედნიერი. ეს რთული გზაა, მაგრამ საბოლოოდ მას მშვენიერი გარბენი აქვს და თქვენ არასოდეს იცით - ის შეიძლება უბრალოდ დაბრუნდეს.

პეიჯ დიფიორე არის ჩვიდმეტი წლის 18 წლის მკითხველი. მიჰყევით მას Twitter– ზებირთვული ბირთვი.

გსურთ დაწეროთ Seventeen.com– ისთვის? გამოაგზავნეთ რედაქცია ელ.ფოსტაზე [email protected].