Ο νταής μου ντύθηκε ως εγώ για τις Απόκριες

Απόκριες η πρωτοετής μου χρονιά στο λύκειο ήταν η πιο τρομακτική μέρα της ζωής μου. Αλλά δεν ήταν τρομακτικό εξαιτίας ενός φάντασματος ή ενός τέρατος - ήταν τρομακτικό γιατί σε μια στιγμή, η ζωή μου αναποδογύρισε.

Μόλις ένα χρόνο πριν, μετακόμισα από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια. Ενώ ήμουν στη Νέα Υόρκη, με είχαν δεχτεί ανελέητα εκφοβισμό. Και όταν μετακόμισα στην Καλιφόρνια και ξεκίνησα μια νέα ζωή, μου φάνηκε ότι μια γιγαντιαία Band-Aid είχε "διορθώσει" το πρόβλημα. Είχα νέους φίλους, άρχισα να παίζω σε έργα και να γράφω ιστορίες και ο εκφοβισμός είχε σταματήσει.

Το Halloween εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε όπως κάθε άλλο Halloween. Ντύθηκα, πέρασα μια υπέροχη μέρα στο σχολείο, έφαγα πάρα πολλές καραμέλες και γέλασα με μερικούς φίλους. Στη συνέχεια όμως όλα άλλαξαν.

Πήρα ένα γραπτό μήνυμα από έναν συμμαθητή μου που γνώριζα στη Νέα Υόρκη. Το κείμενο περιελάμβανε μια φωτογραφία μιας κοπέλας που δεν γνώριζα φορώντας μια μεγάλη πινακίδα στο λαιμό της. Η πινακίδα είχε το όνομά μου: Aija Mayrock. Wasμουν τόσο μπερδεμένος. Ποιο ήταν αυτό το άτομο; Μπήκα στο Facebook και είδα δεκάδες ανθρώπους να δημοσιεύουν την ίδια εικόνα. Ένα κορίτσι που δεν είχα ξανασυναντήσει ντυμένο «εγώ» για το Halloween.

Wasμουν σε κατάσταση σοκ. Εκείνη τη στιγμή, δεν ένιωσα λυπημένος ή απελπισμένος ή θυμωμένος. Ένιωσα ότι πνιγόμουν και κανείς δεν ήταν εκεί για να με σώσει. Έψαξα στο Facebook για να δω γιατί συνέβαινε αυτό, ποιος το έκανε και για ποιο λόγο. Καθώς χτενιζόμουν για πληροφορίες, άρχισα να διαβάζω τα πιο αηδιαστικά σχόλια για τον εαυτό μου. Οι άνθρωποι έλεγαν ότι ήμουν «αηδιαστικός και έπρεπε να πεθάνω» ή ότι «τα άξιζα όλα αυτά».

Έστειλα μήνυμα στην κοπέλα που ντύθηκε σαν εμένα. Ας την πούμε «Σάρα». Έγραψα, "Δεν ξέρω ποιος είσαι ή γιατί το κάνεις αυτό, αλλά γιατί θα ντυθείς σαν εμένα για το Halloween;"

Αντί όμως να με ζητήσει συγγνώμη ή ακόμα και να με αγνοήσει, δημοσίευσε μια εικόνα της σημείωσής μου στο Facebook, η οποία συγκέντρωσε ακόμη περισσότερη προσοχή και ακόμη περισσότερα βάναυση σχόλια. Κάθε ανάρτηση χτύπησε την καρδιά μου σαν στιλέτο.

Καθώς αυτό εξελισσόταν, στεκόμουν με τους φίλους του σχολείου μου. Τους έδειξα τις εικόνες, τα αηδιαστικά σχόλια και τα γραπτά μηνύματα. Ακριβώς όταν σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να γίνει χειρότερο, οι «φίλοι» μου γέλασαν και απομακρύνθηκαν. Πώς θα μπορούσαν να πιστεύουν ότι αυτό ήταν αστείο; Πώς δεν μπορούσαν να δουν πόσο πληγώθηκα;

Μέσα σε λίγα λεπτά, είχα υποδυθεί και ταπεινωθεί 3.000 μίλια μακριά από ένα κορίτσι που δεν το είχα καν ξέρετε, οι νέοι μου «φίλοι» είχαν δείξει τα αληθινά τους χρώματα και το Band-Aid είχε ξεσκίσει τη νέα μου ζωή στο Καλιφόρνια.

Ποτέ δεν φοβήθηκα τόσο πολύ τον κόσμο. Ποτέ δεν ένιωσα τόσο μόνος, τόσο μισητός και τόσο χαμένος. Εκείνη τη μέρα πήγα σπίτι και είπα τα πάντα στη μαμά μου. Βρήκαμε τον αριθμό του σπιτιού της Σάρα και μιλήσαμε με τη μαμά της. Όταν η Σάρα πήρε τηλέφωνο και ζήτησε συγγνώμη, ένιωσα τελικά ένα κύμα ανακούφισης.

Αλλά λίγες μέρες αργότερα, η Σάρα μου έστειλε περισσότερα παρενοχλητικά μηνύματα. Και τότε άρχισα να παίρνω ανώνυμα τηλεφωνήματα όπου οι άνθρωποι μου έλεγαν φρικτά πράγματα.

Αμέσως διέγραψα όλους τους λογαριασμούς μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και άλλαξα τον αριθμό τηλεφώνου μου. Itταν όμως η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου. Πίστευα πραγματικά ότι κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί μου. Παρόλο που ζούσα σε όλη τη χώρα, ένιωθα ντροπή για τον εαυτό μου. Άρχισα να φοράω φαρδιά ρούχα για να κρύψω το σώμα μου. Διάλεξα το φαγητό μου, νομίζοντας ότι το βάρος μου ήταν το πρόβλημά μου. Και άρχισα να αποφεύγω τους ανθρώπους. Ifσως αν ήμουν αόρατος, κανείς δεν θα ήταν κακός για μένα;

Λίγες εβδομάδες αργότερα, συμμετείχα σε διαγωνισμό σεναρίου σε ένα φεστιβάλ ταινιών. Έπρεπε να βρω κάτι για να ρίξω τον πόνο μου. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα γίνω δεκτός σε αυτόν τον διαγωνισμό. Αλλά, ως εκ θαύματος, ήμουν. Και αποφάσισα να γράψω ένα σενάριο για τον εκφοβισμό.

Εκείνη τη χρονιά, κέρδισα τον διαγωνισμό. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, αποφάσισα ότι θα αφιερώσω τη ζωή μου στο να δώσω μια φωνή στους άφωνους μέσω της τέχνης. Και τότε άρχισα να γράφω το βιβλίο μου, Ο οδηγός επιβίωσης για τον εκφοβισμό.

Δεν είναι εύκολο για μένα να μοιραστώ την ιστορία μου με τον κόσμο. Καθώς γράφω αυτό, εξακολουθώ να νιώθω αυτόν τον φόβο στο λάκκο του στομάχου μου. Αλλά αισθάνομαι επίσης καθήκον να μοιραστώ αυτήν την ιστορία για εσάς και κάθε άλλο άτομο που εκφοβίζεται. Δεν είσαι μόνος. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΛΑΘΟΣ ΜΑΖΙ ΣΑΣ. Το ξέρω, γιατί έτσι ένιωθα πάρα πολλά χρόνια. Ο εκφοβισμός δεν θα διαρκέσει για πάντα και δεν χρειάζεται να το περάσετε μόνοι σας. Χωρίς την υποστήριξη των γονιών μου, δεν θα το είχα ξεπεράσει ποτέ.

Και να θυμάσαι πάντα αυτό: Σε εκείνες τις στιγμές που νιώθεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα, να θυμάσαι ότι έχω ζήσει κι αυτές. Και το ίδιο και κάθε άλλο άτομο που έχει δεχθεί εκφοβισμό. Έχουμε όμως τη δύναμη να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες μας. Έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε τη ζωή μας. Το έχω κάνει και ξέρω ότι μπορείτε και εσείς.